Ludvigs Ēķis
W dzisiejszym świecie Ludvigs Ēķis stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum społeczeństwa. Od momentu pojawienia się Ludvigs Ēķis przykuł uwagę naukowców, ekspertów, profesjonalistów i ogółu społeczeństwa, wywołując intensywną debatę i niekończące się dyskusje na temat jego implikacji, zastosowań i konsekwencji. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na technologię, gospodarkę, kulturę czy politykę, Ludvigs Ēķis w dalszym ciągu jest przedmiotem badań i analiz, budząc rosnące zainteresowanie i przyciągając uwagę różnych aktorów i sektorów. W tym artykule zbadamy różne aspekty Ludvigs Ēķis, związane z nim wyzwania, możliwości i możliwe konsekwencje, aby rzucić światło na jego znaczenie i przyczynić się do zrozumienia jego dzisiejszego zakresu i znaczenia.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Minister Finansów Łotwy | |
| Okres | |
| Poseł Łotwy w Polsce | |
| Okres | |
| Poprzednik | |
| Poseł Łotwy w Rumunii | |
| Okres | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Ludvigs Ēķis (w publikacjach przedwojennych: Ludwik Ekis[1]; ur. 11 września 1892 w Dobele, zm. 7 lipca 1943 w Waszyngtonie) – łotewski polityk i dyplomata, minister finansów w latach 1934–1938, poseł w Warszawie (1938–1939), Budapeszcie (1938–1940), Bukareszcie (1939–1940) i Ankarze (1940).
Biogram
W latach 1911–1914 studiował w Ryskim Instytucie Politechnicznym, naukę kontynuował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Łotewskiego po zakończeniu wojny (1920–1922). W 1914 zmobilizowany do armii rosyjskiej, po paru tygodniach znalazł się w niewoli niemieckiej, w której przebywał do lipca 1918.
W grudniu 1918 rozpoczął służbę w wojsku łotewskim, by w 1920 podjąć pracę w MSZ. Od 1922 do 1925 przebywał na placówkach w Berlinie i Helsinkach jako I sekretarz ambasady. Po powrocie do Rygi stał na czele Wydziału Administracyjno-Protokolarnego MSZ, a później (1931–1934) Wydziału Zachodniego (Rietumu nodaļs). W 1934 wszedł w skład rządu Kārlisa Ulmanisa jako minister finansów, urząd ten pełnił do jesieni 1938, gdy objął kierownictwo nad placówkami dyplomatycznymi w Warszawie i Budapeszcie – rezydował w stolicy RP.
We wrześniu 1939 ewakuował się wraz z władzami RP do Rumunii, gdzie został mianowany posłem łotewskim (utrzymał też placówkę w Budapeszcie). Na wiosnę 1940 objął obowiązki przedstawiciela dyplomatycznego Łotwy w Ankarze, nadal rezydując w Bukareszcie. Protestował przeciwko sowieckiej okupacji Łotwy w czerwcu 1940. Rozesłał w tej sprawie noty do ministrów spraw zagranicznych Rumunii, Węgier i Turcji. W styczniu 1941 wyjechał do USA, gdzie objął stanowisko radcy poselstwa Łotwy w Waszyngtonie.
Został odznaczony m.in. Orderem Trzech Gwiazd oraz Orderem Krzyża Orła I klasy (1935).
Żonaty z Almą Leoniją Anną Ēķe z d. Fūrmane (1901), mieli syna Sigurdsa-Miervaldisa (1922–1981)[2].
Publikacje
- Latvia. Economic resources and capacities (wyd. 1942)
- Latvia. Struggle for independence (1942)
- The truth about Bolshevik and Nazi atrocities in Latvia (1943).
Przypisy
- ↑ Poseł Łotwy złożył swe listy uwierzytelniające Prezydentowi Rzplitej Polskiej, „Nasze Życie” (Ryga), nr 38 (196) z 18 września 1938, s. 2.
- ↑ Ēriks Jēkabsons, Poselstwo Łotwy w Polsce we wrześniu 1939 roku, w: Przegląd Nauk Historycznych, Rocznik IV, nr 1 (7), 2005 r., s. 113. Tenże, Latvijas sūtniecība Polijā Otrā pasaules kara pirmajās dienās 1939. gada septembrī, arhivi.lv (łot.).
Linki zewnętrzne
]