Dziś Ludwik Stomma to temat, który zyskał niespotykane dotąd znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie. Od momentu powstania wzbudziła powszechne zainteresowanie i wywołała szereg debat i refleksji w różnych obszarach. Ludwik Stomma znacząco wpłynął na życie ludzi, wpływając na ich decyzje, zachowania i postrzeganie. W tym artykule szczegółowo zbadamy wpływ Ludwik Stomma na dzisiejsze społeczeństwo, a także jego konsekwencje dla przyszłości. Przeanalizujemy różne perspektywy i opinie na temat Ludwik Stomma, aby zaoferować wszechstronną i obiektywną wizję tego, tak aktualnego dzisiaj tematu.
Data i miejsce urodzenia |
22 marca 1950 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
7 marca 2020 |
Zawód, zajęcie | |
Miejsce zamieszkania | |
Narodowość | |
Tytuł naukowy |
doktor habilitowany nauk humanistycznych |
Rodzice |
Elwira Szykowska |
Krewni i powinowaci |
Magdalena |
Odznaczenia | |
![]() |
Ludwik Franciszek Stomma (ur. 22 marca 1950 w Krakowie, zm. 7 marca 2020 w Saint-Cloud[1] pod Paryżem[2]) – polski antropolog kultury, etnolog, doktor habilitowany nauk humanistycznych, nauczyciel akademicki, publicysta tygodników „Polityka” i „Przegląd”.
Ukończył VI Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1968)[3] i studia etnograficzne na Uniwersytecie Warszawskim (1973)[4]. Wykładał na Uniwersytecie Warszawskim, KUL, Uniwersytecie Jagiellońskim, pracował w Instytucie Sztuki PAN i na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 1976 obronił pracę doktorską, a w 1981 uzyskał habilitację[4]. W 1981 wyjechał do Francji. Pracował na Sorbonie (IV) w ramach École pratique des hautes études[5][6], a od 2008 na stanowisku profesora nadzwyczajnego UMK[7]. Wydał czternaście książek, w tym cztery naukowe, dwie książki dla dzieci, a także książki historyczne i biograficzne.
Od 1990 był stałym felietonistą tygodnika „Polityka”. Publikował także w „Kuchni”, „Motomagazynie”, „Elle”, „Hustlerze”, „Cosmopolitan” i „Nie” (pod pseudonimem „Gall Anonim”)[8]. Jest autorem zbioru felietonów pt. Nalewka na czereśniach oraz Słownika polskich wyzwisk, inwektyw i określeń pejoratywnych. Był członkiem Collegium Invisibile[9].
Politycznie miał poglądy lewicowe. Przez krótki okres należał do Unii Pracy[10]. Był wolnomularzem[11].
W 2000 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi w pracy dziennikarskiej i publicystycznej”[12]. W 2009 jego dokonania zostały uhonorowane Złotą Sową Polonii[13].
Był synem Stanisława Stommy. Mieszkał we Francji (w La Ferté-sous-Jouarre w departamencie Sekwana i Marna)[14]. Pochowany został 13 marca 2020 roku na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu. Jego symboliczny grób znajduje się na cmentarzu leśnym w Laskach pod Warszawą.
W 1991 w periodyku naukowym „Etnografia Polska” ukazała się recenzja (a właściwie polemika) trzech autorów (Arnold Lebeuf, Mariusz Ziółkowski i Robert Marcin Sadowski z Zakładu Antropologii Historycznej Instytutu Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego) na temat pracy doktorskiej Ludwika Stommy[15]. Autorzy wykazali, że ok. 1/4 doktoratu, dotycząca zagadnień astronomicznych, stała na bardzo niskim poziomie i zawierała wiele błędów merytorycznych. Jednak najważniejszym punktem owej polemiki było wykazanie całkowitego fałszerstwa tzw. obserwatorium w Skordiowie, które miało świadczyć o wiedzy astronomicznej zachowanej na polskiej wsi (azymutowej obserwacji wschodów i zachodów Słońca) i było koronnym dowodem tez pracy doktorskiej[15]. W 1993 na łamach czasopisma „Polska Sztuka Ludowa” opublikowano artykuł, którego autorzy – Krystyna i Krzysztof Piątkowscy – wzięli w obronę Ludwika Stommę i zanegowali zasadność zarzutów Lebeufa, Ziółkowskiego i Sadowskiego[16]. Piątkowscy wyrazili przekonanie, że obserwatorium w Skordiowie rzeczywiście istniało, i zauważyli, że podstawowe założenia strukturalistycznej koncepcji Stommy są słuszne, a autorzy polemiki, zwolennicy scjentystycznego modelu nauki, skupili się na kwestiach astronomicznych, lecz ich wywody biegną obok istoty interpretacji Stommy[16]. Nieco później, również w 1993, w 75. tomie rocznika „Lud” Ludwik Stomma udzielił odpowiedzi na artykuł Lebeufa, Ziółkowskiego i Sadowskiego w „Etnografii Polskiej”, odrzucając postawione przez nich zarzuty[17]. W 1993 roku w „Etnografii Polskiej” ukazała się riposta tych samych trzech autorów wobec odpowiedzi Stommy podtrzymująca zarzuty[18].