Irina Bokowa
W dzisiejszym świecie Irina Bokowa to temat budzący duże zainteresowanie i debatę wśród społeczeństwa. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie historyczne, wpływ na kulturę popularną czy wpływ na dziedzinę nauki, Irina Bokowa przyciągnął uwagę tysięcy ludzi na całym świecie. W miarę dalszego zgłębiania tego fascynującego tematu ważne jest, aby otworzyć oczy na jego wiele aspektów i zrozumieć, w jaki sposób ukształtował on i będzie kształtował naszą teraźniejszość i przyszłość. W tym artykule zagłębimy się w znaczenie i znaczenie Irina Bokowa, zbadamy jego wpływ na różne aspekty społeczeństwa i zbadamy różne perspektywy, które istnieją wokół tego tematu.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
12 lipca 1952 |
|---|---|
| Minister spraw zagranicznych Bułgarii (p.o.) | |
| Okres |
od 13 listopada 1996 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dyrektor generalny UNESCO | |
| Okres |
od 2009 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| |
| Odznaczenia | |
     _-_ribbon_bar.gif){kind=small}  _Gwanghwa_Medal_ribbon.gif){kind=small}    _GO_2nd_type_ribbon.svg){kind=small}       .jpg){kind=small}
| |
Irina Georgiewa Bokowa, bułg. Ирина Георгиева Бокова (ur. 12 lipca 1952 w Sofii[1]) – bułgarska urzędniczka państwowa, dyplomata, działaczka społeczna i polityk, długoletnia pracownik bułgarskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych, wiceminister (1995–1996) i p.o. ministra spraw zagranicznych w rządzie Żana Widenowa (1996–1997), deputowana do konstytuanty (1990–1991) oraz do Zgromadzenia Narodowego 39. kadencji (2001–2005), ambasador Bułgarii we Francji i Monako oraz stały przedstawiciel Bułgarii przy UNESCO (2005–2009), od 2009 do 2017 dyrektor generalny UNESCO.
Życiorys
Jest absolwentką anglojęzycznego liceum w Sofii (1971) oraz Moskiewskiego Państwowego Instytutu Stosunków Międzynarodowych (1976). Naukę kontynuowała na University of Maryland, College Park (1989) oraz na Uniwersytecie Harvarda (1999).
Była działaczką Bułgarskiej Partii Komunistycznej[2]. W 1977 rozpoczęła pracę w bułgarskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych, gdzie zajmowała się problematyką europejską oraz Organizacją Narodów Zjednoczonych. Na początku lat 90. została deputowaną do konstytuanty, w której zasiadała w latach 1990–1991. W 1995 weszła do socjalistycznego rządu Żana Widenowa na stanowisko wiceministra odpowiedzialnego za integrację europejską. Od listopada 1996 do lutego 1997 w tym samym gabinecie pełniła obowiązki ministra spraw zagranicznych[3]. W międzyczasie startowała również w wyborach prezydenckich w 1996 jako kandydatka na wiceprezydenta u boku ówczesnego ministra kultury Iwana Marazowa. W drugiej turze otrzymali około 40% głosów, przegrywając z kandydatami Związku Sił Demokratycznych[4].
Po odwołaniu gabinetu Żana Widenowa zaangażowała się w różne inicjatywy pozarządowe, m.in. współpracowała z Europejskim Instytutem Uniwersyteckim we Florencji oraz była założycielką think tanku promującego wartości europejskie i proces integracyjny.
Z listy lewicowej Koalicji dla Bułgarii z powodzeniem wystartowała w wyborach parlamentarnych w 2001, wygranych przez liberalny Narodowy Ruch Symeona Drugiego. Przez cztery lata zasiadała w Zgromadzeniu Narodowym, gdzie była wiceprzewodniczącą komisji spraw zagranicznych. Pod koniec kadencji w czerwcu 2005 została mianowana ambasadorem Bułgarii we Francji, otrzymała równoczesną akredytację w Monako oraz przy UNESCO.
22 września 2009 została desygnowana na dyrektora generalnego UNESCO[5]. W rywalizacji o to stanowisko pokonała dziewięciu innych kandydatów, m.in. Egipcjanina Faruka Husniego[6], którego krytykowali m.in. Bernard-Henri Lévy, Claude Lanzmann oraz laureat Pokojowej Nagrody Nobla Elie Wiesel, zarzucając mu antysemityzm i udział w organizacji egipskiej cenzury. Została pierwszą kobietą oraz pierwszym przedstawicielem Europy Wschodniej na tym stanowisku. Jej kandydatura została zatwierdzona na sesji Zgromadzenia Generalnego UNESCO 15 października 2009[7]. W listopadzie 2013 wybrano ją na drugą kadencję[8]. Zakończyła urzędowanie w listopadzie 2017, gdy funkcję tę objęła Audrey Azoulay.
W 2016 bez powodzenia ubiegała się o urząd sekretarza generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych[9].
