Jacek Józef Rybiński
Obecnie Jacek Józef Rybiński stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego grona osób. Jego wpływ i znaczenie rozciągają się od sfery osobistej po zawodową, wpływając na decyzje, zachowania i sposoby myślenia. Jacek Józef Rybiński jest nie tylko zjawiskiem obecnym, ale był obecny na przestrzeni dziejów, ewoluując i dostosowując się do zmieniających się warunków społecznych. W tym artykule zbadamy różne aspekty Jacek Józef Rybiński, od jego pochodzenia po dzisiejszy wpływ, aby lepiej zrozumieć jego znaczenie i zakres w naszym codziennym życiu.
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data urodzenia |
28 lutego 1701 | |
| Data śmierci | ||
| Miejsce pochówku | ||
| Opat oliwski | ||
| Okres sprawowania |
1740–1782 | |
| Wyznanie |
chrześcijańskie | |
| Kościół |
rzymskokatolicki | |
| Inkardynacja |
Zakon Cystersów | |
| Śluby zakonne |
1729 | |
| Prezbiterat |
1729 | |
Jacek Józef Rybiński herbu Radwan (ur. 28 lutego 1701 w Torczynie, zm. 15 kwietnia 1782 roku) – cysters, ostatni polski opat klasztoru w Oliwie.
Życiorys
.JPG)
Jacek Rybiński był uczniem kolegium jezuickiego w podgdańskich Starych Szkotach. Piastował stanowiska na dworze królewskim Augusta II Mocnego i był sekretarzem podkanclerzego litewskiego.
W roku 1729 złożył śluby zakonne i otrzymał święcenia kapłańskie. Studiował teologię i prawo kościelne na uczelniach w Rzymie i w Pradze. W roku 1740 przejął opactwo oliwskie. Opowiedział się za Augustem III Sasem i stał w opozycji do rodu Czartoryskich. Był przyjacielem Józefa Wybickiego i zwolennikiem konfederacji barskiej. Dzięki fundacji Rybińskiego, powstały Pałac Opatów w Oliwie i otaczający go Park Oliwski. Jako opat oliwski sfinansował również przebudowę kościoła św. Jakuba i doprowadził do wyposażenia kościoła klasztornego w organy. Po pierwszym rozbiorze i zniesieniu klasztoru pruski zaborca zezwolił mu na dozgonne zamieszkanie w pałacu opackim.
Przypisy
- ↑ Krzysztof R. Prokop, Wiadomości do biografii biskupów oraz opatów i ksień z ziem Rzeczypospolitej Obojga Narodów z osiemnastowiecznej prasy warszawskiej doby saskiej i stanisławowskiej (1729–1795), w: Archiwa, Biblioteki I Muzea Kościelne, t. 86, 2006, s. 317.
Bibliografia
- Edmund Cieślak: Historia Gdańska, Tom III 1655–1793. Gdańsk: Zakład historii Gdańska i dziejów morskich Polski, 1993. ISBN 83-215-3251-9.
- Franciszek Mamuszka: Oliwa: Okruchy z dziejów, zabytki. Gdańsk: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1985. ISBN 83-03-00938-9.