W dzisiejszym świecie Kajman szerokopyski to temat budzący duże zainteresowanie i debatę wśród społeczeństwa. Na przestrzeni historii Kajman szerokopyski był przedmiotem badań i analiz prowadzonych przez ekspertów z różnych dziedzin, którzy starali się zrozumieć jego wpływ i zakres w różnych aspektach życia codziennego. Od swoich początków do chwili obecnej Kajman szerokopyski ewoluował i dostosowywał się do zmian i wyzwań stawianych przez współczesny świat. W tym artykule zbadamy znaczenie Kajman szerokopyski i jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo, a także różne punkty widzenia istniejące na ten temat.
Caiman latirostris[1] | |
(Daudin, 1801) | |
Kajman szerokopyski w Oliwskim Zoo | |
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Typ | |
Podtyp | |
Gromada | |
Rząd | |
Rodzina | |
Rodzaj | |
Gatunek |
kajman szerokopyski |
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
![]() | |
Zasięg występowania | |
![]() |
Kajman szerokopyski (Caiman latirostris) – gatunek gada z rodziny aligatorowatych.
Występuje w Ameryce Południowej na terenach północnej Argentyny i Boliwii oraz południowo-wschodniej Brazylii, Paragwaju i Urugwaju. Szacowana dzika populacja wynosi od 250 do 500 tysięcy osobników. Występuje zarówno w wodzie słodkiej jak i słonej: zarośla mangrowe oraz bagna. Także wokół przybrzeżnych wysp Oceanu Atlantyckiego wśród namorzyn[3].
Osiągają długość do ok. 2 m, jednak zdarzają się osobniki o długości nawet 3,5 m. Mają szeroki pysk, a w stosunku do długości szerszy niż ma aligator amerykański. Ich ubarwienie wacha się od czerni i brązu do jasnooliwkowych odcieni. Grzbiet pokryty płytkami kostnymi[3].
Jest drapieżnikiem. Żywi się głównie wodne bezkręgowce, a przede wszystkim ślimaki, oraz ryby, płazy i inne. Wydaje się, że ich szczęki są przystosowane do zgniatania pancerzy żółwi.
Podczas pory deszczowej samica buduje gniazdo na niedostępnych wyspach rzecznych lub na brzegu powyżej poziomu wody w kształcie kopca z błota i szczątków roślinnych, do którego składa między 20 do 50 jaj. Ułożone są w dwóch warstwach, dzięki czemu tworzy się niewielka różnica temperatur pomiędzy nimi co może przyczyniać się do innych płci w embrionach poszczególnych warstw[3].
Okres wylęgania trwa ok. 70 dni. W czasie wylęgu samica otwiera gniazdo pomagając młodym dostać się do wody. Przy budowie gniazda oraz w okresie ochrony młodych w wodzie może pomagać jej samiec. Osiągają dojrzałość płciową po średnio 5 latach[3].
W niewoli żyją średnio 22 lata. Są terytorialne i pilnują swoich siedlisk[3].
Gatunek ten od 2023 roku jest objęty załącznikiem II konwencji waszyngtońskiej (CITES)[4][5] i aneksem B UE[5].