Barbarzyńca

W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Barbarzyńca, badając jego pochodzenie, ewolucję i dzisiejsze znaczenie. Od pierwszych wzmianek po wpływ Barbarzyńca na przestrzeni lat przyciągał uwagę i zainteresowanie wielu ludzi. Poprzez szczegółową i wyczerpującą analizę zbadamy różne aspekty związane z Barbarzyńca, w tym jego znaczenie historyczne, wpływ na kulturę popularną i rolę w życiu codziennym. Dzięki krytycznemu i wnikliwemu spojrzeniu odkryjemy, jak Barbarzyńca pozostawił trwały ślad w różnych obszarach, pozostając dziś tematem zainteresowania i dyskusji. Przygotuj się na podróż pełną odkryć i poznania Barbarzyńca!

Ten artykuł dotyczy starożytności. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.
Obraz Splądrowanie Rzymu przez barbarzyńców w 410 roku (Joseph-Noël Sylvestre, 1890)

Barbarzyńca (gr. βάρβαρος/bárbaros, łac. barbarus „cudzoziemiec”) – człowiek dziki, pierwotny, niecywilizowany, okrutny, o prymitywnych odruchach, nieznający kultury europejskiej. W starożytnej Grecji każdy cudzoziemiec, w Rzymie ten, kto nie był Rzymianinem lub Grekiem. Homer podkreślał obcość Karów (sojuszników Trojan), nazywając ich βάρβαροφονοι/Barbarophonoi, czyli mówiących „bar-bar”, a więc wydających bezsensowne, niezrozumiałe dźwięki[1].

U starożytnych Greków pierwotnie neutralne określenie cudzoziemca czy człowieka posługującego się innymi językami niż grecki, później nabrało negatywnego znaczenia, oznaczając przedstawiciela niższej/innej od greckiej i rzymskiej kultury. Rzymianie określali tak przedstawicieli wszystkich ludów, które nie należały do grecko-rzymskiej cywilizacji, które miały cechować się dzikością i brakiem kultury.

W toku kontaktów z obcymi cywilizacjami, przede wszystkim wschodnimi, Grecy zauważyli dość istotne różnice, które zaowocowały tezą o wyższości Greków. Wyższość ta miała przejawiać się tym, iż Hellen miał prawo do uczestniczenia w życiu politycznym swojej polis, natomiast barbarzyńca wschodni podlegał władcy. Arystoteles doszedł do wniosku, iż „słuszną rzeczą jest, by Hellenowie nad barbarzyńcami panowali, jako że barbarzyńca, a niewolnik to z natury jedno i to samo”[2].

Barbarzyńcami dla Rzymian byli m.in.:

Grecy uznawali też za barbarzyńców m.in. starożytnych Macedończyków.

Barbarzyństwo to drugi z trzech etapów rozwoju ludzkości według Lewisa Morgana, który umiejscowił go między dzikością a cywilizacją[3].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Włodzimierz Lengauer, Kim byli Grecy?, Polityka, wydanie specjalne 10/2010, Pomocnik historyczny: Maraton 2500 lat od wielkiej bitwy, s. 16.
  2. ↑ Polityka księga 1, 1, 5.
  3. ↑ Heather Long, Kelly Chakov: Social Evolutionism. University of Alabama – Department of Anthropology. . . (ang.).