Kazimierz Halicki (wojskowy)

W obecnym kontekście Kazimierz Halicki (wojskowy) jest tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu wielu różnych osób. Znaczenie Kazimierz Halicki (wojskowy) stało się z biegiem czasu coraz bardziej oczywiste, ponieważ jego wpływ obejmuje różne aspekty codziennego życia. Od wpływu w społeczeństwie po znaczenie w branży zawodowej, Kazimierz Halicki (wojskowy) odegrał znaczącą rolę w różnych obszarach. Dlatego ważne jest, aby głębiej zagłębić się w analizę Kazimierz Halicki (wojskowy), aby lepiej zrozumieć jej zakres i implikacje dzisiaj. W tym artykule zostaną zbadane różne perspektywy Kazimierz Halicki (wojskowy), odnosząc się do jego wielu aspektów i wpływu w różnych kontekstach.

Ten artykuł dotyczy oficera kawalerii. Zobacz też: inne postaci noszące imię i nazwisko „Kazimierz Halicki”.
Kazimierz Halicki
Ilustracja
podpułkownik kawalerii podpułkownik kawalerii
Pełne imię i nazwisko

Kazimierz Bolesław Józef Halicki

Data i miejsce urodzenia

3 marca 1894
Sztabin

Data śmierci

22 września 1973

Przebieg służby
Lata służby

od 1914

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

zgrupowanie kawalerii

Stanowiska

dowódca zgrupowania

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Kazimierz Bolesław Józef Halicki (ur. 3 marca 1894 w Sztabinie, zm. 22 września 1973 w Londynie) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 3 marca 1894 roku w Sztabinie, w ówczesnym powiecie augustowskim guberni suwalskiej, w rodzinie Adama i Celestyny z Fiłonowiczów[1]. Początkowo uczył się w Gimnazjum w Mariampolu, a po strajku szkolnym kontynuował naukę w siedmioklasowej polskiej Szkole Handlowej w Suwałkach[2]. W 1909 roku wstąpił do „Zarzewia”[3]. Szkołę ukończył w 1912 roku, a w następnym roku zdał egzamin maturalny w Tule i jesienią rozpoczął studia w Instytutu Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa[4]. W styczniu 1914 roku zrezygnował z działalności w „Zarzewiu” i wstąpił do Związku Strzeleckiego[3].

1 października 1914 roku zgłosił się do armii rosyjskiej[3]. Po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Kawalerii w Elizawetgradzie (ros. Елисаветградское кавалерийское училище) został wcielony do 2 Pskowskiego Pułku Lejbdragonów[4]. W 1915 roku został przeniesiony do 15 Sandomierskiego Pułku Kawalerii Straży Granicznej (ros. 15-й Сандомирский пограничный конный полк)[4][5]. W 1917 roku wstąpił do organizującego się polskiego 2 Pułku Ułanów[4]. W jego szeregach walczył przeciwko bolszewikom i został odznaczony amarantową wstążką[4]. W 1918 roku, po demobilizacji I Korpusu Polskiego w Rosji, przyjechał do Augustowa, gdzie zorganizował i prowadził szkołę podoficerską Polskiej Organizacji Wojskowej[4].

W listopadzie 1918 roku przyjechał do Warszawy i wstąpił do odtwarzanego 2 Pułku Ułanów[4]. W szeregach tego oddziału walczył na wojnie z bolszewikami[4]. 19 lipca 1920 roku objął dowództwo kombinowanego szwadronu, utworzonego z innych szwadronów pułków, liczącego 140 szabel oraz uzbrojonego w dwa karabiny maszynowe[6]. Dowodzony przez niego pododdział został przydzielony do 29 Brygady Piechoty Wielkopolskiej[6][7]. Wyróżnił się 23 sierpnia 1920 roku prowadząc wywiad z Kolna na Szczuczyn[8][7]. Pod wsią Wiszowate natknął się większy oddział piechoty nieprzyjacielskiej z artylerią. Nie bacząc na silny ogień kar. ręcznych, maszynowych i artylerii rotmistrz Halicki rozwija szwadron i brawurową szarżą niszczy nieprzyjacielską piechotę, bierze 77 jeńców i 3 karabiny maszynowe. Jeszcze nie zatrzymując się na czele szwadronu wpada na baterię nieprzyjacielską i zdobywa 4 działa[7][8]. 27 sierpnia 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu rotmistrza, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[9]. Na początku września w okolicy Chełma dołączył do pułku[10]. W styczniu 1921 roku dowodził 3. szwadronem pułku[7].

