W tym artykule szczegółowo zbadamy i przeanalizujemy Bronisław Marciniak. Od jego początków po dzisiejszy wpływ, zagłębimy się w jego historię, ewolucję i znaczenie w różnych kontekstach. Zajmiemy się jego najważniejszymi aspektami i omówimy jego wpływ w różnych obszarach, oferując kompleksową i kompletną wizję pozwalającą zrozumieć jej prawdziwe znaczenie. Bronisław Marciniak to ekscytujący temat cieszący się dużym zainteresowaniem, dlatego poświęcimy się rozwikłaniu jego tajemnic i zapewnieniu nowych perspektyw, które wzbogacą naszą wiedzę na ten fascynujący temat. Przygotuj się na ekscytującą podróż przez Bronisław Marciniak!
![]() | |
Data i miejsce urodzenia |
30 czerwca 1950 |
---|---|
Profesor nauk chemicznych | |
Specjalność: chemia fizyczna fotochemia | |
Alma Mater | |
Doktorat |
1979 – nauki chemiczne |
Habilitacja |
1989 – nauki chemiczne |
Profesura |
1998 |
Doktor honoris causa Państwowy Uniwersytet w Irkucku – 2010 | |
Nauczyciel akademicki | |
uczelnia | |
Okres zatrudn. |
od 1973 |
Rektor | |
Uczelnia | |
Okres spraw. |
2008–2016 |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() |
Bronisław Marciniak (ur. 30 czerwca 1950 w Pleszewie) – polski chemik, specjalizujący się w chemii fizycznej i fotochemii, profesor nauk chemicznych (1998). Rektor Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (2008–2016).
Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Staszica w Pleszewie[1]. Studia ukończył w 1973 w Instytucie Chemii UAM, tematem jego pracy magisterskiej, napisanej pod kierunkiem Jerzego Konarskiego, było Przeniesienie energii między chromoforami o nachodzących na siebie pasmach absorpcji. Stopień doktora nauk chemicznych uzyskał w 1979 na tej samej uczelni na podstawie pracy Badania fotochemiczne nitrometanu w roztworach niewodnych, której promotorem był Stefan Paszyc. Stopień doktora habilitowanego nauk chemicznych uzyskał w 1989 w oparciu o rozprawę zatytułowaną Badania mechanizmu sensybilizowanej fotoredukcji 1,3-diketonianów metali w roztworach. W 1998 otrzymał tytuł profesora nauk chemicznych. Od 1973 zatrudniony na Wydziale Chemii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, doszedł do stanowiska profesora zwyczajnego w Zakładzie Fizyki Chemicznej.
Zajmował się m.in. badaniami nad fotoindukowanymi reakcjami chemicznymi związków organicznych zawierających atom siarki lub krzemu, przeniesieniami elektronu, atomu wodoru, fotoizomeryzacją. Otrzymał subsydium profesorskie jednego z programów Fundacji na rzecz Nauki Polskiej[2].
W latach 1996–1999 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Chemii ds. nauki i współpracy z zagranicą, od 1999 do 2005 był prorektorem UAM ds. nauki i współpracy z zagranicą. Przewodniczył też senackiej Komisji Budżetu i Finansów. 1 września 2008 objął stanowisko rektora Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. 27 marca 2012 został wybrany na rektora uczelni na kolejną czteroletnią kadencję[3][4].
W 2012 powierzono mu natomiast funkcję przewodniczącego Konferencji Rektorów Uniwersytetów Polskich na lata 2012–2016[5]. W 2008 został przewodniczącym rady Polsko-Amerykańskiej Komisji Fulbrighta, sam również był stypendystą Programu Fulbrighta. W 1999 powołany w skład rady redakcyjnej czasopisma „Journal of Photochemistry and Photobiology A: Chemistry”.