Motyw André Rossinot przyciąga uwagę ludzi w każdym wieku i na każdym poziomie życia. Od wpływu na społeczeństwo po wpływ na świat rozrywki, André Rossinot w taki czy inny sposób pozostawił po sobie ślad. W tym artykule zbadamy różne aspekty André Rossinot i przeanalizujemy jego znaczenie w naszym codziennym życiu. Poprzez wywiady z ekspertami w tej dziedzinie i odpowiednie studia przypadków będziemy starali się rzucić światło na ten temat, który jest dziś tak aktualny. Bez wątpienia André Rossinot jest podstawowym aspektem, który zasługuje na dokładne zbadanie. Przygotuj się więc na głębokie zanurzenie się w André Rossinot i wszystkim, co ma do zaoferowania.
Data i miejsce urodzenia |
22 maja 1939 |
---|---|
Mer Nancy | |
Okres |
od 1983 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
![]() |
André Rossinot (ur. 22 maja 1939 w Briey) – francuski polityk, lekarz, były minister w dwóch rządach, wieloletni mer Nancy, honorowy przewodniczący Partii Radykalnej. Oficer Legii Honorowej.
Studiował medycynę na Université Nancy-II. Specjalizował się w zakresie otorynolaryngologii. Działalność polityczną rozpoczął w latach 70., w ramach Partii Radykalnej oraz Unii na rzecz Demokracji Francuskiej. W 1978 po raz pierwszy został posłem do Zgromadzenia Narodowego. W niższej izbie parlamentu (z przerwami na czas pełnienia funkcji rządowych) zasiadał do 1997[1].
Od 1981 do 1986 był członkiem Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy[2]. Dwukrotnie sprawował urząd ministra – w drugim gabinecie Jacques’a Chiraca był ministrem ds. kontaktów z parlamentem (1986–1988), w rządzie Édouarda Balladura kierował resortem służb publicznych (1993–1995)[3].
W 1983 po raz pierwszy objął urząd burmistrza Nancy. Uzyskiwał od tego czasu reelekcję, m.in. w 2008 został wybrany na kolejną kadencję. W 2014 nie zdecydował się na ponowny start. Trzykrotnie był przewodniczącym Partii Radykalnej – w latach 1983–1988, 1993–1997 i 2003–2005. W 2002 poparł akces radykałów do Unii na rzecz Ruchu Ludowego i przyjęcie w jej ramach statusu ugrupowania stowarzyszonego. Od 2005 do 2007 pełnił funkcję współprzewodniczącego PR (obok Jean-Louisa Borloo), następnie otrzymał tytuł honorowego przewodniczącego partii.