Konstantin Baronow

W dzisiejszym świecie Konstantin Baronow to kwestia, która zyskała na znaczeniu w społeczeństwie. Wraz z postępem technologii i globalizacją Konstantin Baronow stał się przedmiotem zainteresowania wielu osób, wywołując debatę i refleksję w różnych obszarach. Niezależnie od tego, czy chodzi o środowisko akademickie, pracę czy życie codzienne, Konstantin Baronow na różne sposoby wpływa na ludzi na całym świecie. W tym artykule będziemy dalej badać wpływ Konstantin Baronow i jego wpływ na różne aspekty współczesnego życia.

Konstantin Baronow
Константин Фёдорович Баронов
ilustracja
generał major generał major
Pełne imię i nazwisko

Konstantin Fiodorowicz Baronow

Data i miejsce urodzenia

21 października 1890
Smoleńsk, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

12 lipca 1943
Tbilisi, Gruzińska SRR

Przebieg służby
Lata służby

1913–1943

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czerwona

Stanowiska

dowódca 44 i 47 Armii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna domowa w Rosji,
II wojna światowa

Odznaczenia
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa II klasy (ZSRR) Order Kutuzowa II klasy (ZSRR) Order Czerwonej Gwiazdy
Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie)

Konstantin Fiodorowicz Baronow, ros. Константин Фёдорович Баронов (ur. 9 października?/21 października 1890 w Smoleńsku, zm. 12 lipca 1943 w Tbilisi) – radziecki wojskowy, generał major.

Życiorys

Urodził się w Smoleńsku.

W 1913 roku powołany do armii rosyjskiej, w której w 1916 roku ukończył kurs dowódców w Wileńskiej Szkole Wojskowej w Połtawie. Brał udział w I wojnie światowej na Froncie Północnym i Południowo-Zachodnim, był dowódcą kompanii i batalionu. Wielokrotnie nagradzany, dwukrotnie ranny, posiadał stopień porucznika.

W 1918 roku wstąpił do Armii Czerwonej. W czasie wojny domowej w Rosji był dowódcą oddziału manewrowego kursantów, a następnie brygady kursantów. Brał udział w walkach na Froncie Zachodnim w składzie Armii Estlandzkiej w walkach na terenie Estonii, a następnie w obronie Piotrogrodu i ofensywie przeciwko wojskom gen. Judenicza. Następnie na Froncie Południowym dowódca pułku strzeleckiego, brygady kursantów i komendant szkoły piechoty.

Od 1922 roku dowódca 53 Dywizji Strzeleckiej w Nadwołżańskim Okręgu Wojskowym. W 1924 roku ukończył wyższy akademicki kurs dowódców Armii Czerwonej, a w 1934 roku Akademię Wojskową im. Frunzego. Następnie zastępca dowódcy a do stycznia 1941 roku dowódca 23 Korpusu Strzeleckiego w Zakaukaskim Okręgu Wojskowym.

Po ataku Niemiec na ZSRR nadal dowódca korpusu, który nie uczestniczył w walkach, a w pod koniec czerwca 1941 roku na jego bazie sformowano 45 Armia, której został dowódcą. Armia ta miała za zadanie obronę granicy radziecko-tureckiej oraz ochronę komunikację w Iranie i nie brała udziału w walkach.

W październiku 1941 roku został dowódcą 47 Armii Frontu Zakaukaskiego i w styczniu 1942 roku została przerzucona na płw. Kerczeński i wzięła udział w obronie półwyspu w składzie Frontu Krymskiego. Po rozbiciu przez wojska niemieckie oddziałów radzieckich na półwyspie, armia została ewakuowana, a on został odsunięty od dowodzenia.

W marcu 1942 roku został zastępcą dowódcy 51 Armii, w czerwcu armia broniła linii rzeki Don, następnie walczył w bitwie stalingradzkiej i następnie w operacji rostowskiej.

W czerwcu 1943 roku zachorował, ewakuowany zmarł w szpitalu w Tbilisi.

Awanse

  • kombrig (26 listopada 1935)
  • generał major (4 czerwca 1940)

Odznaczenia

Armia Czerwona

Armia Imperium Rosyjskiego

Bibliografia

  • Praca zbiorowa: Великая Отечественная. Командармы. Военный биографический словарь. Moskwa: Кучково поле, 2005, s. 17 - 18. ISBN 5-86090-113-5. (ros.).