Hudson Jet

W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Hudson Jet, podstawowego aspektu, który przenika różne obszary codziennego życia. Zagłębimy się w jego pochodzenie, ewolucję na przestrzeni lat i jego dzisiejsze znaczenie. Poprzez szczegółową i wyczerpującą analizę zbadamy różne podejścia i perspektywy istniejące wokół Hudson Jet, a także ich implikacje w sferze społecznej, kulturalnej, ekonomicznej i politycznej. Podobnie zatrzymamy się, aby zbadać, jak Hudson Jet wpłynął na sposób, w jaki postrzegamy otaczający nas świat i jak ukształtował nasze interakcje i relacje z innymi jednostkami. Na tych stronach proponujemy zagłębić się we wszystkie aspekty Hudson Jet, aby rzucić światło na temat o wielkim znaczeniu w czasach współczesnych.

Hudson Jet
Ilustracja
1954 Hudson Jet-Liner
Producent

Hudson Motor Car

Zaprezentowany

listopad 1952

Okres produkcji

1952–1954

Miejsce produkcji

Stany Zjednoczone Detroit

Następca

Hudson Rambler

Dane techniczne
Segment

D

Typy nadwozia

2 lub 4-drzwiowy sedan
2-drzwiowy coupé

Silniki

R6: 3,3 l, 104–114 KM

Skrzynia biegów

3/4-biegowa mechaniczna
/ automatyczna

Napęd

tylny

Długość

4590 mm[1]

Szerokość

1704 mm[1]

Wysokość

1544 mm[1]

Rozstaw osi

2667 mm[1]

Masa własna

1195–1252 kg[2]

Zbiornik paliwa

57 l[1]

Liczba miejsc

6

Dane dodatkowe
Pokrewne

Hudson Italia

Konkurencja

Nash Rambler
Willys Aero
Henry J Corsair

Multimedia w Wikimedia Commons

Hudson Jet – samochód osobowy klasy średniej produkowany pod amerykańską marką Hudson w latach 1952–1954.

Według stosowanej lokalnie amerykańskiej klasyfikacji wielkości samochodów określano go jako samochód kompaktowy. W ciągu trwającej 2 lata produkcji powstało ok. 35 tysięcy sztuk Hudsonów Jet.

Historia i opis modelu

1954 Hudson Super Jet 2-drzwiowy
1954 Hudson Super Jet 2-drzwiowy

Historia

Model Jet powstał na fali rosnącej popularności w USA w latach 50. samochodów określanych jako kompaktowe (compact car), w tym importowanych, mniejszych od dominujących na rynku samochodów pełnowymiarowych[1][3]. Wprowadzony został na rynek przez firmę Hudson Motor Car w listopadzie 1952 roku, na 1953 rok modelowy[1]. Hudson wiązał z nim nadzieje na poprawę swojej sytuacji finansowej przez wprowadzenie nowoczesnego ekonomicznego samochodu, ale w rzeczywistości sprzedaż nie pokryła wysokich kosztów jego opracowania[4]. Jego stylistyka odpowiadała ówczesnej amerykańskiej modzie i przypominała pomniejszone modele Forda[1]. Nadwozie miało gładkie boki, bez wystających błotników. Wzór atrapy chłodnicy był nowy, z chromowaną trapezową obwódką i grubą poprzeczną belką, w stylu wprowadzonym także na większych Hudsonach w kolejnym roku[1]. Wzorem większych modeli marki wykorzystywał on nadwozie o nowoczesnej konstrukcji samonośnej z integralną ramą, pozwalające na umieszczenie podłogi poniżej podłużnic ramy, co sprawiało, że samochody Hudsona z takim nadwoziem nazwanym step-down miały niższy środek ciężkości od konkurencji stosującej tradycyjne ramy, a przy tym sztywne nadwozie zapewniało bezpieczeństwo[5][a]. Z rozstawem osi 267 cm (105 cali) Jet plasował się pomiędzy bezpośrednimi konkurentami tej klasy: Nash Rambler (100 cali) i Willys Aero (108 cali)[1]. Oferowano z początku nadwozia: 4-drzwiowy sedan oraz 2-drzwiowe coupé, wszystkie sześciomiejscowe, z trzema miejscami na przedniej kanapie[b]. W pierwszym roku oferowano tylko trzy odmiany: coupé Jet i sedan Super Jet[1].

