Alessandro Cortini

Alessandro Cortini

Alessandro Cortini
Data i miejsce urodzenia	24 maja 1976 Bolonia
Instrumenty	syntezator
Gatunki	rock industrialny, rock alternatywny, muzyka elektroniczna
Zawód	kompozytor, instrumentalista
Aktywność	od końca lat 90.
Wydawnictwo	Important Records, Mute Records
Powiązania	Nine Inch Nails, How to Destroy Angels, Modwheelmood
Instrument
syntezator Strega
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Alessandro Cortini (ur. 24 maja 1976 w Bolonii) – włoski muzyk, znany jako członek Nine Inch Nails, How to Destroy Angels i Modwheelmood. Współpracował między innymi z zespołem Ladytron, Jovanottim, Pusciferem, realizował też solowe projekty pod pseudonimami SONOIO (lub sonoio) i blindoldfreak oraz pod własnym nazwiskiem. W swojej twórczości używa syntezatorów, w tym zbudowanego przez siebie (we współpracy z firmą Make Noise) modelu Strega.

Jako pierwszy Włoch został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame (2020, jako członek Nine Inch Nails).

Alessandro Cortini urodził się 24 maja 1976 roku w Bolonii, a wychowywał w Forlì^[1]. Dorastał w środowisku wypełnionym muzyką. Matka słuchała płyt, ojciec grał na gitarze, a dziadek był miłośnikiem muzyki klasycznej. Pod wpływem ojca zainteresował się grą na gitarze. Instrument ten pozostał głównym przedmiotem jego zainteresowań, dopóki nie rozpoczął studiów w Musicians Institute w Los Angeles. Tam zainteresował się syntezatorami dostrzegając w nich większe możliwości twórcze^[2].

W tajniki syntezatorów i samplerów wprowadził go przyjaciel, Franco Naddei^[2].

W 1998 roku uczestniczył jako gitarzysta w nagrywaniu albumu Tanity Tikaram The Cappuccino Songs^[3].

Pod koniec lat 90. założył zespół elektroniczny modwheelmood. Po ukończeniu studiów w latach 2001–2002 udzielał się jako gitarzysta koncertowy zespołu The Mayfield Four. W 2005 roku dołączył do zespołu Nine Inch Nails podczas jego tras koncertowych: Live: With Teeth (2005), Performance (2007 i Lights in the Sky Over North/South America (2008). Pod koniec 2008 roku opuścił zespół, aby pracować nad swoimi solowymi projektami: blindoldfreak i Sonoio. Rezultatem pierwszego projektu było pięć EP-ek: ? (2003), Enemies & Immigrants (2006) i trzyczęściowy Pearls to Pigs, wydany w 2007 i 2008 roku, a potem jako łączna kompilacja w 2009 roku. Pod szyldem Sonoio wydał albumy Blue (2010) i Red (2011). W międzyczasie, w 2009 roku odbył krótką trasę koncertową z angielskim zespołem rockowym Muse jako tymczasowy zastępca basisty zespołu, Morgana Nichollsa. Był także producentem albumów Velocifero i Gravity the Seducer zespołu Ladytron. W 2010 roku dołączył do składu koncertowego zespołu How to Destroy Angels^[1].

W lutym 2013 roku Trent Reznor ogłosił, że odbudowuje Nine Inch Nails w niemal nowym składzie, z basistą Erikiem Averym, gitarzystą Adrianem Belewem, klawiszowcem Joshem Eustisem, perkusistą Ilanem Rubinem i byłym członkiem, Alessandro Cortinim jako klawiszowcem^[4]. W tym samym roku Cortini rozpoczął wydawanie serii albumów sygnowanych własnym nazwiskiem, prezentując na nich swoje umiejętności w zakresie syntezatorów analogowych i modularnych^[1]. W 2014 roku zadebiutował w wytwórni Hospital Productions, wydając album Sonno, do realizacji którego wykorzystał tylko jeden instrument, monofoniczny syntezator/sekwencer Roland MC-202. Do nagrania wydanego przez tę wytwórnię rok później albumu Risveglio dodał drugi instrument, Roland TB-303. Oba te syntezatory były intensywnie wykorzystywane w muzyce tanecznej w latach 80. i 90., zwłaszcza TB-303, tworzący niepowtarzalny, zgrzytliwy dźwięk basu, który zdefiniował brzmienie acid house^[5].

Obok późniejszych, solowych albumów, takich jak Volume Massimo (2019) i Scuro Chiaro (2021) wydał albumy będące owocem jego współpracy z Merzbow, Lawrence’em Englishem i Danielem Averym^[1].

