Elias Corneliussen
W tym artykule przedstawiamy Elias Corneliussen jako centralny element naszej analizy. Elias Corneliussen jest dziś tematem niezwykle istotnym i interesującym, ponieważ jego wpływ jest odczuwalny w różnych obszarach społeczeństwa. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Elias Corneliussen, badając jego ewolucję historyczną, wpływ w różnych kontekstach oraz implikacje, jakie ma dla teraźniejszości i przyszłości. Aby zapewnić kompleksowy pogląd na Elias Corneliussen, podejdziemy do niego z perspektywy multidyscyplinarnej, oferując w ten sposób kompletną i wzbogacającą analizę dla naszych czytelników.
 Elias Corneliussen (pierwszy z prawej) | |
 kontradmirał
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1905–1946 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Elias Corneliussen (ur. 3 sierpnia 1881 w Kristianii, zm. 6 kwietnia 1951 w Tønsbergu) – norweski wojskowy, kontradmirał. Dowódca Sjøforsvaret podczas II wojny światowej i pełniący obowiązki naczelnego dowódcy Norweskich Sił Zbrojnych w 1946.
Życiorys
Urodził się w rodzinie inspektora szkolnego Andreasa Martina Corneliussena i Clary Thinn[1]. W 1896 ukończył szkołę średnią i rozpoczął pracę jako marynarz na statkach pływających do Wielkiej Brytanii[1].
W 1899 wstąpił do Sjøkrigsskolen, którą ukończył w 1906[1]. Następnie dołączył do marynarki wojennej. W 1905 był dowódcą kutra torpedowego, w następnych latach pływał na innych jednostkach[1]. W latach 1908–1909 był dowódcą szkoły marynarki wojennej we Fredrikstad, a w latach 1909–1913 pracował w Ministerstwie Obrony[1]. Od 1913 do 1922 był nauczycielem w Sjøkrigsskolen[1].
Od 1922 służył w 1. Sjømilitære distriktskommando, m.in. jako dowódca trałowców, adiutant króla Haakona VII i jako zastępca dowódcy pancernika Norge[1]. Służył też jako szef departamentu w sztabie generalnym marynarki wojennej oraz szef tego sztabu[1].
W 1940 wraz z królem i rządem udał się na emigrację do Wielkiej Brytanii[1]. W 1941 został awansowany na stopień kontradmirała i został dowódcą marynarki wojennej, funkcję tę piastował do 1946[1].
Po powrocie do kraju, w 1946 przez krótki okres pełnił funkcję naczelnego dowódcy Norweskich Sił Zbrojnych[1]. Następnie przeszedł na emeryturę[1].
Odznaczenia
- Komandor z Gwiazdą Orderu Świętego Olafa (1948)[1]
- Komandor Orderu Łaźni[1]
- Komandor Legii Honorowej[1]