Inocențiu Micu-Klein

W dzisiejszym artykule porozmawiamy o Inocențiu Micu-Klein, temacie, który zyskał duże znaczenie w ostatnich latach. Inocențiu Micu-Klein to temat, który przyciągnął uwagę zarówno ekspertów, jak i fanów, ze względu na jego wpływ na różne aspekty społeczeństwa. Od momentu pojawienia się Inocențiu Micu-Klein wywołał debaty i dyskusje na temat jego znaczenia i znaczenia w dzisiejszym świecie. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i podejścia do Inocențiu Micu-Klein, aby zapewnić kompleksową i wzbogacającą wizję tego tematu, który interesuje tak wiele osób.

Ioan Inocențiu Micu-Klein
Ioan Micu
Ilustracja
Kraj działania

Monarchia Habsburgów

Data i miejsce urodzenia

1692
Sadu

Data i miejsce śmierci

22 września 1768
Rzym

Biskup Fograszu
Okres sprawowania

28 września 1732 – 7 maja 1751

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

greckokatolicki w Siedmiogrodzie

Inkardynacja

OSBM

Prezbiterat

23 września 1729

Sakra biskupia

5 listopada 1730

Multimedia w Wikimedia Commons
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

5 listopada 1730

Konsekrator

György Bizánczy

List z podpisem Ioana Micu-Kleina

Ioan Inocențiu Micu-Klein OSBM (ur. 1692 w Sadu, w Siedmiogrodzie, zm. 22 września 1768 w Rzymie) – rumuński greckokatolicki biskup diecezji Fogaraszu z siedzibą w Blaju, walczący o prawa dla Rumunów w należącym wówczas do monarchii Habsburgów Siedmiogrodzie; jeden z głównych przedstawicieli rumuńskiego odrodzenia narodowego i inicjator ruchu zwanego szkołą siedmiogrodzką; propagator unii kościelnej (podporządkowania Cerkwi prawosławnej pod rzymską jurysdykcją).

Urodził się w 1692 roku w rodzinie wolnych chłopów rumuńskich. Wykształcenie zdobywał w kolegiach jezuickich w Klużu i Trnawie. Biskupem został w 1729 roku i jako biskup przeniósł swoją siedzibę do Blaj. Po otrzymaniu tytułu barona, posługiwał się nazwiskiem Ioan Inochenție Micu-Clein[1].

Pojęciem narodu obejmował wszystkich Rumunów, bez wyłączania z niego chłopów. Mając chłopskie korzenie zaangażował się w walkę o poprawę bytu chłopów. Walczył więc o zniesienie poddaństwa, o prawo do przenoszenia się, o zmniejszenie wymiaru pańszczyzny do 2 dni w tygodniu, o zwrot zagrabionej ziemi i o oświatę. Swoimi wystąpieniami Micu wywołał u węgierskiej szlachty nienawiść i pogardę dla rumuńskich chłopów. Natomiast jemu nie szczędzono obelg i pogróżek. Oskarżano go o zdradę i podburzanie chłopów do buntów, a gdy doszło do zamieszek został wezwany do Wiednia. W obliczy oskarżeń i denuncjacji płynących z Siedmiogrodu, zmuszony był opuścić monarchię Habsburgów. Jego wyjazd do Rzymu rząd austriacki przyjął jednak z zadowoleniem. W sprawach rumuńskich Micu interweniował u papieża, jednak bez skutku. W 1751 roku dobrowolnie zrezygnował z biskupstwa. Zmarł w Rzymie w 1768 roku[2].

Przypisy

  1. ↑ Historia Rumunii 1986 ↓, s. 224.
  2. ↑ Historia Rumunii 1986 ↓, s. 224–225.

Bibliografia