Igancy Krakus

W dzisiejszym świecie Igancy Krakus zyskał niespotykane dotąd znaczenie. Niezależnie od tego, czy na poziomie osobistym, zawodowym czy społecznym, Igancy Krakus stał się tematem o niekwestionowanym znaczeniu. Od swoich początków do dzisiejszego wpływu Igancy Krakus wywołał szeroką debatę i wzbudził zainteresowanie ekspertów z różnych dziedzin. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Igancy Krakus, analizując jego wpływ na różne aspekty codziennego życia. Od konsekwencji ekonomicznych po rolę w dzisiejszym społeczeństwie, Igancy Krakus stał się tematem zainteresowania badaczy, naukowców i ciekawskich. Na tych stronach będziemy zagłębiać się w znaczenie Igancy Krakus i implikacje, jakie niesie ze sobą we współczesnym świecie.

Igancy Krakus
Roman
szeregowiec szeregowiec
Data i miejsce urodzenia

12 lutego 1909
Kraków

Data śmierci

po 13 lipca 1969

Przebieg służby
Siły zbrojne

Brygady Międzynarodowe
Wolni Strzelcy i Partyzanci Francuscy
Ludowe Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

hiszpańska wojna domowa
II wojna światowa
francuskie powstanie narodowowyzwoleńcze

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Order Krzyża Grunwaldu III klasy Srebrny Krzyż Zasługi Krzyż Partyzancki Krzyż Wojenny 1939–1945 (Francja)

Igancy Krakus, ps. Roman (ur. 12 lutego 1909 w Krakowie, zm. po 13 lipca 1969) – polski działacz komunistyczny narodowości żydowskiej, dąbrowszczak, kawaler Orderu Virtuti Militari, pozbawiony stopnia podpułkownika Wojska Polskiego „z powodu braku wartości moralnych” i zdegradowany do stopnia szeregowca.

Życiorys

Urodził się 12 lutego 1909 w Krakowie, w rodzinie Jakuba i Heleny z Silberschmidtów-Jastrzębskich[1]. W 1929 wstąpił do Komunistycznego Związku Młodzieży Polski[2]. Na przełomie 1936/1937 nielegalnie wyjechał do Francji, skąd w październiku 1937 wysłany został przez Francuską Partię Komunistyczną do Hiszpanii[2]. Został wcielony do rezerwowego polskiego batalionu im. Adama Mickiewicza[2]. Od 1938 jako podoficer walczył w szeregach polskiej baterii artylerii im. Waleriana Wróblewskiego, która wchodziła w skład III Grupy Artylerii Międzynarodowej, a później XIII Brygady Międzynarodowej im. Jarosława Dąbrowskiego[3]. Został ranny w głowę[4]. Ukończył pięciomiesięczny kurs oficerski w przyfrontowej szkole artylerii koło Grenady i został mianowany chorążym[4]. Wstąpił do Komunistycznej Partii Hiszpanii[4]. 9 lutego 1939 przekroczył granicę francusko-hiszpańską, został internowany i osadzony w obozie St-Cyprien, a następnie w Gurs i obozie karnym Le Vernet d'Ariège[4]. Tam wstąpił do Francuskiej Partii Komunistycznej[4]. W 1941 uciekł z obozu do Lyonu, wstąpił do Wolnych Strzelców i Partyzantów Francuskich i przyjął pseudonim Roman[4]. W 1943 został dowódcą oddziału[4]. Awansował na podporucznika, porucznika i kapitana[4]. 15 czerwca 1944 został mianowany majorem i dowódcą wojskowego Międzyokręgu Południe[4]. Wyróżnił się w 1944 w czasie wyzwalania Lyonu[5].

Latem 1945 wrócił do kraju, a w sierpniu tego roku został członkiem Polskiej Partii Robotniczej[5]. We wrześniu 1945 został przyjęty do Wojska Polskiego i wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa Wydziału Informacji Okręgu Wojskowego nr I w Warszawie[5][6]. 9 maja 1946 został awansowany na podpułkownika w korpusie oficerów piechoty[5]. 22 maja tego roku został szefem Wydziału Informacji Marynarki Wojennej[6][7][5]. 15 października 1946 został odwołany z zajmowanego stanowiska[8], lecz formalnie pozostawał szefem wydziału do 3 stycznia 1947[5]. Następnie pełnił służbę w Oddziale II Sztabu Generalnego na stanowisku zastępcy kierownika sekcji II wydziału II[9][6]. Od 1 lipca 1948 pełnił służbę poza organami bezpieczeństwa[6]. 1 stycznia 1949 został przeniesiony do Głównego Inspektoratu Ochrony Pogranicza na stanowisko szefa wydziału personalnego[10][6]. Od 1 grudnia 1950 pełnił służbę w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego na stanowisku naczelnika wydziału I Departamentu I[11][6]. 5 kwietnia 1952 został przeniesiony do Departamentu Więziennictwa MBP na stanowisko naczelnika wydziału ewidencji i statyski[12][6]. 1 czerwca tego roku został przeniesiony do rezerwy[12][6].

Po zakończeniu służby został zatrudniony w Hucie Warszawa na stanowisku Terytorialnej Obrony Przeciwlotniczej MSW[12]. 13 lipca 1969 wyjechał do Izraela[13]. Rozkazem personalnym nr 092 z 28 lutego 1970 podpisanym przez gen. broni Wojciecha Jaruzelskiego został pozbawiony stopnia oficerskiego „z powodu braku wartości moralnych” i zdegradowany do stopnia szeregowca[14][6].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Goryński 2018 ↓, s. 271.
  2. ↑ a b c Goryński 2018 ↓, s. 272.
  3. ↑ Goryński 2018 ↓, s. 272–273.
  4. ↑ a b c d e f g h i Goryński 2018 ↓, s. 273.
  5. ↑ a b c d e f g Goryński 2018 ↓, s. 274.
  6. ↑ a b c d e f g h i Dane osoby z katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa. Instytut Pamięci Narodowej. .
  7. ↑ Semków 2006 ↓, s. 39.
  8. ↑ Semków 2006 ↓, s. 39, 255.
  9. ↑ Goryński 2018 ↓, s. 275.
  10. ↑ Goryński 2018 ↓, s. 276.
  11. ↑ Goryński 2018 ↓, s. 289.
  12. ↑ a b c Goryński 2018 ↓, s. 290.
  13. ↑ Goryński 2018 ↓, s. 292.
  14. ↑ Goryński 2018 ↓, s. 293.
  15. ↑ M.P. z 1945 r. nr 55, poz. 124.
  16. ↑ a b c Goryński 2018 ↓, s. 282.

Bibliografia

  • Grzegorz Goryński: Ppłk Ignacy Krakus – realizator komunistycznych represji w Wojskach Ochrony Pogranicza wobec żołnierzy Korpusu Ochrony Pogranicza i Straży Granicznej. W: U polskich stali granic : w 90. rocznicę utworzenia Korpusu Ochrony Pogranicza. Artur Ochał (red.) Michał Ruczyński (red.) Paweł Skubisz (red.). Szczecin: Instytut Pamięci Narodowej, 2018. ISBN 978-83-8098-528-5.
  • Piotr Semków: Informacja Marynarki Wojennej w latach 1945–1957. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2006. ISBN 83-89078-99-6.