Obecnie Adam Przybecki to temat, który przyciąga uwagę wielu ludzi na całym świecie. Od wpływu na społeczeństwo po reperkusje na poziomie osobistym, Adam Przybecki to temat, który nie pozostawia nikogo obojętnym. W całej historii Adam Przybecki był przedmiotem debat i kontrowersji, wywołując mieszane opinie i mieszane emocje. W tym artykule zbadamy różne aspekty Adam Przybecki, od jego powstania po dzisiejszą ewolucję, w celu zapewnienia kompleksowego spojrzenia na ten temat, który jest dziś tak istotny.
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Prezbiterat |
25 maja 1972 |
Adam Przybecki (ur. 3 grudnia 1948 w Szamotułach) – polski duchowny katolicki związany z archidiecezją poznańską. Profesor nauk teologicznych, specjalista w zakresie teologii pastoralnej, profesor Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
Egzamin dojrzałości zdał w III Liceum Ogólnokształcącym w Poznaniu w 1966 r.. Święcenia kapłańskie przyjął 25 maja 1972. Był wikariuszem w Kobylinie, w latach 1974-1988 duszpasterzem akademickim przy kościele św. Rocha w Poznaniu na Poligrodzie, w latach 1988–1992 proboszczem parafii pw. Wszystkich Świętych w Poznaniu. W latach 1983–1992 pełnił funkcję diecezjalnego duszpasterza akademickiego w Poznaniu.
Przez dwie kadencje (1984–1996) był członkiem Komisji Episkopatu ds. Duszpasterstwa Akademickiego.
W latach 1992–1997 pracował w redakcji "Przewodnika Katolickiego", najpierw jako redaktor pomocniczy, a następnie (1996–1997) jako redaktor naczelny. W latach 2000–2002 był prodziekanem ds. studenckich i organizacji studiów Wydziału Teologicznego UAM. Prodziekan ds. kształcenia na kadencję 2008–2012 i 2012–2016.
Tytuł naukowy profesora nauk teologicznych (17 lutego 2015).
Jest członkiem Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk oraz Polskiego Stowarzyszenia Pastoralistów[1]. W kadencji 2011-2015 członek Komitetu Nauk Teologicznych Polskiej Akademii Nauk[2].
Studia filozoficzno-teologiczne w Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Poznaniu odbył w latach 1966–1972, studia specjalistyczne z zakresu teologii pastoralnej na Papieskim Wydziale Teologicznym w Poznaniu uwieńczone w 1983 roku pracą doktorską pt. Urzeczywistnianie się Kościoła w środowisku akademickim. Studium koncepcji duszpasterstwa studentów w Polsce. Stopień doktora habilitowanego nauk teologicznych w zakresie teologii praktycznej uzyskał na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu 6 kwietnia 2000 roku na podstawie rozprawy pt. Między poczuciem zagrożenia a potrzebą obecności. Koncepcja duszpasterstwa akademickiego w Polsce po przełomie 1989 roku[3].
Od 1985 roku prowadził wykłady zlecone z teologii praktycznej na Papieskim Wydziale Teologicznym w Poznaniu, w latach 1989–1998 z teologii pastoralnej w Wyższym Seminarium Duchownym Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej w Poznaniu i w Wyższym Seminarium Duchownym oo. Karmelitów Bosych Prowincji Warszawskiej w Poznaniu (1993–1998). Od 1997 roku pracował jako adiunkt w Katedrze Teologii Pastoralnej Papieskiego Wydziału Teologicznego, od 1998 roku w Zakładzie Teologii Pastoralnej Wydziału Teologicznego UAM, od 1999–2012 był kierownikiem Studiów Podyplomowych na Wydziale Teologicznym UAM, 1 listopada 2000 został mianowany na stanowisko profesora nadzwyczajnego, od 1 października 2002 pełni funkcję kierownika Zakładu Teologii Pastoralnej na Wydziale Teologicznym UAM[4]. W latach 2004–2012 był Kierownikiem Studium Doktoranckiego Wydziału Teologicznego UAM.