Hiacynt (syn Amyklasa)

W dzisiejszym artykule zajmiemy się tematem Hiacynt (syn Amyklasa), tematem, który w ostatnich latach przykuł uwagę wielu osób. Hiacynt (syn Amyklasa) wywołał duże zainteresowanie zarówno w społeczności akademickiej, jak i na polu zawodowym, ze względu na jego znaczenie w dzisiejszym świecie. W tym artykule omówimy różne perspektywy i podejścia związane z Hiacynt (syn Amyklasa), aby zapewnić pełny i zaktualizowany pogląd na ten temat. Od jego powstania po możliwe przyszłe implikacje, przeanalizujemy różne aspekty, aby w pełni zrozumieć znaczenie i wpływ Hiacynt (syn Amyklasa) na współczesne społeczeństwo.

Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.
Hiacynt
Ὑάκινθος
królewicz spartański
Ilustracja
Aleksandr Kisieliow – Śmierć Hiacynta
Inne imiona

Hiakintos, Hyakintos

Występowanie

mitologia grecka

Nazwa święta

Hyakinthia

Rodzina
Ojciec

Amyklas lub Ojbalos

Matka

Diomede

Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku

Hiacynt (także Hiakintos, Hyakintos; gr. Ὑάκινθος Hyákinthos, łac. Hyacinthus) – w mitologii greckiej piękny młodzieniec, ukochany Apollina i boga wiatru Zefira, królewicz spartański[1][2].

Uchodził za syna króla Amyklasa (lub Ojbalosa) i Diomede[1][2] lub Perieresa i muzy Klio[3]. Był pięknym młodzieńcem, kochankiem Apollina, który nauczał go strzelania z łuku oraz gry na cytrze. Zefir, który (podobnie jak poeta Tamyris[3]) zabiegał o jego względy, ale lekceważony przez Hiacynta, z zazdrości tak skierował dysk rzucony przez Apollina, że zranił on śmiertelnie kochanka[2][4]. Z krwi zmarłego wyrósł kwiat zwany dziś hiacyntem, a jego ciało Apollo zabrał na Olimp[4][5]. W micie tym zawarta była symbolika wiosennego rozkwitu świeżej roślinności, którą Apollon Hyakinthios następnie uśmiercał (jako bóg światła) palącymi promieniami słońca[5].

Grób Hiacynta pokazywano w świątyni Apolla w Amyklaj opodal Lacedemonu, gdzie znajdował się też posąg przedstawiający go jako dojrzałego mężczyznę. Na jego cześć latem urządzano w całym państwie spartańskim trzydniowe uroczystości zwane Hyakinthia[6]. Podczas tego obchodzonego dorocznie w lipcu święta odbywały się w Amyklaj popisy chórów dzieci i młodzieńców, a dziewczęta ofiarowywały bóstwu tkany przez siebie chiton[7].

Ustalono, że kult Hiacynta, podobnie jak jego imię (zawierające grupę charakterystycznych zgłosek nth), jest pochodzenia przedgreckiego i zdaniem badaczy było to lokalne bóstwo mające pewien związek z miejscowym kwiatem. W II tysiącleciu p.n.e. zostało włączone do wierzeń greckich przybyszów, a wątek romantycznego uczucia pomiędzy nim i bogiem olimpijskim jest znacznie późniejszym dodatkiem, z okresu po 600 p.n.e.[6]

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b Pierre Grimal: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Wrocław: Ossolineum, 2008, s. 148. ISBN 83-04-04673-3.
  2. ↑ a b c Vojtech Zamarovský: Bohovia a hrdinovia antických bájí. Bratislava: Perfekt a.s., 1998, s. 191–192. ISBN 80-8046-098-1. (słow.).
  3. ↑ a b Słownik mitów Greków i Rzymian. Warszawa: Warszawski Dom Wydawniczy, 1995, s. 113, ISBN 83-7140-108-6.
  4. ↑ a b Zygmunt Kubiak: Mitologia Greków i Rzymian. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 268. ISBN 83-7391-077-8.
  5. ↑ a b Mała encyklopedia kultury antycznej A–Z. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1990, s. 319. ISBN 83-01-03529-3.
  6. ↑ a b David Sacks: Encyklopedia świata starożytnych Greków. Warszawa: Książka i Wiedza, 2001, s. 175. ISBN 83-05-13169-6.
  7. ↑ Giuseppe Cambiano: Stać się człowiekiem. W Człowiek Grecji (red. J.-P. Vernant). Warszawa: Świat Książki, 2000, s. 114, 119. ISBN 83-7227-189-5.

Linki zewnętrzne

  • Aaron J. Atsma: Hyakinthos. theoi.com. . (ang.).
  • Hyacinthus. mythindex.com. . . (ang.).
  • Carlos Parada: Hyacinthus1. maicar.com. . (ang.).
  • Oskar Seyffert: Dictionary of Classical Antiquities, 1894, s. 311: Hyacinthus. ancientlibrary.com. . (ang.).
  • William Smith: A Dictionary of Greek and Roman biography and mythology: Hyacinthus. perseus.tufts.edu. . (ang.).
  • Harry Thurston Peck: Harpers Dictionary of Classical Antiquities, 1898: Hyacinthus. perseus.tufts.edu. . (ang.).