1954 Hudson Jet-Liner 4-d - tył
1954 Hudson Super Jet – deska przyrządów

W kolejnym roku modelowym 1954, produkowanym od października 1953 roku, pozostały w ofercie tylko nadwozia sedan 2-drzwiowy i 4-drzwiowy, lecz oferowane były w trzech wersjach wykończenia: podstawowej Jet, lepszej Super Jet i najbogatszej Jet-Liner[2]. Zwiększono o 5 cm miejsce na nogi[6]. Zmiany zewnętrzne były minimalne, główną różnicą było dodanie czterech karbów po każdej stronie poprzecznej belki atrapy chłodnicy[2]. Obie wyższe wersje otrzymały boczne nierdzewne listwy ozdobne[2]. Jet-Liner odznaczał się lepszą tapicerką i dodatkowymi chromowanymi ozdobami, w tym ukośnym panelem na tylnych drzwiach i oprawami tylnych lamp[2]. W kwietniu 1954 roku doszedł najtańszy dwudrzwiowy sedan w zubożonej ekonomicznej wersji Jet Family Club[2]. Zbudowano też przynajmniej jeden prototyp kabrioletu, lecz nie wszedł do produkcji[4].

Napęd

Do napędu używano dolnozaworowych silników R6 o pojemności 3,3 litra (202 cale sześcienne), wywodzących się z „obcięcia” dotychczasowego ośmiocylindrowego silnika Hudsona Commodore[7]. Blok silnika wykonany był ze stopu z wysoką zawartością chromu dla wydłużenia żywotności[5]. Silnik osiągał moc 104 KM przy stopniu sprężania 7,5:1 lub 106 KM z opcjonalną aluminiową głowicą i stopniem sprężania 8:1[7][c]. Dostępny był również pakiet Twin H-Power składający się z dwóch jednogardzielowych gaźników, zwiększający moc do 112 lub 114 KM[7][5]. Moc przenoszona była na oś tylną poprzez standardową 3-biegową skrzynię biegów, ewentualnie z nadbiegiem lub opcjonalną skrzynię automatyczną Hydra-Matic[7]. Dostępne było kilka przekładni głównych w zależności od wyboru, standardowa przy mechanicznej skrzyni biegów miała przełożenie 4,1:1[7]. Bazowa wersja Jet miała ogumienie o rozmiarach 5,9 × 15, a wyższe wersje 6,4 × 15[2].

Przyspieszenie do 97 km/h według testów ze skrzynią automatyczną i pakietem Twin H-Power wynosiło 14,6 s, prędkość maksymalna ok. 152 km/h, a czas startu na 1/4 mili: 19,6 s, co było jednymi z lepszych wskaźników w tym czasie[8]. Zdaniem niektórych autorów Jet z pakietem Twin H-Power był przodkiem amerykańskich muscle cars – niewielkich samochodów wyposażonych w mocny silnik[4]. Według producenta Jet w każdej wersji miał najwyższy stosunek mocy do masy w tanim segmencie rynku amerykańskiego, a z pakietem Twin H-Power odwoływał się do sportowej reputacji modelu Hudson Hornet[5]. W ankiecie „Popular Mechanics”, 68% użytkowników oceniło samochód jako doskonały, a 23% jako dobry[8]. Wśród głównych wymienianych zalet było prowadzenie i manewrowość, a także osiągi[8]. Jak na standardy amerykańskie, samochód miał mniejszą ilość miejsca na nogi z tyłu, ale obszerną kabinę, z kanapami szerokości 147 cm na wysokości bioder[8].

Sprzedaż

W pierwszym 1953 roku modelowym wyprodukowano 21 143 samochody, a ich ceny bazowe wynosiły od 1858 (Jet coupe) do 1954 dolarów[1]. Ceny odpowiadały poziomem Willysowi Aero i były niższe od Ramblera (niewystępującego jeszcze jako sedan), ale zarazem wyższe od większych pełnowymiarowych sedanów trójki wielkich koncernów popularnego segmentu, w najlepszych wersjach wykończenia[d]. Przekładało się to na niewielką popularność samochodów kompaktowych, za wyborem których nie przemawiały jeszcze wtedy względy ekonomiczne[7]. Sprzedaż Hudsona była przy tym o około 1/3 niższa od Ramblera i o połowę od Willysa, aczkolwiek większa od tańszego kompaktu Henry J Corsair[9]. W 1954 roku modelowym wyprodukowano już tylko 14 224 sztuki, w tym około 2000 w wersji Jet-Liner[7]. Ich ceny bazowe sięgały tym razem od 1621 dolarów za dwudrzwiowy sedan Jet Family Club przez 1858 za czterodrzwiowy sedan Jet do 2057 dolarów za czterodrzwiowy Jet-Liner[2].

Mimo nadziei Hudsona sprzedaż nie pokryła wysokich kosztów opracowania samochodu, co przyspieszyło upadek marki (w publikacjach podaje się koszt 12[7] do 16[4] milionów dolarów). Stylistyka Jeta bywała oceniana jako mało atrakcyjna, odbiegająca pod tym względem od dużych samochodów Hudsona – był on dość wysoki, lecz skrócony, co sprawiało, że miał gorsze proporcje od pełnowymiarowych Fordów, do których był podobny[7]. Szef stylistów Hudsona Frank Spring proponował bardziej odważną stylistykę, lecz prezes firmy A. Barit przeforsował ostateczny zachowawczy projekt samochodu, w którym można było siedzieć w kapeluszu[4]. W październiku 1954 roku zaprzestano produkcji własnych modeli marki Hudson z uwagi na wejście w skład koncernu American Motors i skupienie produkcji dla oszczędności w dawnych zakładach firmy Nash Motors[2]. Model Jet został zastąpiony w następnym roku przez Ramblera, sprzedawanego również pod marką i ze znakami firmowymi Hudson[10].

