W tym artykule poruszony zostanie temat Ludmiła Marjańska, który w ostatnich latach zyskał na znaczeniu ze względu na jego wpływ na różne obszary społeczeństwa. Od momentu pojawienia się Ludmiła Marjańska budzi zainteresowanie zarówno ekspertów, jak i zwykłych ludzi, wywołując debaty i refleksje na temat jego wpływu na życie codzienne. Poprzez tę analizę staramy się zaoferować szeroką i kompletną wizję Ludmiła Marjańska, badając jej liczne aspekty i badając implikacje, jakie ma w bieżącym kontekście. Przeglądając różne punkty widzenia i przedstawiając odpowiednie informacje, będziemy starali się zapewnić czytelnikowi wszechstronne zrozumienie Ludmiła Marjańska i jego dzisiejszego znaczenia.
Ludmiła Maria Marjańska, z domu Mężnicka (ur. 26 grudnia 1923 w Częstochowie, zm. 17 października 2005 w Warszawie) – polska poetka, prozaiczka i tłumaczka literatury angielskiej.
Jej rodzina pochodziła z Austro-Węgier. Pradziadek poetki przeniósł się do Częstochowy i tam do połowy XIX wieku prowadził chór i zespół muzyczny na Jasnej Górze. W Częstochowie ukończyła I Liceum Ogólnokształcące im. Juliusza Słowackiego. W roku 1945 wyszła za mąż za Janusza Marjańskiego, mieli dwójkę dzieci – Marię i Macieja. W 1961 ukończyła filologię angielską na Uniwersytecie Warszawskim, choć pracę magisterską broniła na Uniwersytecie Waszyngtońskim, będąc na stypendium naukowym w Stanach Zjednoczonych[1]. Debiutowała jako poetka w 1953 roku na łamach miesięcznika „Twórczość”, a jako tłumaczka tomem Wierszy szkockich Roberta Burnsa w 1956 r.
W latach 1957–1979 redagowała audycje poetyckie w Polskim Radiu (od 1966 w Programie III Polskiego Radia).
W latach 1993–1996 była prezesem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich; należała także do Stowarzyszenia Tłumaczy Polskich oraz PEN Clubu, wcześniej (1959–1983) do Związku Literatów Polskich.
Wysoko cenione są jej tłumaczenia Emily Dickinson, Elizabeth Browning, Walta Whitmana, Williama Butlera Yeatsa, Richarda Wilbura i Marianne Moore.
Laureatka Nagrody Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji I stopnia (1981), odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Medalem im. Anny Kamieńskiej oraz nagrodą literacką im. Władysława Reymonta (1997)[2]. W 1999 jej imię otrzymała Szkoła Podstawowa w Młodowicach k. Przemyśla[3].
Zmarła po krótkiej i ciężkiej chorobie w szpitalu przy ul. Wołoskiej w Warszawie. Została pochowana na cmentarzu w Wilanowie.