Obecnie Bolesław Chamielec stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum ludzi na całym świecie. Wraz z postępem technologii i globalizacją Bolesław Chamielec zyskuje coraz większe znaczenie w różnych obszarach społeczeństwa. Od polityki po naukę, Bolesław Chamielec w znaczący sposób zademonstrował swój wpływ i wpływ. W tym artykule zbadamy różne aspekty i wymiary Bolesław Chamielec, analizując jego znaczenie i znaczenie we współczesnym świecie. Dodatkowo zbadamy jego wpływ na różne sektory i potencjał transformacji przyszłości.
![]() | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1943–1975 |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
• 1 pułk artylerii lekkiej z 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki |
Stanowiska |
• zwiadowca |
Główne wojny i bitwy | |
Późniejsza praca |
Inspektor do spraw obronności i obrony cywilnej |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Bolesław Józef Chamielec (ur. 8 maja 1924 w Witosówce pow. Trembowla, woj. Tarnopol, zm. 5 marca 2024 w Stargardzie[1]) – oficer Wojska Polskiego. Kawaler Orderu Virtuti Militari.
Syn Alojzego i Bronisławy z d. Caputa[2].
Do 1939 roku uczęszczał do szkoły podstawowej w Trembowli. W 1940 roku został aresztowany przez NKWD i deportowany do Związku Radzieckiego w rejon priłużski Komi ASRR, osiedle specjalne Łopja[3]. Od lutego 1940 roku do maja 1943 roku pracował przy wyrębie lasu. W maju 1943 roku dowiedział się o formowaniu 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki i zgłosił się na ochotnika do wojenkomatu w m. Objaczewo. 17 maja 1943 roku został wcielony do 1 pułku artylerii lekkiej jako zwiadowca[2]. Brał udział we wszystkich operacjach 1 Dywizji Piechoty od Lenino aż do Łaby. W czasie walk awansował na dowódcę plutonu zwiadu. W czasie działań wojennych był dwukrotnie ranny i kontuzjowany[2].
Od listopada 1945 roku pełnił służbę w Wojsku Polskim jako żołnierz zawodowy. Od czerwca 1945 do 1947 roku walczył z Ukraińską Powstańczą Armią. W 1952 po ukończeniu kursu w Oficerskiej Szkole Artylerii został wykładowcą taktyki w Toruniu. Ze względu na stan zdrowia pełnił służbę w administracji wojskowej. W 1960 ukończył Kurs Kwatermistrzów Oddziałów Gospodarczych w Poznaniu. 31 lipca 1975 roku po 33 latach służby będąc na stanowisku kwatermistrza w 1 pułku łączności w Wałczu został w stopniu pułkownika zwolniony do rezerwy ze względu na zły stan zdrowia[4]. Po przejściu do rezerwy podjął pracę na stanowisku inspektora do spraw obronności i obrony cywilnej w Urzędzie Miasta i Gminy Maszewo oraz w Urzędzie Gminy Marianowo[2]. Był od 1993 członkiem Związku Inwalidów Wojennych RP i BWP, Związku Sybiraków. Z żoną Zofią wychowali syna i córkę, doczekali się wnucząt i prawnucząt[1]
(...)
Pierwotny wykaz orderów i odznaczeń[2]:
wojenne:
radzieckie:
pokojowe: