Lech Dymarski

Lech Dymarski

Data i miejsce urodzenia	18 października 1949 Poznań
Zawód, zajęcie	poeta
Alma Mater	Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Odznaczenia

Lech Henryk Dymarski (ur. 18 października 1949 w Poznaniu) – polski poeta, działacz opozycji demokratycznej w PRL, samorządowiec.

Absolwent Wydziału Filologicznego UAM w Poznaniu (1977) i Studium Scenariuszowego PWSFTviT w Łodzi (dyplom w 1981). Związany z Teatrem Ósmego Dnia i Nową Falą.

W 1975 zbierał podpisy pod listem przeciwko zmianom w Konstytucji PRL, od 1976 współpracował z KOR-em, rozpowszechniał jego wydawnictwa. W 1977 zorganizował protest przeciwko zwolnieniu Stanisława Barańczaka z UAM. Publikował w „Zapisie”, „Pulsie”, „Krytyce”, paryskiej „Kulturze”, rosyjskim „Kontiniencie”.

Podczas wydarzeń sierpniowych w 1980 przyłączył się do skierowanego do władz komunistycznych apelu 64 naukowców, literatów i publicystów o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami^[1]. Zbierał również podpisy pod Listem intelektualistów poznańskich popierających strajki w Stoczni Gdańskiej. Przywiózł z Gdańska materiały i organizował poznańskie struktury „Solidarności”. Był członkiem Krajowej Komisji Porozumiewawczej, późniejszej Komisji Krajowej „S”, a także dziesięcioosobowego Krajowego Komitetu Strajkowego. Współredagował „Solidarność Wielkopolski” (1980–1981).

W stanie wojennym został internowany na ponad 10 miesięcy. Po zwolnieniu redagował i wydawał niezależne pisma „Komunikat” (1983–1989) i „Obecność”. Pisał też m.in. w „Solidarności Walczącej Oddział Poznań” i londyńskim „Aneksie”. W 1984 założył konspiracyjną Międzyzakładową Radę „Solidarności” w Poznaniu.

Od 3 kwietnia 1993 do 2 kwietnia 1995 był członkiem Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z wyboru Sejmu. Był także szefem Dyrekcji Programów Informacyjnych TVP, programu publicystycznego W centrum Uwagi, wiceprezesem Polskiej Agencji Informacyjnej, doradcą Prezesa Rady Ministrów i Prezesa Najwyższej Izby Kontroli. Był członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie, prezesem Fundacji Obywatelskiej, członkiem zarządu Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Objął funkcję dyrektora Wielkopolskiego Muzeum Walk Niepodległościowych w Poznaniu, którym zarządzał do 2015.

W 1998, 2002, 2006 i 2010 wybierany do sejmiku wielkopolskiego, obejmował stanowiska przewodniczącego Komisji Kultury. Został przewodniczącym sejmiku III kadencji i następnie IV kadencji^[2]. W 2014 nie kandydował ponownie. Działał w AWS, później przystąpił do Platformy Obywatelskiej. Został także członkiem Stowarzyszenia Wolnego Słowa^[3].

Żonaty z Ewą Kraskowską^[4].

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim (1990, przez prezydenta RP na uchodźstwie)^[5], Oficerskim (2007)^[6] i Komandorskim (2014)^[7] Orderu Odrodzenia Polski.

W 2015 uhonorowany Krzyżem Wolności i Solidarności^[8][9]. Wyróżniony odznaką honorową „Za zasługi dla Województwa Wielkopolskiego”, odznaką „Zasłużony dla kultury”, a także nagrodą Polcul Foundation. W 2010 został laureatem nagrody honorowej „Świadek Historii” przyznanej przez Instytut Pamięci Narodowej^[10].

• Pierwsze zeznania – wiersze, drugi obieg, Poznań 1972
• Rozmówki polskie – wiersze, drugi obieg, 1974
• Nie ma powodów do zaniepokojenia – wiersze, drugi obieg, 1975
• Za zgodą autora – wiersze, Wyd. NOWA 1980
• Notatki z lektur – Wyd. NOWA, Warszawa 1983
• Wiersze sprzed i po – Wyd. „Myśl”, Warszawa 1984
• Zsiadłe mleko, lewica, sprzeciw – wybór felietonów, Wyd. Arcana, Kraków 2005, ISBN 83-89243-57-1

• Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. .

• Lech Dymarski – relacja biograficzna. Ośrodek Karta. .