Jakub Walenty Lewiński

We współczesnym świecie Jakub Walenty Lewiński stał się tematem o rosnącym znaczeniu i znaczeniu. Niezależnie od tego, czy chodzi o technologię, zdrowie, politykę czy kulturę, Jakub Walenty Lewiński przykuł uwagę ekspertów, badaczy i ogółu społeczeństwa. Wpływ Jakub Walenty Lewiński był odczuwalny w wielu aspektach życia codziennego, wywołując debatę, kontrowersje i znaczący postęp w różnych dziedzinach. W tym artykule zbadamy wpływ Jakub Walenty Lewiński na dzisiejsze społeczeństwo i jego możliwe konsekwencje dla przyszłości.

Jakub Walenty Lewiński
Ilustracja
Jakub Lewiński
Data i miejsce urodzenia

18 października 1792
Warszawa

Data i miejsce śmierci

17 grudnia 1867
Warszawa

Zawód, zajęcie

od 1807 wojskowy, po 1834 urzędnik

Multimedia w Wikimedia Commons

Jakub Walenty Lewiński (ur. 18 października 1792 w Warszawie, zm. 17 grudnia 1867 tamże) – oficer wojsk Księstwa Warszawskiego, generał powstania listopadowego

Pochodzenie

Jakub był synem liweranta wojskowego Józefa Stanisława i Eufrozyny Łaskiej. Pochodził z żydowskiej grupy religijnej frankistów, spolszczonej w XVIII wieku[1][2]. Pierwotne nazwisko jego zamożnej rodziny kupców warszawskich brzmiało Levy, rodzina przeszła na katolicyzm w roku 1806 przyjmując dodatkowe chrześcijańskie imiona i nazwisko Lewiński.

Kariera wojskowa

W wieku lat 15 Jakub wstąpił do armii Księstwa jako kadet, postąpił w 1808 r. na podporucznika, w 1809 na porucznika i w 1811 na kapitana. W czasie kampanii lat 1812 i 1813 Lewiński służył w kawalerii i otrzymał w czasie pierwszej z nich Order Legii Honorowej, zaś w czasie drugiej Order Virtuti Militari (srebrny). Posiadał również neapolitański Order Obojga Sycylii[3].

Po upadku Napoleona Lewiński powrócił do Polski jako podpułkownik i został w roku 1815 szefem sztabu kawalerii armii Królestwa Polskiego.

Odznaczony rosyjskimi Orderem św. Anny II kl. i Orderem św. Włodzimierza IV kl., a w 1830 roku został nagrodzony Znakiem Honorowym za 20 lat służby[4].

Po wybuchu Powstania listopadowego Lewiński natychmiast przyłączył się do insurgentów i zajął się w stopniu pełnego pułkownika organizacją kawalerii. Po bitwie pod Liwcem otrzymał Złoty Krzyż Virtuti Militari i postąpił 14 czerwca 1831 na generała brygady. Po klęsce powstania schronił się w Prusiech w Elblągu, po powrocie do Polski w 1832 r. otrzymał abszyt wojskowy i wyjechał na rok do Paryża.

Praca urzędnicza

Grób Jakuba Lewińskiego na cmentarzu Powązkowskim

Ostatecznie osiadł w kraju, w Warszawie po roku 1834 i pracował w Dyrekcji Dróg i Mostów. Położył dla rodzinnego miasta niemałe zasługi – był jednym ze współzałożycieli Zachęty, członkiem Rady Stanu Kongresówki (do 10 marca 1863). 27 lutego 1861 został wybrany na członka Delegacji Miejskiej. Przewodniczył Tymczasowemu Wydziałowi Obywatelskiemu, który powstał w miejsce Delegacji Miejskiej. We wrześniu 1861 został wybrany na radnego miejskiego w Warszawie[5].

Zmarł nagle po powrocie z Paryża, gdzie pojechał wraz ze swą powinowatą Narcyzą Żmichowską na Wystawę Światową. Rodziny nie założył. Pochowano go na warszawskich cmentarzu Powązkowskim (kwatera 15-5-22)[6]

Był członkiem loży wolnomularskiej Bouclier du Nord w 1818 roku[7], w stopniu Kawalera Wybranego[8].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Mateusz Mieses, Z rodu żydowskiego, zasłużone rodziny polskie krwi niegdyś żydowskiej, Warszawa 1991, s. 166.
  2. ↑ Marek Tarczyński, Generalicja powstania listopadowego, Wyd. MON, Warszawa 1988, s. 174.
  3. ↑ Marek Minakowski: Jakub Walenty Lewiński. sejm-wielki.pl. .
  4. ↑ Przepisy o znaku honorowym niemniej Lista imienna generałów, oficerów wyższych i niższych oraz urzędnikow wojskowych, tak w służbie będących, jako też dymisjonowanych, znakiem honorowym ozdobionych w roku 1830, .
  5. ↑ Album policmajstra warszawskiego. Państwowy Instytut Wydawniczy, 2020, s. 8. ISBN 978-83-06-03565-0.
  6. ↑ Cmentarz Stare Powązki: JAKÓB LEWIŃSKI, Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne .
  7. ↑ Lwowska Naukowa Biblioteka im. W. Stefanyka NAN Ukrainy. Oddział Rękopisów. Zespół (fond) 5. Rkps 5707/I. Żegota Pauli: Materiały do historii wolnomularstwa polskiego, k. 16.
  8. ↑ Marek Tarczyński, Generalicja powstania listopadowego, 1980, s. 62.

Bibliografia