Fernando Rey
W dzisiejszym świecie Fernando Rey stał się tematem istotnym i interesującym szerokie grono odbiorców. Z biegiem czasu Fernando Rey wywołał serię dyskusji, debat i refleksji w różnych obszarach, co pokazuje jego znaczenie i wpływ na społeczeństwo. Niezależnie od tego, czy jest to poziom osobisty, społeczny, polityczny czy ekonomiczny, Fernando Rey wzbudził zainteresowanie wielu osób i wygenerował różne punkty widzenia, które wzbogacają dialog na ten temat. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Fernando Rey, analizując jego wpływ i znaczenie dzisiaj, a także różne istniejące perspektywy w tej kwestii.
| |
| Imię i nazwisko |
Fernando Casado Arambillet |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód |
aktor |
| Współmałżonek |
Mabel Karr |
| Lata aktywności |
1935–1994 |
Fernando Rey, właśc. Fernando Casado Arambillet (ur. 20 września 1917 w A Coruña, zm. 9 marca 1994 w Madrycie) – hiszpański aktor filmowy, teatralny i telewizyjny.
Największą sławę i uznanie przyniosły mu kreacje w filmach Luisa Buñuela: Viridiana (1961), Tristana (1970), Dyskretny urok burżuazji (1972), Mroczny przedmiot pożądania (1977), a także rola narkotykowego bossa w legendarnym amerykańskim filmie Francuski łącznik (1971) w reżyserii Williama Friedkina[1].
Życiorys
Urodził się w A Coruña w Hiszpanii jako syn Sary Aambillet Rey i Fernando Casado Veigi. Studiował architekturę, ale wojna domowa w Hiszpanii przerwała jego studia, co doprowadziło go do sukcesu. Rey i jego ojciec walczyli po stronie lojalistów i pod koniec wojny zostali zubożeni[2].
Karierę filmową rozpoczął jako statysta w musicalu Fazendo Fitas (1935), czasem nawet zdobywając uznanie w Nuestra Natacha (1936), Los cuatro robinsones (1939), Leyenda rota (1940), El rey que rabió (1940), La Dolores (1940), La gitanilla (1940), ¡A mí no me mire usted! (1941) jako Viajero i Escuadrilla (1941). To właśnie wtedy wybrał swój pseudonim sceniczny – Fernando Rey. Zachował swoje imię, ale przyjął drugie nazwisko matki, Rey, krótkie nazwisko o jasnym znaczeniu („Rey” to po hiszpańsku „król”). Znał biegle kilka języków. Jego pierwszą rolą mówioną był książę Alby w dramacie Eugenia de Montijo (1944). Cztery lata później zagrał rolę Filipa I Pięknego, króla Hiszpanii, w hicie hiszpańskiego kina Szaleństwo miłości (Locura de amor, 1948)[3]. Był angażowany zarówno do filmów europejskich, jak i amerykańskich.
Zasiadał w jury konkursu głównego na 28. MFF w Cannes (1975). W latach 1992–1994 był przewodniczącym Hiszpańskiej Akademii Sztuki Filmowej.
W 1960 zawarł związek małżeński z argentyńską aktorką Mabel Campolongo Jaime, lepiej znaną jako Mabel Karr. Byli małżeństwem przez 34 lata do jego śmierci. Mieli syna Fernando Casado Campolongo (ur. 1961)[4][5] i córkę Mabel[6].
Zmarł 9 marca 1994 w Madrycie na raka pęcherza moczowego w wieku 76 lat[7][8].
