Ephraim Kishon

W tym artykule szczegółowo zbadamy i przeanalizujemy Ephraim Kishon. Od swoich początków po dzisiejsze znaczenie, temat ten stanowi podstawowy aspekt współczesnego społeczeństwa. Dzięki podejściu multidyscyplinarnemu zbadamy, jak Ephraim Kishon wpłynął na różne dziedziny, od ekonomii po kulturę, politykę i technologię. Podobnie zagłębimy się w implikacje, jakie Ephraim Kishon ma na codzienne życie ludzi, a także jego przyszłe prognozy. Poprzez krytyczną i refleksyjną analizę będziemy starali się zrozumieć złożoność i znaczenie Ephraim Kishon we współczesnym świecie, oferując kompleksową perspektywę, która zachęca do refleksji i debaty.

Ephraim Kishon
Ilustracja
Ephraim Kishon (1966)
Data i miejsce urodzenia

23 sierpnia 1924
Budapeszt

Data i miejsce śmierci

29 stycznia 2005
Appenzell

Narodowość

żydowska

Język

hebrajski

Dziedzina sztuki

literatura

Odznaczenia
Nagroda Izraela
Krzyż Oficerski Orderu Zasługi RFN
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Ephraim Kishon, Efrajjim Kiszon (hebr. אפרים קישון, ur. 23 sierpnia 1924 w Budapeszcie, zm. 29 stycznia 2005 w Appenzell) – izraelski pisarz, satyryk, felietonista, reżyser.

Życiorys

Urodził się w 1924 w Budapeszcie jako Ferenc Hoffmann. W czasie II wojny światowej był więziony w niemieckich obozach koncentracyjnych. Uciekł z transportu do obozu zagłady w Sobiborze i ukrywał się jako słowacki robotnik. Po wojnie wrócił na Węgry i zmienił nazwisko z niemieckobrzmiącego Hoffmann na Kishont. W ucieczce przed reżimem komunistycznym uciekł w 1949, wraz ze swą pierwszą żoną Ewą (Chawa) Klamer do Izraela. Na granicy oficer izraelski oficjalnie zhebraizował jego imię i nazwisko – Ephraim Kishon[1][2][3][4].

Kishon pisał wyłącznie w języku nowohebrajskim, dając w ten sposób wyraz swojemu patriotyzmowi. Po rozwodzie z Ewą Kishon ożenił się ponownie w 1959 z pianistką Sarą Lipovitz. Od 1981 miał drugi dom w Szwajcarii. Przez trzydzieści lat pisywał do różnych gazet izraelskich satyryczne felietony, które zbierane w tomy tłumaczone były na różne języki. Za ironię losu uważał fakt, że wielką popularnością cieszył się w Niemczech[2][3][4].

Po śmierci drugiej żony w 2002 ożenił się z austriacką pisarką Lisą Witasek. Ephraim Kishon miał troje dzieci: Raphaela (ur. 1957), Amira (ur. 1963) i Renanę (ur. 1968). Pisarz zmarł w swym domu w Szwajcarii, przyczyną śmierci był atak serca. Ciało przewieziono i pochowano na Cmentarzu Trumpeldor w Tel Awiwie[2][3][4].

Ephraim Kishon był autorem książek przetłumaczonych na blisko 40 języków. W 1950 otrzymał izraelską Nagrodę Sokołowa, którą honoruje się wybitnych dziennikarzy, 1998 Nagrodę Bialika, zaś w 2002 państwową Nagrodę Izraela za całokształt twórczości[2][3][4].

Publikacje

Po polsku ukazały się następujące jego książki:

Filmografia

Nagrody filmowe

Scenariusze Kishona dwukrotnie zostały nagrodzone podczas międzynarodowych festiwali. W 1964 podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w San Francisco otrzymał Golden Gate Award za scenariusz do filmu komediowego Sallah Shabati. Film ten, którego zresztą Kishon był reżyserem był nominowany do Oscara w 1965 w kategorii dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego[5]. W 1985 uhonorowano go Złotą Kamerą za scenariusze do filmów: Te'alat Blaumilch z 1970 (nominacja do Złotego Globu w 1970 dla najlepszego filmu zagranicznego)[6] oraz Ha-Shu'al B'Lool Hatarnagalot z 1978[7].

Wybrane filmy

  • 1964 – Sallah Shabati (סאלח שבתי): reżyseria, scenariusz
  • 1967 – Ervinka (ארבינקא): reżyseria, scenariusz, obsada aktorska
  • 1969 – Te'alat Blaumilch (תעלת בלאומילך – Kanał Blaumilcha): reżyseria, scenariusz
  • 1970 – Ha-Shoter Azulai (השוטר אזולאי – Policjant Azulaj): reżyseria, scenariusz, obsada aktorska
  • 1971 – The Going Up of David Lev: scenariusz
  • 1978 – Ha-Shu'al B'Lool Hatarnagalot (השועל בלול התרנגולות – Lis w kurniku): reżyseria, scenariusz

Przypisy

  1. ↑ Kiszon to nazwa rzeki w pobliżu Hajfy, gdzie przypływali żydowscy imigranci z Europy.
  2. ↑ a b c d Biography. The life of Ephraim Kishon (1924-2005). ephraimkishon.de. . (ang.).
  3. ↑ a b c d Lawrence Joffe: Ephraim Kishon. www.theguardian.com, 2005-02-01. . (ang.).
  4. ↑ a b c d Ephraim Kishon, 80, Holocaust Survivor Who Became Satirist. nytimes.com, 2005-01-30. . (ang.).
  5. ↑ Sallah Shabati (1964). Nagrody. filmweb.pl. . (pol.).
  6. ↑ Te'alat Blaumilch (1970). Nagrody. www.filmweb.pl. . (pol.).
  7. ↑ Ephraim Kishon. Awards. imdb.com. . (ang.).

Linki zewnętrzne