Anna Maria Klechniowska

W tym artykule proponujemy zająć się kwestią Anna Maria Klechniowska z szerokiej i szczegółowej perspektywy. Temat ten jest dziś bardzo aktualny i wzbudził duże zainteresowanie w różnych obszarach. W następnych kilku wierszach zbadamy najważniejsze aspekty związane ze zmienną Anna Maria Klechniowska, analizując jej wpływ, implikacje oraz możliwe rozwiązania lub podejścia do rozwiązania tego problemu. Dzięki kompleksowemu podejściu naszym celem jest zaoferowanie pełnego i szczegółowego przeglądu, który pozwoli naszym czytelnikom w pełni zrozumieć ten temat i wyrobić sobie na jego temat świadomą opinię.

Anna Maria Klechniowska
Ilustracja
Anna Maria Klechniowska (1907)
Imię i nazwisko

Anna Maria Klechniowska-Sas

Data i miejsce urodzenia

15 kwietnia 1888
Borówka na Wołyniu

Pochodzenie

polskie

Data i miejsce śmierci

26 sierpnia 1973
Warszawa

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytorka, pianistka, pedagog

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal 10-lecia Polski Ludowej
Multimedia w Wikimedia Commons

Anna Maria Klechniowska zamężna Sas (ur. 15 kwietnia 1888 w Borówce na Wołyniu, zm. 26 sierpnia 1973 w Warszawie)[1] – polska kompozytorka, pianistka i pedagog.

Życiorys

Studiowała w Konserwatorium Warszawskim, m.in. u Katarzyny Jaczynowskiej (fortepian) i Gustawa Roguskiego (teoria)[2]. W latach 1905–1906 kontynuowała studia we Lwowie[3] pod kierunkiem Mieczysława Sołtysa (fortepian, kompozycja) i Stanisława Niewiadomskiego (harmonia)[1], a następnie w Konserwatorium w Lipsku u Josepha Pembaura (fortepian) i Stephana Krehla (kompozycja). W latach 1908–1911 kształciła się w klasie fortepianu Klary Czop-Umlauff w Krakowskim Instytucie Muzycznym. W latach 1911–1917 studiowała u Richarda Heubergera i Franza Schmidta w Musikakademie w Wiedniu[1][2][3].

Przed I wojną światową należała do kręgu bliskich znajomych Karola Szymanowskiego[1]. W latach 1918–1939 prowadziła w Warszawie własne Kursy Muzyczne dla początkujących. W 1939 wyjechała do Paryża, gdzie pogłębiała studia w zakresie kompozycji u Nadii Boulanger[1][3]. W latach 1945–1947 przebywała w Łodzi; była kierownikiem działu muzycznego w Wydziale Kultury i Sztuki i profesorem klasy fortepianu w Ludowym Instytucie Muzycznym. Po przeniesieniu się do Warszawy w 1947 podjęła działalność twórczą, pedagogiczną i społeczną. Była wizytatorem szkół muzycznych przy Ministerstwie Kultury i Sztuki, kierowała sekcją muzyki dla dzieci przy Zarządzie Głównym Związku Kompozytorów Polskich[1][4]

W 1950 otrzymała Nagrodę Muzyczną Prezesa Rady Ministrów za twórczość dla dzieci.

Zmarła w Warszawie, pochowana na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 238-3-25)[5].

Twórczość

Z działalnością pedagogiczną Klechniowskiej wiąże się jej twórczość pedagogiczna, w której szczególną pozycję stanowi wielokrotnie wznawiana Szkoła na fortepian. Próbą rozwiązania problemu równoczesnego czytania nut na obu pięcioliniach w początkowym etapie nauki gry na fortepianie było zastosowanie systemu bez kluczy. Ponadto wprowadzała stopniowo wiadomości z zakresu zasad muzyki[1].

W utworach dydaktycznych sięgała po motywy ludowe, np. w 20 łatwych utworów na fortepian. Do muzyki ludowej nawiązywała również m.in. w Uwerturze weselnej (motywy krakowskie) i balecie Juria (białoruskie). Na uwagę zasługują jej kompozycje dla dzieci, m.in. kantaty i muzyka baletowa. Część dorobku kompozytorki nadal pozostaje w rękopisie i znajduje się w Bibliotece Narodowej[1].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i Marczyńska 1997 ↓.
  2. ↑ a b Chodkowski 1995 ↓, s. 445.
  3. ↑ a b c Publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana rejestracja, też płatna, lub wykupienie subskrypcji Barbara Zwolska-Stęszewska: Klechniowska, Anna Maria. Oxford Music Online. Grove Music Online . 2001-01-20. . . via Oxford University Press. (ang.).
  4. ↑ Anna Maria Klechniowska. Polskie Centrum Informacji Muzycznej . . . (pol.).
  5. ↑ Cmentarz Stare Powązki: SAS KLECHNIOWSCY, Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne .
  6. ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.

Bibliografia