Awenturyn

W tym artykule poruszony zostanie temat Awenturyn, który w ostatnich latach zyskał duże znaczenie ze względu na jego wpływ na różne obszary społeczeństwa. Na przestrzeni historii Awenturyn był przedmiotem licznych badań i debat, budząc rosnące zainteresowanie naukowców, ekspertów i ogółu społeczeństwa. W tym artykule podjęto próbę dogłębnej analizy najważniejszych aspektów Awenturyn, badając jego liczne wymiary i wpływ w różnych kontekstach. Podobnie zostaną przeanalizowane najnowsze badania dotyczące Awenturyn, aby zapewnić pełny i aktualny pogląd na ten temat. Poprzez krytyczne i refleksyjne podejście ma zaoferować czytelnikowi wzbogacającą perspektywę, która przyczynia się do lepszego zrozumienia Awenturyn i jego konsekwencji dla współczesnego społeczeństwa.

Awenturyn
ilustracja
Właściwości chemiczne i fizyczne
Inne nazwy

awanturyn, kwarc awenturynowy

Skład chemiczny

SiO2 (kwarc) lub NaAlSi3O8 – CaAl2Si2O8 (skaleń plagioklazowy)

Twardość w skali Mohsa

7[1]

Przełam

muszlowy[1]

Łupliwość

brak[1]

Układ krystalograficzny

trygonalny[1]

Gęstość

2,64–2,69 g/cm³

Właściwości optyczne
Barwa

srebrzysta, żółtawa, brunatnoczerwona, zielona i in.[1]

Rysa

biała[1]

Połysk

szklisty, na przełamie tłusty[1]

Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku

Awenturyn[a], awanturyn[7][6], kwarc awenturynowy[2] – minerał[3] lub skała[4], odmiana kwarcu o iskrzącym odbiciu, spowodowanym drobnymi inkluzjami miki lub hematytu[7][2]. Ma zróżnicowaną barwę, np. srebrzystą, żółtawą, brunatnoczerwoną lub zieloną[7][6][2]. Wariant zielony swą barwę zawdzięcza fuchsytowi[6][2].

Nazwa pochodzi od włoskiego aventura – „przygoda”, w nawiązaniu do rodzaju szkła o tej samej nazwie „awenturyn”[6][3], uzyskanego przypadkowo na początku XVIII w.[3] na Murano[6], po dodaniu opiłków miedzi do stopionej masy szklanej[6][3]. Szkło awenturynowe ma czerwonawobrązową (lub zielonkawą, jeśli zawiera dodatek chromu[3]) barwę i wykazuje silny odblask, podobnie jak minerał[6].

Właściwości

Nigdy nie występuje w formie dobrze wykształconych kryształów. Zawsze przybiera postać ziarnistych mas z bezbarwnego kwarcu, z nieregularnie rozmieszczonymi łuseczkami miki. Zabarwienie awenturynu jest spowodowane wrostkami różnych minerałów, np. fuchsytu lub/i chlorytu (barwa zielona), hematytu (barwa czerwona/czerwonobrunatna), rzadziej pirytu (barwa brązowa), muskowitu (barwa czerwonobrunatna), goethytu (barwa zielonobrązowa) oraz innych minerałów (np. lepidokrokitu, biotytu, serycytu)[1].

Występowanie

Jest minerałem rzadkim[1].

Największe złoża: stan Tamilnadu[2] w Indiach (główne źródło formy zielonej)[4], południowa Hiszpania (forma czerwonawobrązowa), okolice Idar-Oberstein w Niemczech (forma niebieskawobiała z czerwono-brązowymi wtrąceniami i inkluzjami z pirytu)[4], Chiny[2][7], Brazylia, Rosja – na Uralu i na Syberii[7].

W Polsce – znajdowany sporadycznie w aluwiach Kaczawy i w Górach Izerskich[1].

Zastosowanie


Uwagi

  1. ↑ Nazwa awenturyn jest niejednoznaczna i może dotyczyć różnego rodzaju kamieni ozdobnych o podobnych właściwościach. Np. taką samą nazwę stosuje się do skalenia plagioklazowego[2][3], zawierającego podobne inkluzje i wykazującego awenturyzację[4], którego jednoznaczna nazwa to skaleń awenturynowy lub kamień słoneczny[4][5][6].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m Jerzy Żaba, Ilustrowana encyklopedia skał i minerałów, Chorzów: Wydawnictwa Videograf, 2014, s. 50,51, ISBN 978-83-7835-297-6 .
  2. ↑ a b c d e f g h i j aventurine, Encyclopædia Britannica (ang.).
  3. ↑ a b c d e f Aventurine, Mindat.org , Hudson Institute of Mineralogy (ang.).
  4. ↑ a b c d e f g h i Sunstone, Michael O'Donoghue, Gems. Their sources, descriptions and identification, wyd. 6, Oxford: Butterworth-Heinemann, 2006, s. 275–281, ISBN 978-0-7506-5856-0, OCLC 62088437.
  5. ↑ Sunstone, Mindat.org , Hudson Institute of Mineralogy (ang.).
  6. ↑ a b c d e f g h Frederick William Rudler, Aventurine, Encyclopædia Britannica, 1911 (ang.).
  7. ↑ a b c d e f awenturyn, Encyklopedia PWN , Wydawnictwo Naukowe PWN .