Kmitowie herbu Szreniawa

W tym artykule poruszony zostanie temat Kmitowie herbu Szreniawa, który w ostatnim czasie budzi coraz większe zainteresowanie. Z różnych perspektyw i podejść temat ten wywołał debaty i refleksje w różnych obszarach, takich jak społeczeństwo, kultura, polityka, ekonomia i nauka. Zostaną zbadane jego implikacje, ewolucja w czasie i dzisiejsze znaczenie, w celu przedstawienia kompleksowej i szczegółowej wizji Kmitowie herbu Szreniawa. Zbadane zostaną jego różne wymiary, analizując jego konsekwencje, wpływ na poziom globalny i jego przyszłe prognozy. Celem dogłębnej i wyczerpującej analizy jest przyczynienie się do zrozumienia i poznania Kmitowie herbu Szreniawa, wzbogacając w ten sposób debatę i refleksję wokół tego tematu o niewątpliwym znaczeniu.

Herb
Herb
Zamek Kmitów w Nowym Wiśniczu
Ruiny zamku Sobień

Kmitowie – ród magnacki herbu Szreniawa.

Pierwsze wzmianki o Kmitach pochodzą z I poł. XIV wieku. Ród ten odziedziczył zamek w Nowym Wiśniczu, który posiadali do 1533 roku. W XVI wieku byli też właścicielami zamku w Mokrsku Górnym[1].

Pod koniec XIV wieku Kmitowie otrzymali też nadania ziemi na Pogórzu Przemyskim i w Bieszczadach. Za siedzibę obrali sobie zamek Sobień, a po jego zniszczeniu przez wojska węgierskie księcia Rakoczego przenieśli się do zamku w Lesku.

Kmitowie, lokując kolejne wsie, posuwali się w górę Sanu i jego dopływów. Już na początku XV w. posiadali m.in. Solinę i Rajskie, w połowie XV w. istniały Tworylne i Stuposiany, Zagórz, Jawornik Polski, a pod koniec XVI w. byli właścicielami około 60 bieszczadzkich wsi, w tym Wetliny, Berehów Górnych, Ustrzyk Górnych i Sianek.

Główna linia rodu wymarła w XVI wieku.

Przedstawiciele rodu Kmitów Szreniawów

Przypisy

  1. ↑ Adam Miłobędzki, Biuletyn Historii Sztuki, „Biuletyn Historii Sztuki”, tom 21, Państwowy Instytut Sztuki, 1959, s. 30-51 (pol.).