W dzisiejszym świecie Kaya Mirecka-Ploss stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego grona ludzi. Od swojego powstania po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo, Kaya Mirecka-Ploss wywołał debaty i refleksje w różnych obszarach, a jego wpływ rozciąga się na różne aspekty życia codziennego. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty związane z Kaya Mirecka-Ploss, analizując jego wymiar historyczny, społeczny, kulturowy i ekonomiczny. Poprzez podejście multidyscyplinarne będziemy starali się zrozumieć złożoność i znaczenie Kaya Mirecka-Ploss we współczesnym świecie, a także jego potencjał do generowania znaczących zmian w różnych sferach społeczeństwa.
![]() Kaya Mirecka-Ploss, 2011 | |
Imię i nazwisko urodzenia |
Hanna Adela Czech |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
12 września 1924 |
Data i miejsce śmierci |
13 lipca 2023 |
Zawód, zajęcie | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() |
Kaya Mirecka-Ploss, właśc. Hanna Adela Czech (ur. 12 września 1924 w Piekarach Śląskich, zm. 13 lipca 2023 w Waszyngtonie[1][2]) – polska i amerykańska pisarka, projektantka mody, działaczka społeczna w Stanach Zjednoczonych.
Pochodziła z biednej rodziny śląskiej o polsko-niemiecko-węgiersko-żydowskich korzeniach[3]. Dzieciństwo spędziła w Nakle Śląskim, gdzie uczęszczała do tamtejszej szkoły (która współcześnie nosi jej imię). Jej ojciec, Wiktor Czech, był ślusarzem, a dziadek organistą. Po zajęciu Śląska przez Niemców została zesłana na roboty do hotelu w Jeleniej Górze, z którego po leczeniu oparzenia trafiła do obozu dla nieletnich w Niemczech[3]. Z pobytem w obozie wiążą się traumatyczne przeżycia, o których była w stanie mówić dopiero wiele lat później[4].
Po zakończeniu wojny, po krótkim pobycie w tzw. obozie dipisowskim trafiła do Teatru Żołnierza Polskiego przy II Korpusie[3]. Lata powojenne spędziła za granicą, głównie w Anglii, gdzie przybyła w 1946 wraz z Teatrem Dramatycznym II Korpusu we Włoszech. W Londynie zdała maturę i zdobyła tytuł magistra Działu Mody w Saint Martin’s School of Art . Doktorat obroniła na Uniwersytecie w Heidelbergu w Niemczech. Po 15 latach pobytu za granicą, pod koniec 1957, wróciła do kraju, gdzie dostała angaż w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. Pracowała jako projektantka mody i była inicjatorką założenia firmy Mody Polskiej[5]. Pod koniec 1960 zwróciła uwagę Służby Bezpieczeństwa i po odmowie skompromitowania założycieli i jej przyjaciół z Radia Wolna Europa, została aresztowana. Została zwolniona po dwóch tygodniach dzięki wstawiennictwu Leona Kruczkowskiego, przyjaciela rodziny. Zaczęła wtedy pisać pierwsze rozdziały Drogi przez most[6].
W 1966 była zmuszona uciekać do Stanów Zjednoczonych, pomógł jej przyjaciel z Londynu, sowietolog (i jej przyszły mąż), Sidney Ploss. W 1989 objęła funkcję prezesa Amerykańskiej Rady Kultury Polskiej. W 1991 została dyrektorem wykonawczym Amerykańskiego Centrum Kultury Polskiej w Waszyngtonie[6]. W Centrum urządziła Gabinet Profesora Jana Karskiego oraz stworzyła stypendium jego imienia. Współpracowała z Fundacją Jolanty Kwaśniewskiej „Porozumienie bez barier”.
Od 1997, wraz z Jolantą Kwaśniewską, organizowała dla małych pokrzywdzonych Polaków wakacje marzeń. W Stanach Zjednoczonych przebywało już około 200 dzieci na dwutygodniowych wakacjach, w tym sieroty po górnikach czy sieroty po gołębiarzach, którzy zginęli w katastrofie hali Międzynarodowych Targów Katowickich, mali mieszkańcy Jedwabnego. Ufundowała kilkadziesiąt stypendiów na studia w Stanach Zjednoczonych[5][7].
Wspomagała również szkołę podstawową w Nakle Śląskim, której w 2006 została patronką[8].
Postanowieniem prezydenta Lecha Wałęsy z 9 marca 1994 została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi w działalności polonijnej, za osiągnięcia w propagowaniu dorobku kultury polskiej”[9]. Postanowieniem prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego z 16 sierpnia 2001 została odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi w działalności polonijnej, za zaangażowanie w propagowaniu polskiej kultury”[10].
W 2005 otrzymała Order Ecce Homo[11].
Była laureatką „Kryształowego motyla” – statuetki Fundacji. Została Damą Orderu Uśmiechu, który został jej wręczony 15 lutego 2005 w Waszyngtonie przez przedstawicieli Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu – wicekanclerza Marka Michalaka i sekretarza Marka Pawłowskiego.
W 2011 była jednym z gości honorowych na uroczystości otwarcia interaktywnego gabinetu prof. Jana Karskiego w Rudzie Śląskiej.
Posiadała obywatelstwo Rzeczypospolitej Polskiej i Stanów Zjednoczonych[12].
Była dwukrotnie zamężna. Jej pierwszym mężem był o 14 lat starszy Wiesław Mirecki, którego poznała po wojnie w Londynie. Wiesław Mirecki był aktorem i synem dyrektora banku. Jej drugim mężem był sowietolog Sidney Ploss, którego poślubiła w 1969 r. Przyznała, że nie było to udane małżeństwo[4][6].
Była blisko związana z Janem Karskim, legendarnym kurierem Polskiego Państwa Podziemnego, który był jej przyjacielem i któremu poświęciła książkę zatytułowaną Jan Karski – człowiek, któremu powiedziałam prawdę[5][6][7].
Zmarła 13 lipca 2023 w Stanach Zjednoczonych, gdzie mieszkała[1]. W 100. rocznicę urodzin została pochowana, zgodnie z wolą wyrażoną w testamencie, na cmentarzu w Nakle Śląskim[13].