Hurmak olchowiec
Obecnie Hurmak olchowiec to temat, który zyskał duże znaczenie we współczesnym społeczeństwie. Z biegiem czasu wiele osób interesuje się tym tematem i chce zgłębić go głębiej. I nic dziwnego, skoro Hurmak olchowiec budzi ciekawość i zainteresowanie szerokiego spektrum ludzi, od ekspertów w danej dziedzinie po tych, którzy po prostu szukają informacji. Dlatego w tym artykule zagłębimy się w ekscytujący świat Hurmak olchowiec, badając jego różne aspekty i analizując jego wpływ dzisiaj. Bez wątpienia ten artykuł będzie punktem wyjścia dla tych, którzy chcą dowiedzieć się więcej o Hurmak olchowiec i zagłębić się w jego fascynujący wszechświat.
| Agelastica alni | |||
| (Linnaeus, 1758) | |||
_(5598488922).jpg)
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
hurmak olchowiec | ||
| Synonimy | |||
| |||
Hurmak olchowiec, hurmak olszowy[1] (Agelastica alni) – gatunek chrząszcza z rodziny stonkowatych.
Taksonomia
Gatunek ten opisany został naukowo po raz pierwszy w 1758 roku przez Karola Linneusza na łamach dziesiątej edycji Systema Naturae pod nazwą Chrysomela alni[2].
Morfologia
Chrząszcz o ciele długości od 6 do 7[3] lub 8 mm[4], z wierzchu błyszczący, drobno punktowany, metalicznie niebieski lub granatowy, rzadziej zielony lub fioletowy[3]. Czułki, golenie i stopy są czarne[4]. Czoło ma wyraźny dołek za guzkami czołowymi. Przedplecze ma gładką, pozbawioną nierówności powierzchnię. Pokrywy są zauważalnie rozszerzone ku tyłowi, a ich boczne brzegi widoczne są od góry na całej długości[3].
Larwy mają walcowate, błyszczące, głównie czarne ciało i osiągają do 11 mm długości[4]. Na ich segmentach odwłokowych od pierwszego do ósmego znajdują się parzyste guzki, na których otwierają się w części grzbietowo-bocznej woreczkowate inwaginacje oskórka. Każda z tych inwaginacji może się wynicowywać i być wciąganą mięśniami, oraz zaopatrzona jest w pojedynczą, dużą komórkę gruczołową, która wydziela do niej płyn odstraszający napastników (np. wścieklice zwyczajne) i alarmujący inne larwy własnego gatunku[5].
Biologia i ekologia
Larwy i imagines żerują głównie na liściach olch, występując niekiedy masowo[6]. Ponadto żerować mogą na brzozach, grabie pospolitym, leszczynach czy jabłoniach[4].
Zimują osobniki dorosłe. Do rozrodu dochodzi wiosną. Jaja składane są w dużych grupach na liściach, a wylęg następuje po około 2 tygodniach od złożenia. Larwy żerują po obu stronach liści przez około 3 tygodnie, po czym opadają na podłoże celem przepoczwarczenia. Stadium poczwarki trwa około 1–2 tygodnie[4].
Rozprzestrzenienie
Gatunek rozprzestrzeniony prawie w całej Palearktyce, w XIX wieku zawleczony do Ameryki Północnej[6]. Na Wyspach Brytyjskich wymarły[4].
Przypisy
- ↑ Roman Kuntze. Krytyczny przegląd szkodników z rzędu chrząszczy zarejestrowanych w Polsce w latach 1919—1933. „Rocznik Ochrony Roślin”. 3 (2), 1936. Warszawa.
- ↑ C. Linnaeus: Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Wyd. 10. T. 1. Holmiae: Impensis Direct. Laurentii Salvii, 1758, s. 369. (łac.).
- ↑ a b c Andrzej Warchałowski: Klucze do oznaczania owadów Polski. Część XIX Chrząszcze – Coleoptera. Zeszyt 94b Stonkowate – Chrysomelidae. Podrodziny: Chrysomelinae i Galerucinae. Warszawa: Polskie Towarzystwo Entomologiczne, PWN, 1973.
- ↑ a b c d e f David V. Alford: Pests of Fruit Crops: A Colour Handbook, Second Edition. Wyd. II. CRC Press, s. 140.
- ↑ Martina Bünnige, Monika Hilker. Larval exocrine glands in the galerucine Agelastica alni L. (Coleoptera: Chrysomelidae): their morphology and possible functions. „Chemoecology”. 9 (2), s. 55–62, 1999. DOI: 10.1007/s000490050034.
- ↑ a b Agelastica alni alni (Linnaeus, 1758). Biodiversity Map . .