Dziś Księstwo wiślickie to temat, który budzi duże zainteresowanie i debatę w różnych obszarach społeczeństwa. Znaczenie Księstwo wiślickie wzrosło w ostatnich latach, ponieważ coraz więcej osób jest zainteresowanych zdobyciem większej wiedzy o nim/niej, jego cechach charakterystycznych, jego wpływie i wpływie na różne aspekty codziennego życia. Z różnych perspektyw Księstwo wiślickie był przedmiotem badań, analiz i refleksji, co pozwoliło nam lepiej zrozumieć jego znaczenie i zastosowania w różnych kontekstach. W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Księstwo wiślickie, badając jego znaczenie i wpływ na nasze obecne społeczeństwo.
Księstwo wiślickie (łac. Ducatus Visliciensis) – polskie średniowieczne księstwo dzielnicowe istniejące w latach 1166–1173 oraz 1230–1234.
Wiślica wchodziła w skład księstwa sandomierskiego do 1166 roku, kiedy książę Henryk Sandomierski zmarł bezpotomnie. W swoim testamencie zapisał całość swojej dziedziny Kazimierzowi Sprawiedliwemu, jednak początkowo władzę w dzielnicy przejął senior, Bolesław Kędzierzawy. Kazimierzowi przekazał (prawdopodobnie pod presją groźby buntu możnych i Mieszka Starego) ziemię wiślicka, tworząc księstwo obejmujące poza Wiślicą Skrzynno, Małogoszcz i Żarnów[1].
Księstwo wiślickie stanowiło jedyną dzielnicę Kazimierza do 1173 roku, kiedy objął władzę nad całym księstwem sandomierskim. Do tego czasu książę wzmocnił obwarowania grodu w Wiślicy, wzniósł kościół, oraz być może ufundował płytę wiślicką[2].
W 1230, podczas spotkania w Skaryszewie, ziemię wiślicką otrzymała od Konrada Mazowieckiego Grzymisława w charakterze regentki małoletniego Bolesława Wstydliwego. W następnym roku utworzono tytuł wojewody wiślickiego, którym został Mściwój, stronnik Grzymisławy. Inny stronnik regentki, Pakosław Stary, został kasztelanem wiślickim[3].