21 lutego 1922 został przeniesiony do 20 Pułku Ułanów w Rzeszowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[4], a następnie dowódcy II dywizjonu[11]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 roku i 111. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii)[12]. W grudniu 1923 roku został przeniesiony do 8 Pułku Ułanów w Krakowie[13][a], a w listopadzie następnego roku przydzielony do Centralnej Szkoły Kawalerii w Grudziądzu na stanowisko instruktora[14][15][16]. W lipcu 1926 roku został wyznaczony na stanowisko komendanta Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu z zadaniem zorganizowania szkoły i szkolenia[17]. Z dniem 1 sierpnia 1927 roku został przeniesiony do 7 Pułku Ułanów w Mińsku Mazowieckim na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[18][19]. 12 kwietnia 1927 roku prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika z dniem 1 stycznia 1927 roku i 17. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[20][21]. W marcu 1929 roku został przeniesiony do 24 Pułku Ułanów w Kraśniku na stanowisko dowódcy pułku[22][23][24]. 26 listopada 1932 roku został przeniesiony na stanowisko rejonowego inspektora koni w Kaliszu[25][26], a w kwietniu 1934 roku na takie samo stanowisko w Warszawie[27]. W marcu 1939 roku pełnił służbę na stanowisku przewodniczącego Komisji Remontowej Nr 1 w Warszawie[28].

1 września 1939 roku przybył do Hrubieszowa i objął dowództwo nad organizującym się Ośrodkiem Zapasowym Kawalerii „Hrubieszów”[29]. W czasie kampanii wrześniowej dowodził improwizowanym oddziałem nazywanym „zgrupowaniem kawalerii ppłk. Halickiego”[29][30]. 25 września 1939 roku pod Rawą Ruską dostał się do niemieckiej niewoli i został skierowany do stacji zbornej w Jarosławiu[31]. Później przebywał w Oflagu VII A Murnau[32]. W 1945 roku, po uwolnieniu z niewoli, wyjechał do Anglii i pozostał na emigracji[33]. Zmarł 22 września 1973 roku w Londynie[34].

Był żonaty. Miał dwóch pasierbów: Juliana Kazimierza (ur. 5 listopada 1916) i Kazimierz Edwarda (ur. 2 lutego 1918)[35].

Ordery i odznaczenia

Twórczość

  • Relacja dowódcy ośrodka zapasowego Wołyńskiej BK i zgrupowania kawalerii w kampanii wrześniowej. „Przegląd Kawalerii i Broni Pancernej”. 35, 1962. Londyn. 

Uwagi

  1. ↑ Kazimierz Halicki w kwestionariuszu kawalera Orderu Virtuti Militari napisał 16 marca 1934 roku, że był zastępcą dowódcy 8 puł. od 2 grudnia 1923 roku do września 1924 roku[4].

Przypisy

  1. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
  2. ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 4.
  3. ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 3, 4.
  4. ↑ a b c d e f g h i j Kolekcja ↓, s. 4.
  5. ↑ Памяти героев Великой войны 1914–1918 : Поиск героев войны : Галицкий Казимир Адамович. Ministerstwo Obrony Federacji Rosyjskiej Zarząd ds. utrwalenia pamięci poległych w obronie Ojczyzny. . (ros.).
  6. ↑ a b Herkner 1929 ↓, s. 26.
  7. ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 6.
  8. ↑ a b Herkner 1929 ↓, s. 27.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 1 września 1920, s. 796.
  10. ↑ Herkner 1929 ↓, s. 30.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 639, 678.
  12. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 158.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 79 z 22 grudnia 1923, s. 737.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 123 z 21 listopada 1924, s. 689.
  15. ↑ Kolekcja ↓, s. 4, tu we wrześniu 1924.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 557, 600, 1380.
  17. ↑ Radomyski 1992 ↓, s. 11, 15, 26, 27.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 11 czerwca 1927, s. 163.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 296, 338.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927, s. 118.
  21. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 127, w marcu 1939 zajmował 4. lokatę.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 22 marca 1929, s. 101.
  23. ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 37, 70.
  24. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 141, 651.
  25. ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 2, 4.
  26. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 420.
  27. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 174.
  28. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 862.
  29. ↑ a b Relacja cz. 1 2011 ↓.
  30. ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 219, 222–225, 369.
  31. ↑ Relacja cz. 4 2012 ↓.
  32. ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. .
  33. ↑ Majdewicz 2011 ↓.
  34. ↑ Kukawski 2013 ↓, s. 75.
  35. ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
  36. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 16 lipca 1921, s. 1147.
  37. ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 411.
  38. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. ..
  39. ↑ Herkner 1929 ↓, s. 39.
  40. ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 3.
  41. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. ..
  42. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 62.
  43. ↑ Monitor Polski nr 260, poz. 634. 1928-11-10. .
  44. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928, s. 404.
  45. ↑ M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81.
  46. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. ..
  47. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. ..
  48. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 listopada 1933, s. 286.
  49. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1 (foto).
  50. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 296.
  51. ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 37.

Bibliografia