Dziś Janusz Piekałkiewicz jest tematem o ogromnym znaczeniu na świecie. Od lat Janusz Piekałkiewicz jest przedmiotem debat i analiz w różnych obszarach, generując sprzeczne opinie i budząc zainteresowanie szerokiego spektrum społeczeństwa. W tym artykule zagłębimy się w świat Janusz Piekałkiewicz, aby poznać jego znaczenie, implikacje i ewolucję w czasie. Poprzez szczegółową eksplorację Janusz Piekałkiewicz postaramy się rzucić światło na ten niezwykle istotny temat i zaoferować wzbogacającą perspektywę, która pozwoli czytelnikowi lepiej zrozumieć jego wpływ na dzisiejszy świat.
| Data i miejsce urodzenia |
1925 |
|---|---|
| Data śmierci |
9 marca 1988 |
| Zawód, zajęcie |
żołnierz, pisarz, historyk, reżyser, reporter radiowy, filmowiec |
Janusz Piekałkiewicz (ur. 1925 w Warszawie, zm. 9 marca 1988) – polski żołnierz, pisarz, historyk, reżyser, reporter radiowy oraz twórca filmowy, tworzący za granicą (głównie w języku niemieckim). Bratanek Delegata Rządu na Kraj profesora Jana Piekałkiewicza, zamordowanego przez Gestapo.
Janusz Piekałkiewicz był autorem publikacji z dziedziny historii współczesnej. Największą sławę przyniosło mu obiektywne podejście do wydarzeń II wojny światowej, a zwłaszcza wyjaśnienie kulisów wielu tajnych operacji prowadzonych przez służby specjalne w tamtym okresie. W 1997 roku Studio Filmowe Wir zrealizowało o nim film dokumentalny na zlecenie I programu TVP.
W 17. roku życia Janusz Piekałkiewicz wstąpił do Armii Krajowej. Służył m.in. w Biurze Informacji i Propagandy AK. Po uczestnictwie w powstaniu warszawskim został osadzony w berlińskiej filii obozu koncentracyjnego Sachsenhausen. W 1946 roku zdał maturę, następnie w roku 1948 rozpoczął naukę w łódzkiej szkole filmowej na Wydziale Reżyserii, studiował również historię współczesną. Po trzech latach z powodów politycznych został z niej usunięty. Jakiś czas pracował jako asystent reżysera, pisał też scenariusze filmów popularnonaukowych, które również z powodów politycznych nie miały szans realizacji. Po przeprowadzce do Zakopanego, pracował tam jako przewodnik tatrzański. Postanowił opuścić kraj w 1956 roku szlakiem kurierskim z czasów II wojny światowej.
Jesienią tego roku dotarł na Węgry, gdzie stał się uczestnikiem powstania 1956. Po jego upadku przedostał się do Austrii, gdzie na krótko został internowany. Początkowo utrzymywał się pracując jako robotnik drogowy. Następnie w Wiedniu został reporterem radiowym, twórcą telewizyjnym i filmowym w Paryżu, Londynie i Republice Federalnej Niemiec.
Jego serial telewizyjny pt. Szpiedzy, agenci, żołnierze – tajne jednostki okresu II wojny światowej (26 odcinków) otrzymał główną nagrodę (Złotą Nimfę) na IX Międzynarodowym Festiwalu Telewizji w Monte Carlo w 1969 roku. Nagroda ta została przyznana za obiektywizm, precyzję w przedstawianiu faktów oraz rzeczowość relacji. Statuetka ta stała się jego własnością dopiero 11 lat później.
Wszystkie publikacje powstały w języku niemieckim. Dopiero w III Rzeczypospolitej zaczęto tłumaczyć je na język polski i wydawać w kraju ojczystym autora. Jego celem było napisać na nowo najnowszą historię oraz zrobić filmową dokumentację II wojny światowej.