W dzisiejszym świecie Czesław Ryll-Nardzewski to temat, który zyskał duże znaczenie w różnych obszarach. Niezależnie od tego, czy chodzi o politykę, społeczeństwo, naukę czy technologię, Czesław Ryll-Nardzewski zdołał przyciągnąć uwagę dużej liczby ludzi na całym świecie. Jego wpływ jest tak znaczący, że był odczuwalny w różnych aspektach życia codziennego, wywołując dyskusje, debaty i refleksje na temat jego znaczenia i implikacji. W tym artykule będziemy dalej badać dzisiejszą rolę Czesław Ryll-Nardzewski, analizując jego różne aspekty i próbując zrozumieć, w jaki sposób zajął on tak ważne miejsce w dyskusji publicznej.
Data i miejsce urodzenia |
7 października 1926 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
18 września 2015 |
Profesor nauk matematycznych | |
Specjalność: matematyka, logika matematyczna | |
Alma Mater | |
Profesura |
1954 |
Polska Akademia Nauk / Umiejętności | |
Status PAN |
członek rzeczywisty |
Status PAU |
członek krajowy czynny |
Nauczyciel akademicki | |
Instytut |
Matematyczny PAN |
Okres zatrudn. |
od 1949 |
Uczelnia |
Politechnika Wrocławska |
Instytut |
Matematyki i Informatyki |
Okres zatrudn. |
od 1976 |
Dziekan | |
Wydział | |
Okres spraw. |
1964–1966 |
Odznaczenia | |
![]() ![]() |
Czesław Ryll-Nardzewski (ur. 7 października 1926 w Wilnie, zm. 18 września 2015 we Wrocławiu) – polski matematyk, profesor nauk matematycznych, wykładowca akademicki Politechniki Wrocławskiej, a wcześniej Uniwersytetu Wrocławskiego, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk i członek czynny Polskiej Akademii Umiejętności.
Urodził się w Wilnie. Studia magisterskie ukończył na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie w 1948 roku. Rok później obronił w Lublinie pracę doktorską, której promotorem był Mieczysław Biernacki[1]. W 1949 roku rozpoczął pracę na Uniwersytecie Wrocławskim i jednocześnie w Instytucie Matematycznym PAN[2]. W 1948[3] lub 1949[4] roku uzyskał stopień naukowy doktora. W 1949 roku Hugo Steinhaus i Edward Marczewski doprowadzili do zatrudnienia go na Uniwersytecie i Politechnice Wrocławskiej, gdzie uzyskał stanowisko adiunkta, a w 1951 roku docenta[4]. W 1954 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1964 roku – zwyczajnego[3][4][1]. W latach 1964–1966 pełnił funkcję dziekana Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego[2]. W 1967 roku został członkiem korespondentem PAN, a w 1973 roku stał się członkiem rzeczywistym Akademii[5]. Od 1970 roku związał się z Politechniką Wrocławską, przenosząc się ostatecznie do Instytutu Matematyki tej uczelni w 1976 roku, gdzie przez pewien okres pełnił funkcję dyrektora. Był członkiem Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów oraz członkiem Komitetu Nauk Matematycznych PAN[2][6].
Był uczniem wspomnianego wcześniej Hugona Steinhausa – polskiego matematyka należącego do lwowskiej szkoły matematycznej. Wszechstronne zainteresowania badawcze Czesława Ryll-Nardzewskiego obejmowały takie działy jak: logika matematyczna, podstawy matematyki, teoria miary, analiza funkcjonalna, teoria mnogości, teoria prawdopodobieństwa, procesy stochastyczne, teoria ergodyczna[1][2]. Jedno z twierdzeń o punkcie stałym nosi jego nazwisko – twierdzenie Rylla-Nardzewskiego o punkcie stałym.[7][8] Wypromował dziewięciu doktorów[1][9].
Otrzymał Nagrodę Główną Polskiego Towarzystwa Matematycznego im. Stefana Mazurkiewicza (1952), Nagrodę Państwową indywidualną II stopnia za prace z analizy matematycznej i podstaw matematyki (1966), Nagrodę Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego, Medal Komisji Edukacji Narodowej (1975), Nagrodę Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki za kształcenie kadry naukowej (1978), Medal im. Stefana Banacha (1992), Nagrodę Prezesa Rady Ministrów indywidualną za wybitny dorobek naukowy (2001)[1][10]. W 1968 odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[1][6][2].
Zmarł we Wrocławiu, gdzie został pochowany na Cmentarzu Grabiszyńskim (pole 47-11-309A)[1][11][12].