Christel Frese

W tym artykule zbadamy wpływ Christel Frese na różne aspekty współczesnego społeczeństwa. Od wpływu na kulturę popularną po znaczenie w środowisku akademickim, Christel Frese pozostawił niezatarty ślad w sposobie, w jaki żyjemy, myślimy i nawiązujemy relacje. Od niepamiętnych czasów Christel Frese był przedmiotem fascynacji i debaty, generując wiele interpretacji i refleksji. Poprzez szczegółową i multidyscyplinarną analizę postaramy się rozwikłać tajemnice i znaczenia, jakie zawiera Christel Frese oraz to, jak ukształtował on naszą historię i nasze oczekiwania na przyszłość.

Christel Frese
Data i miejsce urodzenia

3 sierpnia 1944
Lennep

Wzrost

165 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  RFN
Mistrzostwa Europy
srebro Helsinki 1971 sztafeta 4 × 400 m
brąz Ateny 1969 sztafeta 4 × 400 m
Halowe mistrzostwa Europy
złoto Grenoble 1972 bieg na 400 m
złoto Grenoble 1972 sztafeta 4 × 2 okrążenia
srebro Belgrad 1969 bieg na 400 m
srebro Wiedeń 1970 bieg na 400 m

Christel Frese z domu Gerber (ur. 3 sierpnia 1944 w Lennep[1]) – niemiecka lekkoatletka, sprinterka, medalistka mistrzostw Europy i halowych mistrzostw Europy. W czasie swojej kariery reprezentowała RFN.

Specjalizowała się w biegu na 400 metrów. Zdobyła srebrny medal w tej konkurencji na europejskich igrzyskach halowych w 1969 w Belgradzie, za Colette Besson z Francji[2]. Na mistrzostwach Europy w 1969 w Atenach niemiecka sztafeta 4 × 400 metrów w składzie: Christa Czekay, Antje Gleichfeld, Inge Eckhoff i Frese ustanowiła w biegu eliminacyjnym 19 września rekord świata czasem 3:33,9[3]. Następnego dnia w biegu finałowym rekord ten został poprawiony przez sztafety Wielkiej Brytanii i Francji, a sztafeta RFN (biegnąca w tym samym zestawieniu) zdobyła brązowy medal z rezultatem lepszym od swego rekordu (3:32,7)[4]. W indywidualnym biegu na 400 metrów Frese nie wzięła udziału, ponieważ reprezentacja RFN wycofała się z mistrzostw po odmowie dopuszczenia do startu Jürgena Maya, który w 1967 uciekł z NRD.

Na pierwszych halowych mistrzostwach Europy w 1970 w Wiedniu] Frese zdobyła srebrny medal w biegu na 400 metrów za Brytyjką Marilyn Neufville[5]. Zdobyła srebrny medal w sztafecie 4 × 400 metrów (w składzie: Anette Rückes, Frese, Hildegard Falck i Inge Bödding) na mistrzostwach Europy w 1971 w Helsinkach, a w biegu na 400 metrów odpadła w półfinale[6].

Na halowych mistrzostwach Europy w 1972 w Grenoble zdobyła złote medale w biegu na 400 metrów i w sztafecie 4 × 2 okrążenia (w składzie: Rita Wilden, Erika Weinstein, Frese i Bödding)[7].

Wystąpiła na igrzyskach olimpijskich w 1972 w Monachium, gdzie awansowała do półfinału biegu na 400 metrów, lecz biegu półfinałowego nie ukończyła wskutek kontuzji[1]. Na halowych mistrzostwach Europy w 1973 w Rotterdamie zajęła 4. miejsce w biegu na 400 metrów[8].

Była mistrzynią RFN w biegu na 400 metrów w 1969 i 1970, wicemistrzynią na tym dystansie w 1971 i 1972 oraz brązową medalistką w 1973[9]. Zdobyła również mistrzostwo RFN w sztafecie 3 × 800 metrów w 1970[10], w sztafecie 4 × 400 metrów w 1975[11] oraz w drużynie w biegu przełajowym na krótkim dystansie w 1970, 1971 i 1974[12]. W hali była mistrzynią w biegu na 400 metrów w 1969, 1970, 1972 i 1973[13]. Była również wicemistrzynią Wielkiej Brytanii (AAA) w biegu na 400 metrów w 1970[14].

Czterokrotnie ustanawiała rekord RFN w biegu na 400 metrów do wyniku 52,2 s (20 maja 1972 w Bonn). Czterokrotnie również poprawiała rekord RFN w sztafecie 4 × 400 metrów do rezultatu 3:29,6 (13 sierpnia 1972 w Zurychu)[15].

Po zakończeniu kariery lekkoatletycznej w 1974 została piłkarką. W 1977 zdobyła mistrzostwo RFN z klubem SSG 09 Bergisch Gladbach, następnie występowała w SC 07 Bad Neuenahr i VfL Euskirchen. Później pracowała jako nauczycielka i trener w Euskirchen[1][16].

Przypisy

  1. ↑ a b c Christel Frese , olympedia.org (ang.).
  2. ↑ Alain Bouillé (red.): L'Athlétisme Européen en Salle. Paryż: Fédération Française d'Athlétisme, 1994, s. 70.
  3. ↑ Progression of IAAF World Records. 2015 Edition , IAAF, s. 302 (ang.).
  4. ↑ Zürich 2014 Statistics Handbook , European Athletics, s. 411 (ang.).
  5. ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook , European Athletics, s. 417 (ang.).
  6. ↑ Zürich 2014 Statistics Handbook , European Athletics, 417 i 419 (ang.).
  7. ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook , European Athletics, s. 427–428 (ang.).
  8. ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook , European Athletics, s. 432 (ang.).
  9. ↑ Leichtathletik – Deutsche Meisterschaften (400m – Damen) , Sport-Komplett.de (niem.).
  10. ↑ Leichtathletik – Deutsche Meisterschaften (Staffeln – Damen – Teil 2) , Sport-Komplett.de (niem.).
  11. ↑ Leichtathletik – Deutsche Meisterschaften (Staffeln – Damen – Teil 1) , Sport-Komplett.de (niem.).
  12. ↑ Leichtathletik – Deutsche Meisterschaften (Wald- und Crosslaufen – Damen) , Sport-Komplett.de (niem.).
  13. ↑ Deutsche Hallen – Leichtathletik – Meisterschaften (400m – Damen) , Sport-Komplett.de (niem.).
  14. ↑ AAA Championships (Women) , GBRAthletics (ang.).
  15. ↑ Janusz Waśko, John Brant, György Csiki, Andrzej Socha: National Records Evolution 1912–2012. Zamość: 2013, s. 229 i 371. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).
  16. ↑ Eine Weltrekordhalterin für 90 Minuten. „Kölnische Rundschau”, 2004-08-21. . (niem.). 
Halowe mistrzynie Europy w biegu na 400 metrów

Portal:Lekkoatletyka