Kiedy w 2020 roku zespół Nine Inch Nails został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame w Cleveland, Cortini, jako członek zespołu, został pierwszym Włochem, który został tam wprowadzony^[6].

W 2021 roku zbudował we współpracy z firmą Make Noise syntezator, który nazwał Strega. Wykorzystał go nagrywając album Scuro Chiaro^[7].

W październiku 2024 roku wydał nakładem wytwórni Mute Records album Nati Infiniti, który pierwotnie zadebiutował jako instalacja audio, zamówiona przez organizatorów festiwalu Sónar Lisboa w 2022 roku, przebiegająca przez cztery piętra Fábrica da Moagem, nieużywanego młyna zbożowego, należącego do Museu de Lisboa. Na podstawie instalacji powstał 40-minutowy utwór, zmiksowany i zmasterowany przez Martę Salogni. Audiowizualne wykonanie Nati Infiniti zostało zaprezentowane na berlińskim festiwalu Atonal, a następnie w serii improwizowanych koncertów na żywo w Ameryce Północnej i Europie^[8].

21 stycznia 2025 roku zapowiedział swój udział w 14. edycji Rewire Festival – festiwalu muzyki elektronicznej w Hadze, organizowanym w dniach 3–6 kwietnia^[9].

Cortini dzięki swoim umiejętnościom prezentowanym w solowe nagraniach realizowanych na syntezatorach modularnych sprawił, że instrumenty te wydają się atrakcyjne i przystępne. Kompozycje Cortiniego są stonowane, oszczędne i powtarzalne, ale też melodyjne – wykorzystują ostre, cykliczne melodie, które czasami przypominają partytury filmowe Johna Carpentera z wczesnych lat 80. lub twórczość Boards of Canada^[5].

Na podstawie strony artysty w AllMusic^[1]:

• Forse 1 (2013)
• Forse 2 (2013)
• Sonno (2014)
• Forse 3 (2015)
• Risveglio (2015)
• Alessandro Cortini & Merzbow (2017)
• Immediate Horizon (2017)
• Volume Massimo (2019)
• Illusion of Time (2020)
• Tom Clancy's Ghost Recon Breakpoint
• Scuro Chiaro (2021)
• Emosfere (2024)
• Nati Infiniti (2024)

Na podstawie strony artysty w Discogs^[10]:

• Modular Brain (2009)

Na podstawie strony artysty w Discogs^[11]:

• Blue (2010)
• Non – Blue (2010)
• Sonoio Blue Demos (2011)
• Red (2011)
• Sonoio Red Demos (2011)
• Non Red (2011)
• Fine (2018)

Na podstawie strony zespołu w Discogs^[12]:

• Things Will Change (2007)
• Pearls To Pigs (2009)

Na podstawie strony artysty w AllMusic^[13]:

• Only (2005)
• Ghosts I–IV (2008)
• The Slip (2008)
• Hesitation Marks (2013)

Na podstawie strony artysty w AllMusic^[13]:

• The Cappuccino Songs (1998, z Tanitą Tikaram
• V is for Vagina (2007, z Pusciferem)
• Safari (2008, z Jovanottim)
• Velocifero (2008, z Ladytronem)
• Bionic (2010, z Christiną Aguilerą)
• Best of 00-10 (2011, z Ladytronem)
• Birdy (2011, z Birdy)
• Conditions of My Parole (2011, z Pusciferem)
• Gravity the Seducer (2011, z Ladytronem)
• Hurry Up, We're Dreaming (2011, z M83)
• The 2nd Law (2012, z Muse)
• Big Black Delta (2013, z Big Black Delta)
• Crystal World, 2013, z Marnie)
• The Future's Void (2014, z EMA)
• The Apache Relay (2014, z The Apache Relay)
• Drones (2015, z Muse)
• Sparked: Modular Remix Project (2016, z Wranglerem)
• Alessandro Cortini & Merzbow (2017, z Merzbow)
• Immediate Horizon (2018, z Lawrence’em Englishem)
• Tropic Thunder (2008 z Theodore’em Shapiro)
• Northern Lights (2018, z Death Cab for Cutie)
• Enter Exit (2020, z Danielem Averym)
• Illusion of Time (2020, z Danielem Averym)
• Tom Clancy's Ghost Recon Breakpoint (2020, z Norm Block i Alainem Johannesem)
• Baresi (2021, z Danielem Averym)
• Existential Reckoning: Re-Wired (2023, z Pusciferem)

• Alessandro Cortini w bazie Discogs.com (ang.)
• Alessandro Cortini w bazie IMDb (ang.)