Życie prywatne
Dwukrotnie zamężna. Z pierwszym mężem Lubomirem Kołarowem ma dwoje dzieci: córkę Naję i syna Pawła. Jej drugim mężem został Kalin Mitrew. Jest córką Georgiego Bokowa, redaktora naczelnego komunistycznej prasy oraz pracownika KC Bułgarskiej Partii Komunistycznej[10]. Jej brat Filip Bokow również został dyplomatą oraz politykiem, obejmował funkcje szefa gabinetu premiera Sergeja Staniszewa i ambasadora w Słowenii.
Odznaczenia
- Order Stara Płanina I klasy we wstęgą (2013)[11]
- Krzyż Wielki Orderu Słońca Peru (Peru, 2011)[12]
- Wielki Oficer Narodowego Orderu Czadu (Czad, 2012)[12]
- Komandor Orderu Narodowego Beninu (Benin, 2012)[12][13]
- Komandor Orderu Zasługi Kulturalnej (Monako, 2013)[12][14]
- Wielki Oficer Orderu Narodowego José Matíasa Delgado (Salwador, 2013)[12]
- Order Przyjaźni Narodów (Baszkortostan, Rosja, 2013)[12]
- Order Juana Mory Fernándeza (Kostaryka, 2013)[12]
- Gwanghwa Medal (Korea Południowa, 2014)[12]
- Order Hilal-e-Pakistan (Pakistan, 2014)[12]
- Komandor Orderu Alawitów (Maroko, 2014)[15]
- Order „Przyjaźń” (Kazachstan, 2014)[16]
- Medal Państwowy Magtymguly Pyragy (Turkmenistan, 2014)[12]
- Komandor Orderu Sztuki i Literatury (Francja, 2014)[12]
- Wielki Oficer Ordre de la Valeur (Kamerun, 2014)[12]
- Komandor Legii Honorowej (Francja, 2015)[12]
- Komandor Orderu Narodowego (Mali, 2015)[17]
- Order Gwiazdy Polarnej (Mongolia, 2015)[12]
- Krzyż Wielki Orderu Cywilnego Alfonsa X Mądrego (Hiszpania, 2017)[18]
- Oficer Narodowego Orderu Quebecu (Kanada, 2017)[19]
Przypisy
- ↑ Irina Bokova, unesco.org (ang.).
- ↑ Dan Bilefsky, Bulgarian Who Is to Lead Unesco Advocates Political Pluralism , nytimes.com, 23 września 2009 (ang.).
- ↑ Rulers: Bulgaria: Ministries, etc. , rulers.org (ang.).
- ↑ Bulgaria: 1996 Presidential Elections, essex.ac.uk (ang.).
- ↑ Bokova wins Unesco leadership vote , aljazeera.com, 22 września 2009 (ang.).
- ↑ Steven Erlanger, After Uproar, Unesco Rejects Egyptian , nytimes.com, 22 września 2009 (ang.).
- ↑ Irina Bokova, première femme élue à la tête de l'Unesco , lefigaro.fr, 23 września 2009 (fr.).
- ↑ UNESCO General Conference elects Irina Bokova for second term as Director-General, unesco.org, 12 listopada 2013 (ang.).
- ↑ Ian Bremmer, Q&A with UN Secretary General Candidate Irina Bokova , time.com, 20 lipca 2016 (ang.).
- ↑ Marc Semo, Ex-coco à l’Unesco , liberation.fr, 14 października 2009 (fr.).
- ↑ УКАЗ № 211 ОТ 04.11.2013 Г. ЗА НАГРАЖДАВАНЕ НА ИРИНА ГЕОРГИЕВА БОКОВА С ОРДЕН "СТАРА ПЛАНИНА" С ЛЕНТА , ciela.net, 12 listopada 2013 (bułg.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Enclosure: Curriculum vitae: Irina Bokova (Bulgaria) , un.org, 22 marca 2016 (ang.).
- ↑ Remarques de la Directrice générale de l'UNESCO, Irina Bokova, à l'occasion du dîner offert par le Président de la République , unesco.org, 9 czerwca 2012 (fr.).
- ↑ Ordonnance Souveraine n° 4.226 du 21 mars 2013 portant nomination dans l’Ordre du Mérite Culturel , journaldemonaco.gouv.mc, 29 marca 2013 (fr.).
- ↑ La liste des décorations de la Fête du Trône , medias24.com, 30 lipca 2014 (fr.).
- ↑ Церемония награждения Орденом Достык, Республики Казахстан, unesco.org, 3 kwietnia 2014 (ros.).
- ↑ La Directrice générale reçoit l'ordre de la légion d'honneur du Mali, unesco.org, 2015 (fr.).
- ↑ Real Decreto 966/2017, de 3 de noviembre, por el que se concede la Gran Cruz de la Orden Civil de Alfonso X el Sabio a la señora Irina Bokova , boe.es, 4 listopada 2017 (hiszp.).
- ↑ Irina Bokova , ordre-national.gouv.qc.ca (fr.).
Bibliografia
- Irina Bokova, unesco.org (ang.).
- Biography, bokova.eu (ang.).
|
