Franciszek Rymkiewicz

W poniższym artykule zagłębimy się w temat Franciszek Rymkiewicz, który w ostatnich latach przykuł uwagę wielu osób. Franciszek Rymkiewicz wzbudził duże zainteresowanie ze względu na jego znaczenie w różnych obszarach życia, czy to w świecie pracy, w sferze osobistej, czy w kontekście społecznym. Dlatego też istotne jest zagłębienie się w szczegółową analizę Franciszek Rymkiewicz w celu zrozumienia jego wpływu, implikacji oraz możliwych rozwiązań i korzyści, jakie może zapewnić. W tym artykule przyjrzymy się różnym perspektywom i odpowiednim badaniom, które pomogą nam głębiej zagłębić się w znaczenie i znaczenie Franciszek Rymkiewicz dzisiaj.

Franciszek Rymkiewicz
generał major
Data i miejsce urodzenia

30 grudnia 1755
Braniewo

Data i miejsce śmierci

27 kwietnia 1799
pod Mediolanem (bitwa pod Adygą)

Przebieg służby
Lata służby

od 1778

Siły zbrojne

Imperium Rosyjskie Armia Imperium Rosyjskiego (1778-1790)
Wojsko Rzeczypospolitej (1792-1799)

Główne wojny i bitwy

kampania turecka
powstanie kościuszkowskie

Franciszek Ksawery Rymkiewicz (ur. 30 grudnia 1755 w Braniewie, zm. 27 kwietnia 1799 pod Mediolanem) – generał polski insurekcji kościuszkowskiej i legionów.

Życiorys

9 września 1767 rozpoczął naukę w gimnazjum jezuitów w Braniewie, od 20 lipca 1772 pobierał nauki w kolegium jezuickim w Wilnie. Zakon jezuitów opuścił wkrótce po jego kasacie, w 1773 roku, mając wtedy 17 lat[1]. W 1778 roku, prawdopodobnie wskutek odmowy przyjęcia do wojska litewskiego, wstąpił jako sierżant do armii rosyjskiej do starotulskiego pułku piechoty. W 1780 r. awansował na chorążego i został adiutantem pułkowym. Trzy lata później otrzymał awans na porucznika, a w 1787 na kapitana. Odbył kampanię turecką 1788–1789. Uczestniczył w oblężeniu i szturmie Chocimia, następnie w walkach pod Kiszyniowem i w Mołdawii. W 1790 r. pod pretekstem słabości zdrowia wziął dymisję i opuścił armię rosyjską w randze sekund majora. Mimo starań nie został przyjęty do armii polskiej przed zakończeniem wojny 1792 r. Dopiero 9 sierpnia otrzymał stopień majora w nowo sformowanym batalionie strzelców litewskich. 2 kwietnia 1794 r. w związku z redukcją otrzymał dymisję w randze podpułkownika. W czasie insurekcji kościuszkowskiej ponownie w służbie czynnej, podczas wyprawy do Wielkopolski gen. Dąbrowskiego uczestniczył m.in. w zdobyciu Bydgoszczy. Wyróżnił się w trakcie oblężenia Warszawy. 30 sierpnia awansował z podpułkownika na generała majora. Członek Legionów Polskich we Włoszech, zginął w bitwie w 1799 z Austriakami pod Adygą (północne Włochy)[2][3][4].

Był członkiem wolnomularstwa[5].

W okresie międzywojennym był patronem koszar 62 pułku piechoty w Bydgoszczy, znajdujących się przy ul. Warszawskiej.

Bibliografia

  • K. Bauer, Wojsko koronne powstania kościuszkowskiego, MON, Warszawa 1981.

Przypisy

  1. ↑ Polski Słownik Biograficzny, t. XXXIII/4, zeszyt 139
  2. ↑ Album biograficzne zasłużonych Polaków i Polek wieku XIX.
  3. ↑ Rymkiewicz Franciszek Ksawery, Encyklopedia PWN , Wydawnictwo Naukowe PWN .
  4. ↑ Rymkiewicz Franciszek Ksawery, Encyklopedia PWN , Wydawnictwo Naukowe PWN .
  5. ↑ Marek Tarczyński, Generalicja powstania listopadowego, 1980, s. 59.