Andradyt

W tym artykule chcemy zbadać i przeanalizować wpływ, jaki Andradyt wywarł na różne aspekty społeczeństwa. Od momentu powstania Andradyt budzi duże zainteresowanie i kontrowersje, wywołując debaty w różnych obszarach. W tym sensie istotne jest zbadanie różnych punktów widzenia istniejących wokół Andradyt, a także jego wpływu w tak różnorodnych dziedzinach, jak polityka, kultura, technologia i ekonomia. Podobnie proponujemy zbadanie, w jaki sposób Andradyt zdołał pozycjonować się jako zjawisko, które naznaczyło się przed i po, tworząc trendy i innowacje, które zmieniły sposób, w jaki postrzegamy otaczający nas świat i podchodzimy do niego.

Ten artykuł od 2014-01 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.
Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Andratyt
Ilustracja
Andratyt z okolic Nioro du Sahel w Mali
Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny

krzemian wapnia i żelaza (Ca3Fe2(SiO4)3)

Twardość w skali Mohsa

6,5–7,0

Przełam

muszlowy

Łupliwość

nie wykazuje

Gęstość

3,70–4,10 g/cm³

Właściwości optyczne
Barwa

duża różnorodność – od żółtozielonego po czarny

Połysk

szklisty, tłustawy

Inne

dyspersja = 0,057

Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku
Andradyt z wyspy Serifos na Morzu Egejskim
Melanit, odmiana andradytu

Andradyt – minerał z gromady krzemianów, odmiana granatu. Należy do grupy minerałów stosunkowo rzadkich.

Nazwę nadał mu w 1868 r. James Dwight Dana, na cześć brazylijskiego mineraloga Joségo Bonifáciego de Andrady, który po raz pierwszy opisał ten kamień w 1800 r.[1][2] Okaz o wartości jubilerskiej został znaleziony po raz pierwszy w 1978 r.

Właściwości

Tworzy kryształy podobne do innych granatów – dwunastościany rombowe lub dwudziestoczterościany deltoidowe. Pospolite są osobniki ksenomorficzne. Występuje w skupieniach ziarnistych i w postaci naskorupień. Jest bardzo twardy, kruchy, niełupliwy. Nie rozpuszcza się w kwasach, topi się w płomieniu dmuchawy. Występuje w wielu odmianach barwnych. Andradyt z grossularem wykazuje nieograniczoną mieszalność. Bogatsze w żelazo granaty wykazują silne właściwości magnetyczne. Licznie występują w nim włókniste inkluzje azbestu w kształcie końskiego ogona.

Odmiany gemmologiczne

  • demantoid (=diamentopodobny połysk) – zielony (zawiera chrom)
  • melanit – czarny, spotykany też jest ciemnoczerwony (zawiera tytan)
  • schorlomit – czarny ze szklistym połyskiem (zawiera więcej tytanu niż melanit)
  • topazolit – zielonożółty

Występowanie

Występuje w kontaktowo zmienionych skałach węglanowych zasobnych w żelazo, w skarnach, pojawia się w łupkach chlorytowych i serpentynitach (demantoid i topazolit). Także w skałach magmowych (szczególnie melanit) i metamorficznych.

Miejsca występowania: (wybrane) Niemcy (Smreczany, Saksonia i Badenia), Austria, Rosja -Ural, USA, Grenlandia, Norwegia, Szwecja, Włochy – Alpy Włoskie topazolit, Uganda, Zair, Korea Południowa.

Polska – w Kowarach na Dolnym Śląsku.

Zastosowanie

  • Demantoid jest bardzo cenionym kamieniem szlachetnym, szczególnie jego jaśniejsze odmiany (wykazują wspaniały ogień).
  • Z melanitu wyrabia się bizuterię żałobną.
  • Mimo że dość poszukiwany w jubilerstwie, zastosowanie jest ograniczone brakiem dobrego surowca. Pozyskiwane kryształy są zazwyczaj niewielkie i często zanieczyszczone. Oszlifowane kamienie zazwyczaj nie przekraczają masy 2–3 karata.
  • pospolity surowiec dla przemysłu materiałów ściernych

Przypisy

  1. ↑ Andradite, Mindat.org , Hudson Institute of Mineralogy (ang.).
  2. ↑ d’Andrada, Kurze Angabe der Eigenschaften und Kennzeichen einiger neuen Fossilien aus Schweden und Norwegen nebst einigen chemischen Bemerkungen ueber dieselben, „Allgemeines Journal der Chemie”, 4, 1800, s. 28–39 (niem.).

Bibliografia

  • Walter Szumann: Kamienie szlachetne i ozdobne. Warszawa: Alma-Press, 2004. ISBN 83-7020-324-8.
  • Nikodem Sobczak: Mała encyklopedia kamieni szlachetnych i ozdobnych. Warszawa: Alfa, 1986. ISBN 83-7001-030-X.
  • Rupert Hochleitner: Minerały i kryształy. Warszawa: Muza, 1994. ISBN 83-7079-281-2.
  • Olaf Medenbach, Cornelia Sussieck-Fornefeld: Minerały. Warszawa: Bertelsmann Media, 1996. ISBN 83-7129-194-9.
  • Minerały i kamienie szlachetne. Kraków: Horyzont, 2002, seria: Podręczny Leksykon Przyrodniczy. ISBN 83-7311-317-7.
  • Kazimierz Maślankiewicz: Kamienie szlachetne. Wyd. 3 poprawione i uzupełnione. Warszawa: Wydawnictwo Geologiczne, 1982.
  • Michał Sachanbiński: Vademecum zbieracza kamieni szlachetnych i ozdobnych. Warszawa: Wydawnictwo Geologiczne, 1984. ISBN 83-220-0199-1.
  • Cally Hall: Klejnoty. Kamienie szlachetne i ozdobne. Warszawa: Wiedza i Życie, 1996. ISBN 83-86805-02-1.
  • Guillermo Gold Gormaz, Jordi Jubany Casanovas: Atlas mineralogii. Warszawa: Wiedza i Życie, 1992. ISBN 83-85231-10-2.