Ludwik III Ślepy

Ten artykuł od 2018-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ludwik III Ślepy

Król Prowansji
Okres	od 890 do 928
Poprzednik	Boson Prowansalski
Następca	Hugon Włoski
Król Włoch
Okres	od 900 do 905
Poprzednik	Berengar I z Friulu
Następca	Berengar I z Friulu
Cesarz rzymski
Okres	od 901 do 905
Poprzednik	Arnulf z Karyntii
Następca	Berengar I z Friulu
Dane biograficzne
Dynastia	Karolingowie
Data urodzenia	ok. 880
Data śmierci	28 czerwca 928
Ojciec	Boson
Matka	Ermengarda
Żona	Anna Bizantyjska Adelajda z Burgundii

Ludwik III Ślepy (ur. ok. 880 r., zm. 28 czerwca 928 r.) – król Prowansji od 887 r., król Włoch w latach 900–905, a także cesarz rzymski w latach 901–905. Był synem Bosona, antykróla Prowansji i Ermengardy, córki cesarza Ludwika II z Karolingów.

Jako siedmioletni chłopiec Ludwik wstąpił na tron Prowansji po śmierci 11 stycznia 887 r. jego ojca Boso. Królestwo odziedziczone przez Ludwika było znacznie mniejsze niż jego ojca, ponieważ nie obejmowało Górnej Burgundii i ograniczało się do okolic Vienne^{[potrzebny przypis]}.

W maju regenci udali się z Ludwikiem do cesarza Karola III Otyłego, gdzie młody Ludwik został uznany za króla, a Karol adoptował go^{[potrzebny przypis]} i objął opieką, jednak w tym samym roku został obalony przez swojego bratanka Arnulfa z Karyntii^[1]. Po jego śmierci 13 stycznia 888 r. Ludwik powrócił do Prowansji^{[potrzebny przypis]}, a w 890 r. jego panowanie zostało powszechnie uznane^[1].

Od 896 r. Ludwik prowadził wojnę z Saracenami i walczył z nimi przez całe panowanie. Saraceni, założyli bazę we Fraxinet w 889 i najeżdżali wybrzeże Prowansji^{[potrzebny przypis]}.

W 900 r. Ludwik został zaproszony do Włoch przez różnych możnych^[1], w tym margrabiego Toskanii Wojciecha II, którzy cierpieli z powodu spustoszeń Madziarów i^{[potrzebny przypis]} niekompetentnych rządów Berengara z Friulu. Ludwik w październiku został wybrany w Pawii na króla włoskiego^[1].

W 901 r. dotarł do Rzymu, gdzie w lutym papież Benedykt IV koronował go na cesarza rzymskiego. W 902 r. Berengar pokonał i pojmał Ludwika, zmuszając go do ucieczki z Italii^[1].

W 904 r. Ludwik powrócił do Italii, ale w 905 r. został ponownie pokonany przez Berengara, pojmany w Weronie i oślepiony, a następnie odesłany do Prowansji, gdzie w 928 r. zmarł^[1].