W dzisiejszym świecie IAAF World Relays 2017 nabrał niezaprzeczalnego znaczenia. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, wpływ na kulturę popularną, czy też znaczenie w środowisku akademickim, IAAF World Relays 2017 stał się tematem zainteresowania szerokiego spektrum ludzi. Od swoich początków do dzisiejszej ewolucji, IAAF World Relays 2017 odcisnął swoje piętno na różnych obszarach ludzkiej wiedzy. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z IAAF World Relays 2017, analizując jego znaczenie i implikacje dla współczesnego społeczeństwa. Stosując podejście multidyscyplinarne, zbadamy, jak IAAF World Relays 2017 ukształtował i nadal kształtuje świat, w którym żyjemy.
| |||
Data |
22–23 kwietnia 2017 | ||
---|---|---|---|
Gospodarz | |||
Stadion | |||
Organizator | |||
Liczba konkurencji |
9 | ||
Liczba zawodników |
509[1] | ||
Liczba reprezentacji |
35[1] | ||
Strona internetowa |
3. IAAF World Relays – zawody lekkoatletyczne w biegach sztafetowych, organizowane pod egidą Międzynarodowego Stowarzyszenia Federacji Lekkoatletycznych (IAAF), które odbyły się w dniach 22–23 kwietnia 2017 na Thomas Robinson Stadium w stolicy Bahamów Nassau[2].
W tej edycji zawodów sztafety męskie i kobiece na dystansie 1200+400+800+1600 metrów zostały zastąpione jedną mieszaną – 4 × 400 metrów składającą się z dwóch zawodników i zawodniczek[3]. Osiem najlepszych drużyn z biegów 4 × 100 oraz 4 × 400 metrów (wśród kobiet i mężczyzn) uzyskały automatyczną kwalifikację do startu w mistrzostwach świata w Londynie (w sierpniu 2017)[4].
Polska reprezentacja licząca 27 zawodników, którzy wystąpili w siedmiu konkurencjach[5], zdobyła dwa medale – srebrny w sztafecie 4 × 400 metrów pań oraz brązowy w sztafecie 4 × 800 metrów panów[6].
W klasyfikacji drużyn wygrała reprezentacja Stanów Zjednoczonych (60 pkt.), przed Jamajczykami (39) i Australijczykami (24). Polski zespół z dorobkiem 23 punktów zajął w niej czwarte miejsce[7][6].
Wbrew wcześniejszym zapowiedziom[4] w imprezie nie wystartowała rekordowa liczba zawodników.
Na nagrody IAAF przeznaczyła 1,26 miliona dolarów. Ponadto każdy zespół, który w trakcie mistrzostw pobił rekord świata otrzymałby premię w wysokości 50 000 $[8]. Nagrody za poszczególne miejsca:
Opracowano na podstawie materiału źródłowego[9].
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
![]() |
Rezultat | ![]() |
Rezultat | ![]() |
Rezultat | |
Sztafeta 4 × 400 metrów | ![]() Steven Gardiner Shaunae Miller-Uibo Anthonique Strachan Michael Mathieu |
3:14,42 | ![]() Michael Berry Jaide Stepter Paul Dedewo Claudia Francis |
3:17,29 | ![]() Javere Bell Ristananna Tracey Natoya Goule Jamari Rose |
3:20,26 |
Miejsce | Reprezentacja | ![]() Złoto |
![]() Srebro |
![]() Brąz |
![]() Razem |
1. | ![]() |
5 | 2 | 1 | 8 |
2. | ![]() |
1 | 1 | 4 | 6 |
3. | ![]() |
1 | 1 | 0 | 2 |
4. | ![]() |
1 | 0 | 0 | 1 |
![]() |
1 | 0 | 0 | 1 | |
6. | ![]() |
0 | 1 | 1 | 2 |
7. | ![]() |
0 | 1 | 0 | 1 |
![]() |
0 | 1 | 0 | 1 | |
![]() |
0 | 1 | 0 | 1 | |
![]() |
0 | 1 | 0 | 1 | |
11. | ![]() |
0 | 0 | 2 | 2 |
12. | ![]() |
0 | 0 | 1 | 1 |
RAZEM | 9 | 9 | 9 | 27 |
gospodarz
Opracowano na podstawie materiału źródłowego[7].
Poz. | Reprezentacja | Liczba punktów |
---|---|---|
1. | ![]() |
60 |
2. | ![]() |
39 |
3. | ![]() |
24 |
4. | ![]() |
23 |
5. | ![]() |
17 |
6. | ![]() |
16 |
7. | ![]() |
16 |
8. | ![]() |
15 |
9. | ![]() |
15 |
10. | ![]() |
13 |
11. | ![]() |
10 |
12. | ![]() |
8 |
13. | ![]() |
8 |
14. | ![]() |
7 |
![]() | ||
16. | ![]() |
6 |
17. | ![]() |
5 |
18. | ![]() |
4 |
![]() | ||
20. | ![]() |
3 |
21. | ![]() |
2 |
![]() | ||
![]() | ||
24. | ![]() |
1 |
Podczas zawodów ustanawiano 13 krajowych rekordów w kategorii seniorów:
A także ustanowiono 1 rekord zawodów:
Zawodni/-k/-czka | Reprezentacja | Konkurencja | Rezultat |
---|---|---|---|
Jura Levy Shericka Jackson Sashalee Forbes Elaine Thompson |
![]() |
sztafeta 4 × 200 metrów | 1:29,04 |
Na listach zgłoszeń opublikowanych przez IAAF znalazło się 509 zawodników (286 mężczyzn i 223 kobiety) z 35 reprezentacji[1].
|
|