W dzisiejszym świecie Bastnazyt to temat, który staje się coraz bardziej istotny i interesujący. Od samego początku Bastnazyt przyciągał uwagę ludzi, wywołując debaty, dyskusje i analizy w różnych obszarach. Niezależnie od tego, czy ze względu na wpływ na społeczeństwo, znaczenie historyczne, wpływ na kulturę popularną czy znaczenie w dziedzinie nauki, Bastnazyt to temat, który pozostawił niezatarty ślad w historii. W tym artykule dokładnie zbadamy wszystkie aspekty Bastnazyt, analizując jego wpływ i znaczenie w różnych kontekstach, a także jego ewolucję w czasie.
![]() | |
Właściwości chemiczne i fizyczne | |
Inne nazwy |
Bastenzyt, Hamartyt |
---|---|
Skład chemiczny |
fluorowęglan ceru (Ce) |
Twardość w skali Mohsa |
4–4,5 |
Przełam |
nierówny |
Łupliwość |
niewyraźna |
Układ krystalograficzny |
trygonalny |
Gęstość |
4,9–5,2 g/cm³ |
Właściwości optyczne | |
Barwa |
żółta, żółtobrunatna, brunatna, czasami bezbarwna |
Rysa |
biała |
Połysk |
szklisty, tłusty |
Bastnazyt (bastenzyt, bastnezyt, hamartyt[1]) – minerał z gromady węglanów, niekiedy zaliczany do grupy halogenków. Należy do minerałów rzadkich.
Nazwa pochodzi od złoża Bastnäs koło Riddarhyttan w Västmanlandzie, w Szwecji[2].
Oprócz form podstawowych, na drodze diadochii tworzy wiele odmian, zawierających takie pierwiastki jak neodym, dysproz, europ czy lutet. Odmiany najczęściej występujące to:
Zazwyczaj tworzy kryształy o pokroju tabliczkowym (nieco wydłużone). Występuje w skupieniach zbitych ziarnistych.
Jest składnikiem pegmatytów i utworów hydrotermalnych. Bywa spotykany w skarnach i karbonatytach. Współwystępuje z cerusytem, allanitem, monacytem, barytem, fluorytem, burbankitem, ankylitem.
Miejsca występowania: Niemcy – Schwarzwald, Szwecja – Riddarhyttan, USA – Kalifornia, Kolorado, Nowy Meksyk, Rosja – Ural, Madagaskar, RPA.
W Polsce – został stwierdzony na Dolnym Śląsku (Żółkiewka), w okolicach Suwałk (rozpoznany w rdzeniu wiercenia Tajno).
Galeria:
Artykuły: