Hvalba (gmina)
W dzisiejszym świecie Hvalba (gmina) jest tematem rosnącego zainteresowania w różnych obszarach i sektorach. Wraz z postępem technologii i globalizacją Hvalba (gmina) stał się punktem zbieżnym do dyskusji i analiz. Jej wpływ rozciąga się na różne obszary, od ekonomii i polityki, po społeczeństwo i kulturę. W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Hvalba (gmina), analizując jego implikacje i reperkusje w różnych kontekstach. Od momentu powstania do chwili obecnej Hvalba (gmina) okazał się decydującym czynnikiem w podejmowaniu decyzji i kształtowaniu świata, w którym żyjemy.
| gmina | |
 Hvalba w sierpniu 2010 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Terytorium zależne | |
| Region | |
| Siedziba | |
| Data powstania | |
| Burmistrz |
Trúgvi Gudmundarson |
| Powierzchnia |
40,0 km²[1] |
| Populacja (01.01.2014) • liczba ludności |
|
| • gęstość |
18 os./km² |
| Numer kierunkowy |
+298 |
| Kod pocztowy |
FO 850, FO 860 |
Adres urzędu: Bíarvegur 2,FO-850 Hvalba | |
Położenie na mapie Wysp Owczych
| |
| 61°36′07″N 6°56′58″W/61,601944 -6,949444 | |
| Strona internetowa | |
Hvalba – gmina na Wyspach Owczych, archipelagu wysp wulkanicznych, stanowiących duńskie terytorium zależne na Oceanie Atlantyckim. Graniczy z jedynie z Tvøroyrar kommuna. Siedzibą jej władz jest Hvalba.
Gmina położona jest w północnej części wyspy Suðuroy, jednak w jej skład wchodzi także niezamieszkana wyspa Lítla Dímun. Hvalbiar kommuna zajmuje 40,0 km²[1].
Liczba mieszkańców gminy 1 stycznia 2014 roku wynosiła 721 osób[1].
Historia
Tereny gminy od roku 1872 wchodziły w skład Suðuroyar Prestagjalds kommuna[3]. Wydzieliła się z niej sześć lat później, jako pierwsza spośród wszystkich gmin na Suðuroy[3].
Populacja
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Liczba ludności gminy wynosi 721 osób[2]. Współczynnik feminizacji wynosi tam ponad 83 (na 328 kobiet przypada 393 mężczyzn)[2]. Społeczeństwo wykazuje oznaki starzenia się. Osoby w wieku powyżej 60 lat stanowią prawie 25% ludności, podobnie, jak ludzie poniżej dwudziestego roku życia[2]. Największą grupę (patrząc w przedziałach co 10 lat) stanowią osoby w wieku 21-30 lat (14,01% społeczeństwa)[2].
Ogólnodostępne dane dotyczące liczby ludności gminy Hvalba zaczynają się od roku 1960[3]. Liczba ludności wynosiła wówczas 829 i malała, by w 1966 roku osiągnąć poziom 751 osób[3]. Od tamtej pory wzrastała jednak sukcesywnie do roku 1990, gdy na terenie Hvalbiar kommuna żyło 836 ludzi[2]. Liczba ta zaczęła jednak drastycznie spadać po kryzysie gospodarczy, jakiego doznały Wyspy Owcze w latach 90.[4], by już w 2000 roku osiągnąć poziom 776 ludzi i stale malejąc[2].
Polityka
Burmistrzem Hvalba kommuna jest startujący z list Partii Ludowej Trúgvi Gudmundarson[5]. Ostatnie wybory do siedmioosobowej rady gminy odbyły się w 2012 roku[6]. Ich wyniki przedstawiały się następująco[6]:
| Lista | Nazwa partii | Głosy | Procent | Mandaty | |
|---|---|---|---|---|---|
| A | Partia Ludowa (Fólkaflokkurin) | 247 | 53,93 | 4 | -1 |
| B | Partia Unii (Sambandsflokkurin) | 211 | 46,07 | 3 | +1 |
| Suma | 458 | 100 | 7 | 0 | |
| Lista A | Lista B | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Fólkaflokkurin | Sambandsflokkurin | ||||
| Nr | Kandydat | Głosy | Nr | Kandydat | Głosy |
| 1. | Trúgvi Gudmundarson | 58 | 1. | Trygvi Midjord | 29 |
| 2. | Sunrid Olsen | 9 | 2. | Signar Olsen | 16 |
| 3. | Rúni Thomsen | 40 | 3. | Oddur Holm | 2 |
| 4. | Niels Pauli Hammer | 14 | 4. | Niclas Sigurheim | 6 |
| 5. | Niels Olaf Eyvindsson | 21 | 5. | Martin í Nesi | 31 |
| 6. | Niels Jacob Thomsen | 29 | 6. | Magni Bertholdsen | 56 |
| 7. | Johan Eli Fríði Lyngvej Poulsen | 40 | 7. | Kim Mortensen | 9 |
| 8. | Janus Ellendersen | 17 | 8. | Jan Poulsen | 9 |
| 9. | Herdis Jensen | 10 | 9. | Ingibjørg Vestergaard | 6 |
| 10. | Hans Cesil Poulsen | 8 | 10. | Eyðvør Thomsen | 6 |
| 11. | Eyðfinn Debes | 41 | |||
| Lista | 1 | Lista | 0 | ||
Frekwencja wyniosła 81,93% (na 559 uprawnionych do urn poszło 458 osób)[6]. Nie oddano kart nieważnych ani niewypełnionych[6].
Miejscowości wchodzące w skład gminy Hvalba
| Miejscowość | Liczba mieszkańców (01.01.2014)[2] | Krótki opis | Zdjęcie |
|---|---|---|---|
| Hvalba | 636 | W miejscowości od lat 70. XVIII wieku wydobywany jest węgiel, choć obecnie na znacznie mniejszą skalę niż w przeszłości, gdy miał on ogromne znaczenie przy wytwarzaniu energii na Wyspach Owczych[7]. W XVII wieku miejscowość bywała często celem tureckich piratów, których jeden statek zatopiono, a wyrzucone na brzeg ciała pochowano w miejscu zwanym Turkagravir (Tureckie groby)[8]. Znajduje się tam także kościół, którego budowę zakończono 27 października 1935 roku[9]. |  |
| Sandvík | 85 | Według Sagi o Farerczykach (Faereyingasaga) na plaży, od której nazwę wzięła miejscowość zginąć miał w 1005 roku Sigmundur Brestisson, wiking, który wprowadził chrześcijaństwo na Wyspach Owczych[10]. W 1349 roku wszyscy mieszkańcy zostali zabici przez plagę czarnej śmierci, a teren ten ponownie zamieszkano dopiero w roku 1816[11]. Kościół w miejscowości zbudowano we Froðba w roku 1840[12]. Przeniesiono go następnie do Tvøroyri, by ostatecznie w roku 1908 trafił do Sandvík[12]. |  |
Przypisy
- ↑ a b c Kommunustøddir. Umhvørvisstovan. . . (far.).
- ↑ a b c d e f g h i j k Population by gender, age and village/city, 1. January. Hagstova, 2014-01-01. . (ang. • far.).
- ↑ a b c d e 3.44 Hvalbiar kommuna. W: Frágreiðing um kommunur. T. I. Cz. II. Tórshavn: Landsstýrið, czerwiec 1998, s. 378-386. ISBN 99918-3-044-8. . (far.).
- ↑ Współczesność. W: Marcin Jakubowski, Marek Loos: Wyspy Owcze - przewodnik turystyczny. Szczecin: PCIT TRAMP, 2003, s. 30 - 32. ISBN 83-913526-3-3. (pol.).
- ↑ Húsavíkar kommuna. Føroya Kommunufelag. . . (far.).
- ↑ a b c d Kommunuval 2012 - Hvalbiar kommuna. Kringvarp Føroya, 2012. . . (far.).
- ↑ Hvalba. FaroeIslands.dk. . (ang. • duń. • wł.).
- ↑ Suðuroy. W: Marcin Jakubowski, Marek Loos: Wyspy Owcze - przewodnik turystyczny. Szczecin: PCIT TRAMP, 2003, s. 103. ISBN 83-913526-3-3. (pol.).
- ↑ J. P. Gregoriussen: Hvalba. Fólkakirkjan. . . (far.).
- ↑ Suðuroy. W: Marcin Jakubowski, Marek Loos: Wyspy Owcze - przewodnik turystyczny. Szczecin: PCIT TRAMP, 2003, s. 104. ISBN 83-913526-3-3. (pol.).
- ↑ Sandvík. FaroeIslands.dk. . (ang. • duń. • wł.).
- ↑ a b J. P. Gregoriussen: Sandvík. Fólkakirkjan. . . (far.).