Wybrana filmografia
- Marcelino, chleb i wino (1955) jako Mnich - narrator
- Księżycowi jubilerzy (1957) jako wuj Ursuli
- Viridiana (1961) jako Don Jaime
- Powrót siedmiu wspaniałych (1966) jako ksiądz
- Navajo Joe (1966) jako ojciec Rattigan
- Kolty siedmiu wspaniałych (1969) jako Quintero
- Tristana (1970) jako Don Lope
- Francuski łącznik (1971) jako Alain Charnier
- Miasto zwane piekłem (1971) jako ślepiec
- Dyskretny urok burżuazji (1972) jako Don Rafael
- Francuski łącznik II (1975) jako Alain Charnier
- Szacowni nieboszczycy (1976) jako minister ds. bezpieczeństwa
- Siedem piękności Pasqualino (1976) jako Pedro
- Jezus z Nazaretu (1977) jako Gasper
- Mroczny przedmiot pożądania (1977) jako Mathieu
- Elizo, życie moje (1977) jako Luis
- Caboblanco (1980) jako szef policji
- Dyktator z Paradoru (1988) jako Alejandro
- 1492. Wyprawa do raju (1992) jako Marchena
- Po drugiej stronie tunelu (1993) jako Miquel
Nagrody
| Rok | Nagroda | Kategoria | Film |
|---|---|---|---|
| 1970 | Nagroda Sant Jordi | Najlepszy występ w filmie hiszpańskim | Tristana (1970) |
| 1972 | Międzynarodowy Festiwal Filmowy w San Sebastián | Najlepszy aktor | La duda (1972) |
| 1977 | 30. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Cannes | Złota Palma[9] | Elizo, życie moje (1977) |
| 1986 | Nagroda Sant Jordi | Najlepszy aktor hiszpański | Gwiezdny rycerz (1985) Padre nuestro (1985) |
| 1988 | Międzynarodowy Festiwal Filmowy w San Sebastián | Najlepszy aktor | Zimowy dziennik (1988) El aire de un crimen (1988) |
| 1989 | Goya | Najlepszy aktor | Zimowy dziennik (1988) |
| 1993 | Nagroda Hiszpańskiego Związku Aktorów i Aktorek | Najlepszy aktor telewizyjny | El Quijote de Miguel de Cervantes (1991–1992) |
Przypisy
- ↑ Fernando Rey. Rotten Tomatoes. . (ang.).
- ↑ Myrna Oliver, Fernando Rey, 76; Debonair Film Star, „Los Angeles Times”, 10 marca 1994 (ang.).
- ↑ David Shipman, Obituary: Fernando Rey, „The Independent”, 11 marca 1994 (ang.).
- ↑ Jaime MoredaMarratxí: «Me da pena que los jóvenes no sepan quién es mi padre». Ultima Hora, 26 lutego 2019. . (hiszp.).
- ↑ Vicente Ferrer Molina: Buenas noches y saludos cordiales: José María García. Historia de un periodista irrepetible. Córner, 2016, s. 358. ISBN 978-84-944256-4-6.
- ↑ William Grimes, Fernando Rey, 76, Spanish Actor Known for Roles in Bunuel Films, „The New York Times”, 10 marca 1994 (ang.).
- ↑ Deaths, „The Washington Post”, 9 marca 1994 (ang.).
- ↑ Spanish movie actor Fernando Rey dies. Virginia Tech, 11 marca 1994. . (ang.).
- ↑ Fabio Secchi Frau: Fernando Rey biografia. Mymovies.it. . (wł.).
Bibliografia
- Ludzie: Cierpienie i radość. „Film”. nr 30 (1494) (XXXII), s. 24, 24 lipca 1977. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0137-463X.
- Pascual Cebollada: Fernando Rey. Madryt: C.I.L.E.H., 1992, s. 393. ISBN 84-87411-12-6.
- Pożegnania: nekrolog. „Kino”. nr 5 (XXVIII), s. 38, maj 1994. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe. ISSN 0023-1673.
Linki zewnętrzne
- Fernando Rey (1917–1994) w bazie IMDb (ang.)
- Fernando Rey w bazie Filmweb
- Fernando Rey w bazie Notable Names Database (ang.)
- Fernando Rey w bazie Discogs.com (ang.)