Elżbieta Luksemburska (1390–1451)

Obecnie Elżbieta Luksemburska (1390–1451) to temat, który zyskał duże znaczenie we współczesnym społeczeństwie. Z biegiem czasu wiele osób interesuje się tym tematem i chce zgłębić go głębiej. I nic dziwnego, skoro Elżbieta Luksemburska (1390–1451) budzi ciekawość i zainteresowanie szerokiego spektrum ludzi, od ekspertów w danej dziedzinie po tych, którzy po prostu szukają informacji. Dlatego w tym artykule zagłębimy się w ekscytujący świat Elżbieta Luksemburska (1390–1451), badając jego różne aspekty i analizując jego wpływ dzisiaj. Bez wątpienia ten artykuł będzie punktem wyjścia dla tych, którzy chcą dowiedzieć się więcej o Elżbieta Luksemburska (1390–1451) i zagłębić się w jego fascynujący wszechświat.

Elżbieta Luksemburska
Ilustracja
Przedstawienie Elżbiety z grobowca księżnej w Trewirze (ilustracja, 1885)
ilustracja herbu
księżna Luksemburga
Okres

od 1411
do 1443

Poprzednik

Jodok z Moraw

Następca

Filip Dobry

Dane biograficzne
Dynastia

Luksemburgowie

Data i miejsce urodzenia

październik 1390
Hořovice

Data i miejsce śmierci

3 sierpnia 1451
Trewir

Ojciec

Jan zgorzelecki

Matka

Richarda meklemburska

Mąż

Antoni I Brabancki
od 16 lipca 1409
do 25 października 1415

Dzieci

Wilhelm, córka

Mąż

Jan III bawarski
od 1417
do 5 stycznia 1424

Elżbieta zgorzelecka fr. Élisabeth de Goerlitz (ur. październik 1390 w Hořovicach, zm. 3 sierpnia 1451 w Trewirze) – księżniczka zgorzelecka, suo iure księżna Luksemburga w latach 1411–1443, jedyna córka Jana zgorzeleckiego i Richardy meklemburskiej. Ostatnia przedstawicielka dynastii Luksemburgów.

Życiorys

Urodziła się w 1390. Była jedyną córką Jana z dynastii Luksemburgów, księcia Zgorzelca i jego żony Richardy, królewny szwedzkiej (córki Albrechta II). Nie miała rodzeństwa[1]. Ze strony ojca była wnuczką cesarza Karola IV Luksemburczyka i Elżbiety pomorskiej[a].

W 1411 po śmierci Jodoka z Moraw decyzją swego stryja Zygmunta Luksemburskiego została księżną Luksemburga[b][1].

W 1397, rok po śmierci swego ojca, została zaręczona z Fryderykiem, dziedzicem landgrafa Turyngii Baltazara[2]. Małżeństwo nie doszło do skutku[2]. 16 lipca 1409 poślubiła Antoniego I, księcia brabanckiego[2]. Z tego małżeństwa pochodziło dwoje dzieci – syn Wilhelm (ur. 2 czerwca 1410, zm. 10 lipca 1410) i nieznana z imienia córka (ur. i zm. 1412). Owdowiała w 1415, gdyż Antoni zginął w bitwie pod Azincourt[2].

W marcu 1416 król Polski Władysław II Jagiełło został wdowcem. Król wysłał swoich przedstawicieli (Piotr Niedźwiedzki, Janusz z Tuliszkowa, Zawisza Czarny z Garbowa) do Brabancji, aby złożyli propozycję małżeństwa Elżbiecie. Ślub z praprawnuczką Kazimierza III Wielkiego wzmocniłby pozycję Jagiełły na tronie polskim, ponadto księżna jako bliska krewna króla Zygmunta wpłynęłaby pozytywnie na współpracę Polski z dynastią Luksemburgów[2]. Elżbieta stanowczo odmówiła poślubienia polskiego króla[2]. Odpowiedź swoją motywowała "niechęcią do dalszych ślubów"[2].

Mimo deklaracji złożonej polskiemu poselstwu już rok później wzięła ślub z Janem III, księciem bawarskim[2]. 5 stycznia 1424 r. owdowiała po raz drugi[2].

W 1443 sprzedała Luksemburg Filipowi III Burgundzkiemu, co wywołało protest Luksemburgów.

Uwagi

  1. ↑ Elżbieta pomorska była wnuczką króla Polski Kazimierza Wielkiego.
  2. ↑ Jodok z Moraw był kuzynem Jana zgorzeleckiego i Zygmunta Luksemburczyka

Przypisy

  1. ↑ a b Zbyszko Górczak, Luksemburgowie. Dynastie Europy, „Biblioteka Gazety Wyborczej”, 2011, s. 13, ISBN 978-83-268-0096-2.
  2. ↑ a b c d e f g h i Zygmunt Wdowiszewski, Genealogia Jagiellonów i Domu Wazów w Polsce, 2005, s. 68-69, ISBN 83-918497-2-4.

Bibliografia

Władcy Luksemburga
Luxembourge-Ardennes
Namur-Luxembourg
Limburg-Luxembourg
Walezjusze
Habsburgowie
Burbonowie
Habsburgowie
Habsburgowie
lotaryńscy