Francesco Bertazzoli
Dziś Francesco Bertazzoli zyskał niespotykane dotąd znaczenie w różnych obszarach, czy to w świecie pracy, w życiu codziennym, czy na polu akademickim. Jego wpływ stał się zauważalny praktycznie we wszystkich aspektach naszego społeczeństwa, generując znaczący wpływ na sposób, w jaki się komunikujemy, pracujemy i funkcjonujemy w środowisku cyfrowym. Dlatego niezwykle ważne jest zrozumienie i dogłębna i krytyczna analiza roli, jaką Francesco Bertazzoli odgrywa w naszym codziennym życiu, a także wyzwań i możliwości, jakie niesie ze sobą jego obecność. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Francesco Bertazzoli i tym, jak jego obecność w dalszym ciągu ma istotny wpływ na dzisiejsze społeczeństwo.
| Kardynał biskup | |
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1 maja 1754 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 kwietnia 1830 |
| Prefekt Kongregacji ds. Studiów | |
| Okres sprawowania |
1824–1830 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
1777 |
| Sakra biskupia |
30 maja 1802 |
| Kreacja kardynalska |
10 marca 1823 |
| Kościół tytularny |
diecezja Palestrina |
Francesco Bertazzoli (ur. 1 maja 1754 w Lugo, zm. 7 kwietnia 1830 w Rzymie) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się 1 maja 1754 roku w Lugo[1]. Studiował na Uniwersytecie Bolońskim, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. W 1777 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. W 1796 roku powstrzymywał nastroje powstańcze w Lugo przeciwko armii napoleońskiej, a trzy lata później został członkiem miejskiej rady regencyjnej[1]. 24 maja 1802 roku został tytularnym arcybiskupem Şanlıurfy, a sześć dni później przyjął sakrę[2]. Jednocześnie został tajnym skarbnikiem Jego Świątobliwości i Asystentem Tronu Papieskiego[1]. W 1811 roku cesarz mianował go biskupem Piacenzy, jednak nominacja nigdy nie została zatwierdzona[1]. Za jego radą Pius VII podpisał konkordat z Fontainebleau[1]. Po powrocie do Rzymu, został członkiem kilku kongregacji kardynalskich[1]. 10 marca 1823 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Santa Maria sopra Minerva[2]. Rok później został prefektem Kongregacji ds. Studiów[1]. 15 grudnia 1828 roku został podniesiony do rangi kardynała biskupa i otrzymał diecezję suburbikarną Palestrina[2]. Zmarł 7 kwietnia 1830 roku w Rzymie[1].