Lejek (sprzęt laboratoryjny)
W dzisiejszym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Lejek (sprzęt laboratoryjny). Temat/tytuł/osoba budził na przestrzeni dziejów ogromne zainteresowanie i był źródłem licznych kontrowersji, debat i refleksji. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie na polu akademickim, wpływ na społeczeństwo czy wpływ kulturowy, Lejek (sprzęt laboratoryjny) pozostawił znaczący ślad w różnych obszarach. W tym artykule będziemy badać jego pochodzenie, ewolucję, cechy charakterystyczne i jego dzisiejsze znaczenie, aby lepiej zrozumieć jego znaczenie we współczesnym świecie. Przygotuj się więc na fascynującą podróż po Lejek (sprzęt laboratoryjny) i odkryj wszystkie aspekty, które czynią ją tak ekscytującą i intrygującą!
Na górze porcelanowy lejek z sitowym dnem (Lejek Büchnera),
na dole kolba ssawkowa (kolba Büchnera).
Lejek laboratoryjny – podstawowy sprzęt laboratoryjny, zazwyczaj w kształcie stożka zakończonego rurką lub szlifem, który służy do przelewania płynów, przesypywania proszków oraz do sączenia[1].
Lejki są najczęściej wykonywane ze szkła lub z tworzyw sztucznych, rzadziej z porcelany i z metalu.
Rodzaje lejków
Lejki laboratoryjne można ogólnie podzielić na:
- lejki proste do cieczy (A) – składają się z ostrego stożka, zakończonego zwykle dość długą, lekko zwężającą się i skośnie ściętą na dole nóżką; służą do sączenia z użyciem bibuły filtracyjnej oraz do przelewania płynów; dolne ścięcie nóżki powoduje, że ciecz leci cienkim strumieniem i nie zatrzymują się na nim krople przelewanej cieczy
- lejki proste do proszków (B) – stożek lejków do proszków jest mniej ostry, często występują w jego wewnętrznej części karbowania ułatwiające osypywanie się proszku i zapobiegają zatykaniu się szyjki lejka; szyjka lejków do proszków jest szeroka i zakończona szlifem; lejków tych nie stosuje się do sączenia
- lejki filtracyjne ze spiekiem szklanym – są to lejki, które w dolnej części stożka albo u szczytu nóżki mają wklejony porowaty spiek szklany; służą one wyłącznie do sączenia; spieki szklane mają różne wielkości porów oznaczane literami "G" i numerem; spiek G0 ma największe rozmiary porów, a G5 najmniejsze; lejki te dzielą się jeszcze na:
- lejki filtracyjne proste – o zwykłym kształcie stożka z gładką nóżką
- lejki do filtracji próżniowej – posiadające w nóżce szlif umożliwiający przyłączenie ich bezpośrednio do kolby ssawkowej
- lejki Büchnera (C) – które posiadają szeroką górną część w kształcie walca, spiek szklany lub siatkę szklaną o dużej powierzchni i zwężają się dopiero za spiekiem. Czasami mają one też boczną oliwkę, do której można przyłączać wąż od pompy i prowadzić filtrację próżniową; lejki Büchnera służą do odfiltrowywania dużych ilości osadu.
 |
|
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Maciej Modzelewski, Jerzy Woliński: Technika Laboratoryjna. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1996, s. 37, 47, seria: Pracownia Chemiczna. ISBN 83-02-05141-1.