Gustawa Jarecka

W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Gustawa Jarecka. Od jego początków i ewolucji po znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie – zbadamy wszystkie aspekty, które sprawiają, że Gustawa Jarecka jest tematem zainteresowania i debaty. Dowiemy się o jego różnych aspektach, wpływie na nasze życie oraz wpływie w sferze kulturowej i społecznej. Dzięki szczegółowej analizie i głębokiemu spojrzeniu odkryjemy wszystko, co Gustawa Jarecka ma do zaoferowania i jak zaznaczył się przed i po w historii. Przygotuj się na zanurzenie się w tej ekscytującej podróży i odkryj wszystkie aspekty, które sprawiają, że Gustawa Jarecka jest motywem wartym poznania.

Gustawa Jarecka
Ilustracja
Gustawa Jarecka (przed 1932)
Data i miejsce urodzenia

23 grudnia 1908
Kalisz

Data i miejsce śmierci

22/23 stycznia 1943
Warszawa

Zawód, zajęcie

prozaiczka, nauczycielka języka polskiego

Multimedia w Wikimedia Commons
Teksty w Wikiźródłach

Gustawa Jarecka (ur. 23 grudnia 1908 w Kaliszu, zm. 22/23 stycznia 1943 w Warszawie[1]) – polska prozaiczka, członkini Oneg Szabat, ofiara Zagłady.

Życiorys

Fragment murala autorstwa 3fali na warszawskim Muranowie przedstawiający Gustawę Jarecką

Urodziła się w rodzinie kupca Maurycego Mojżesza i Natalii de domo Wit[2]. Uczyła się w gimnazjum w Łodzi[3]. Absolwentka polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim (1925–1931).

W 1932 ukazała się jej pierwsza powieść Inni ludzie. Jej nowele i fragmenty powieściowe ukazały się w „Głosie Porannym”, „Dzienniku Ludowym”, „Górniku”, „Myśli Socjalistycznej” i „Nowej Kwadrydze”. Jej twórczość poruszała m.in. problemy bezrobocia[4] i opisywała życie niższych klas[2]. Pracowała w szkole jako nauczycielka języka polskiego w Wąbrzeźnie[3]. Nie była wierząca[2].

W czasie okupacji niemieckiej mieszkała w getcie warszawskim; od 1940 pracowała jako telefonistka i maszynistka w Judenracie, współpracowała m.in. z Marcelem Reich-Ranickim[2]. Była członkinią podziemnej organizacji Oneg Szabat, dla której produkowała kopie dokumentów Judenratu[2][5], pośród których były m.in. informacje dotyczące wielkiej akcji deportacyjnej[5]. Blisko współpracowała z Emanuelem Ringelblumem[2]. Według jego relacji, nie przedostała się na tzw. aryjską stronę ze względów finansowych oraz rodzinnych – nie chciała zostawić swoich dwóch synów, Marka i Karola, których wychowywała sama[2].

Zginęła podczas drugiej akcji likwidacyjnej w getcie warszawskim w styczniu 1943 roku – zmarła razem ze swymi dziećmi w pociągu jadącym do obozu zagłady w Treblince[2].

Przypisuje jej się autorstwo reportażu opisującego wielką akcję deportacyjną w lecie 1942 roku w getcie pt. Ostatnim etapem przesiedlenia jest śmierć[2][6]. Wstrząsająca relacja, która urywa się w połowie zdania, znajduje się w drugiej części Archiwum Ringelbluma[2][7].

Powieści

Przypisy

  1. ↑ Stanisław Adler, Żadna blaga, żadne kłamstwo: wspomnienia z Warszawskiego getta, Marta Janczewska (red.), Warszawa 2018, s. 393, ISBN 978-83-63444-55-6, Cytat: Słyszy jęk, pochyla się i stwierdza, że to powieściopisarka Jarecka. Oddaje po chwili ostatnie tchnienie.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k Martyna Rusiniak-Karwat, Jarecka Gustawa , Wirtualny Sztetl .
  3. ↑ a b Anna Sańczuk: Warszawa nie wierzyła, że to się wydarzy. Ona pisała: „Ostatnim etapem przesiedlenia jest śmierć”. Dokument urywa się w pół zdania. Gazeta Wyborcza. Wysokie Obcasy, 2021-04-19. . (pol.).
  4. ↑ a b c Knysz-Rudzka 1991 ↓, s. 391.
  5. ↑ a b Anna Majchrowska: Styczniowa akcja likwidacyjna w getcie warszawskim. Żydowski Instytut Historyczny, 2019-01-16. . (pol.).
  6. ↑ Żydowski Instytut Historyczny: Duchowy opór jednostki. Wywiad z autorami książki „Archiwum ważniejsze niż życie”. ŻIH, 2020-10-04. . (pol.).
  7. ↑ Ostatnim etapem przesiedlenia jest śmierć, Getto warszawskie, cz. I, s. 411.

Bibliografia

Linki zewnętrzne