Janusz Wrona

W tym artykule zajmiemy się tematem Janusz Wrona i jego wpływem na współczesne społeczeństwo. Od momentu powstania do obecnej ewolucji Janusz Wrona odegrał kluczową rolę w różnych aspektach życia codziennego. W trakcie tej analizy zbadamy różne aspekty składające się na Janusz Wrona, a także jego wpływ na kulturę, gospodarkę i technologię. Ponadto zajmiemy się także implikacjami etycznymi i społecznymi związanymi z Janusz Wrona, a także możliwymi perspektywami na przyszłość. Dzięki podejściu multidyscyplinarnemu artykuł ten ma na celu przedstawienie kompleksowego spojrzenia na Janusz Wrona i jego znaczenie we współczesnym świecie.

Janusz Wrona
Ilustracja
Państwo działania

Polska

Data urodzenia

11 maja 1953

Profesor nauk humanistycznych
Specjalność: historia najnowsza Polski
Uczelnia

Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie

Janusz Wrona (ur. 11 maja 1953) – polski historyk, profesor nauk humanistycznych, nauczyciel akademicki.

Życiorys

Ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Staszica w Lublinie, następnie studia historyczne na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej. W 1985 na tej samej uczelni uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych. W 1996 na podstawie rozprawy zatytułowanej System partyjny w Polsce 1944–1950. Miejsce – funkcje – relacje partii politycznych w warunkach budowy i utrwalania systemu totalitarnego został doktorem habilitowanym nauk humanistycznych w zakresie historii. W 2014 otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych.

Od 1977 pozostaje pracownikiem naukowym UMCS, od 2002 na stanowisku profesora nadzwyczajnego. Związany z Zakładem Historii Najnowszej, a od 2004 z Zakładem Historii Społecznej XX wieku w Instytucie Historii. W pracy naukowej zajmuje się głównie historią najnowszą Polski.

W latach 1973–1990 należał do Stronnictwa Demokratycznego[1]. W okresie 1980–1981 działał również w NSZZ „Solidarność”. Na przełomie lat 80. i 90. był współpracownikiem Zakładu Badań nad Ruchem Demokratycznym przy Centralnym Komitecie SD[2]. Zajmował się wówczas badaniem czarnych i białych plam w historii Stronnictwa Demokratycznego, w tym infiltracji ugrupowania przez komunistów. W późniejszym okresie stał na czele komisji zorganizowanej przez Józefa Życińskiego zajmującej się badaniem represji i inwigilacji duchowieństwa i środowiska naukowego KUL przez funkcjonariuszy SB[3]. Był także członkiem rady programowej periodyku „Pamięć i Sprawiedliwość”.

Wybrane publikacje

  • Kampania wyborcza i wybory do Sejmu Ustawodawczego 19 stycznia 1947 (oprac.), Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 1999.
  • Stronnictwo Demokratyczne w województwie lubelskim w latach 1944–1975, Epoka, Warszawa 1981.
  • System partyjny w Polsce 1944–1950. Miejsce – funkcje – relacje partii politycznych w warunkach budowy i utrwalania systemu totalitarnego, Wydawnictwo UMCS, Lublin 1995.
  • Zależni czy suwerenni? Stronnictwo Demokratyczne w województwie lubelskim 1944–1975, Wydawnictwo UMCS, Lublin 1998.
  •  Status osoby wierzącej w okresie PRL, Marek Grygiel, Marek Słomka (red.), Historia świadectwem pisana. Metropolitarne Seminarium Duchowne w Lublinie we wspomnieniach wychowanków, Gaudium, Lublin 2014, ISBN 978-83-7548-224-9.
  • 70 lat Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Studia z dziejów uczelni (współautor ze Zbigniewem Zaporowskim), Wydawnictwo UMCS, Lublin 2015.

Przypisy

  1. ↑ Wrona: zbudować apolityczny wizerunek IPN. gazetaprawna.pl, 31 maja 2011. .
  2. ↑ Jan Różdżyński, Jak PPR zakładała SD, „Trybuna” nr 15 z 28 lutego 1990, s. 2, 5 (wywiad z Januszem Wroną).
  3. ↑ Kamiński, Lasota, Wóycicki, Wrona kandydatami na prezesa IPN. rp.pl, 17 maja 2011. .

Bibliografia