Płytę podłogową Jeta i jego silnik wykorzystywał wytwarzany jednostkowo w 1954 roku luksusowy samochód sportowy Hudson Italia[11].

Dane techniczne

  • R6 3,3 l (3303 cm³), 2 zawory na cylinder, SV
  • Układ zasilania: gaźnik jednogardzielowy Carter[7]
  • Średnica cylindra × skok tłoka: 76,2 mm × 120,65 mm[7]
  • Stopień sprężania: 7,5:1 lub 8,0:1[7]
  • Moc maksymalna: 104 / 106 / 112 / 114 KM[c] (78 / 79 / 84 / 85 kW) przy 4000 obr./min[7]
  • Maksymalny moment obrotowy: 252 N•m przy 1800 obr./min (moc 114 KM)[12]
  • Zawieszenie przednie: niezależne: wahacze poprzeczne, sprężyny śrubowe, amortyzatory podwójnego działania[5]
  • Zawieszenie tylne: zależne: ukośne resory półeliptyczne, amortyzatory podwójnego działania[5]

Osiągi

  • Przyspieszenie 0-97 km/h: 14,7 s (moc 114 KM)[8]
  • Czas przejazdu pierwszych 400 m (1/4 mili): 19,6 s (moc 114 KM)[8]
  • Prędkość maksymalna: 152 km/h (moc 114 KM)[8]
  • Zużycie paliwa: w trasie ok. 11 l/100 km (ok. 21 mpg)[8]

Uwagi

  1. ↑ Step-down – z ang. zejście w dół; chodziło o zajmowanie miejsca w obniżonym w stosunku do konkurentów nadwoziu.
  2. ↑ Flory 2008 ↓, s. 504-506 podaje, że w 1953 roku oferowano 2- i 4-drzwiowy sedan oraz coupe, lecz według współczesnych artykułów produkowany był tylko 4-drzwiowy sedan, a 2-drzwiowy dopiero od 1954 roku (Hudson's new light car – the Jet. „Popular Mechanics Magazine”, s. 117, luty 1953. ; The ′54 car parade begins. „Popular Mechanics”, s. 94-95, listopad 1953. ).
  3. ↑ a b Moc w istocie podawana w koniach parowych (HP = 1,0139 KM). Należy zaznaczyć, że moc silników samochodów amerykańskich podawana była przed 1972 rokiem jako moc „brutto” (gross BHP), mierzona w optymalnych warunkach na samym silniku – wyższa niż moc mierzona według późniejszych bardziej rzeczywistych norm (J. „Kelly” Flory: American Cars, 1960–1972: Every Model, Year by Year. Jefferson: McFarland & Company, 2004, s. 864. ISBN 978-0-7864-1273-0. (ang.).).
  4. ↑ Jak czterodrzwiowe sedany: Ford Customline (1783$), Chevrolet Bel Air (1874$), Plymouth Cranbrook (1873$). Flory 2008 ↓, s. 484-544

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l Flory 2008 ↓, s. 504-506.
  2. ↑ a b c d e f g h i Flory 2008 ↓, s. 579-582.
  3. ↑ Hudson's new light car – the Jet. „Popular Mechanics Magazine”. 98 (2), s. 117, luty 1953. (ang.). 
  4. ↑ a b c d e Jim Donnelly: Too Late the Hero - 1954 Hudson Jet convertible prototype. Hemmings. . (ang.).
  5. ↑ a b c d e f Presenting a new kind of car - the wonderful Hudson Jet, Hudson Motor Car Company, 1952 (ang.).
  6. ↑ The ′54 car parade begins. „Popular Mechanics”. 100 (5), s. 94-95, listopad 1953. (ang.). 
  7. ↑ a b c d e f g h i j k l m Matt Litwin: Flying Low - 1954 Hudson Jet-Liner. Hemmings. . (ang.).
  8. ↑ a b c d e f g h Floyd Clymer. The owners report on the Hudson Jet. „Popular Mechanics”. 100 (4), s. 119-122, 304-306, październik 1953. (ang.). 
  9. ↑ Flory 2008 ↓, s. 503, 521, 544.
  10. ↑ Flory 2008 ↓, s. 654.
  11. ↑ Flory 2008 ↓, s. 579, 1025.
  12. ↑ 1953 Hudson Super Jet technical specifications. carfolio.com . . (ang.).

Bibliografia