W tym artykule zbadamy wpływ, jaki La Fornarina wywarł na różne aspekty współczesnego społeczeństwa. Od momentu powstania La Fornarina wywołał wielką debatę i wygenerował znaczące zmiany w różnych obszarach, od polityki po technologię, w tym kulturę i relacje międzyludzkie. Na tych stronach będziemy analizować, jak La Fornarina zmienił sposób, w jaki wchodzimy w interakcje, myślimy i odnosimy się do otaczającego nas świata. Dodatkowo zbadamy jego wpływ w sferze zawodowej oraz to, jak wpłynął na sposób działania firm i komunikowania się z klientami. Poprzez tę analizę staramy się rzucić światło na znaczenie i zakres La Fornarina we współczesnym społeczeństwie.
![]() | |
Autor | |
---|---|
Data powstania |
1483–1520 |
Medium | |
Wymiary |
85 × 60 cm |
Miejsce przechowywania | |
Lokalizacja |
La Fornarina (znany także jako Portret młodej kobiety) – obraz włoskiego malarza i architekta renesansowego Rafaela Santiego, wykonany pomiędzy 1518 i 1520 rokiem. Znajduje się obecnie w Galleria Nazionale d’Arte Antica w Palazzo Barberini, Rzym.
Prawdopodobnie obraz był w warsztacie malarza po jego śmierci w 1520, a następnie został zmodyfikowany i sprzedany przez pomocnika artysty – Giulio Romano[1]. W XVI wieku dzieło znajdowało się w domu hrabiny Santafiora, rzymskiej szlachcianki, później stało się własnością księcia Boncompagni, by na koniec trafić do Galleria Nazionale, gdzie nadal jest przechowywane.
Kobietę tradycyjnie identyfikuje się z Margheritą Luti, która została kochanką Rafaela podczas jego pobytu w Rzymie. Nie jest to jednak wersja potwierdzona. Postać została przedstawiona w orientalnym nakryciu głowy, z odsłoniętymi piersiami, trzymająca rękę w okolicach klatki piersiowej. Oświetlona jest silnym, sztucznym światłem. Na lewym ramieniu widnieje wąska wstęga z podpisem artysty – Raphael Vrbinas. Historycy sztuki i uczeni debatują nad tym, czy prawa ręka na lewej piersi nie jest ułożona na guzie nowotworowym, ukrywając go tym samym w klasycznej pozie miłości. Szczególne, ustalone spojrzenie młodej kobiety przyczynia się do nienaturalności całej kompozycji[2].
Analizy prześwietleń rentgenowskich pokazują, że początkowo tło było namalowane w stylu Leonarda da Vinci – nie znajdowały się tam krzaki mirtu, które widać obecnie, poświęcone Wenus, bogini miłości i namiętności[1].