37 Eskadra Śmigłowców Transportowych

W tym artykule zajmiemy się tematem 37 Eskadra Śmigłowców Transportowych z perspektywy multidyscyplinarnej, aby zapewnić czytelnikowi wszechstronną i analityczną wizję tego tematu. W tym celu omówimy różne aspekty związane z 37 Eskadra Śmigłowców Transportowych, takie jak jego pochodzenie, ewolucja, wpływ na obecne społeczeństwo i możliwe scenariusze na przyszłość. Ponadto skupimy się na znaczeniu 37 Eskadra Śmigłowców Transportowych w różnych dziedzinach wiedzy, a także na jego znaczeniu w codziennym życiu ludzi. Poprzez ten artykuł chcemy wywołać głęboką i wzbogacającą refleksję na temat 37 Eskadra Śmigłowców Transportowych, promując w ten sposób większe zrozumienie i uznanie dla tego tematu, który jest dziś tak aktualny.

37 Eskadra Śmigłowców Transportowych
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1969

Rozformowanie

1971

Tradycje
Kontynuacja

37 Pułk Śmigłowców Transportowych

Dowódcy
Ostatni

mjr pil. Bronisław Gawdzis

Organizacja
Dyslokacja

Inowrocław

Rodzaj wojsk

Wojska lotnicze

Skład

Etat Nr 20/076

Mi-4

37 Eskadra Śmigłowców Transportowych (37 eśtr) – pododdział lotnictwa transportowego ludowego Wojska Polskiego.

Formowanie i zmiany organizacyjne

37 Eskadra Śmigłowców Transportowych została sformowana w 1969 roku, na lotnisku Inowrocław-Latkowo według etatu Nr 20/076 o stanie 188 żołnierzy i 1 pracownika kontraktowego[a].

W terminie do 30 grudnia 1971 roku dowódca Wojsk Lotniczych rozformował 37 Eskadrę Śmigłowców Transportowych[b]. Na bazie rozformowanej eskadry oraz stanu osobowego i sprzętu wydzielonego z 13 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego utworzono 37 Pułk Śmigłowców Transportowych[1].

Dowódcy eskadry

  • mjr pil. Bronisław Gawdzis

Uwagi

  1. Zarządzenie szefa Sztabu Generalnego nr 086/Org. z 19 listopada 1969 roku
  2. Zarządzenie szefa Sztabu Generalnego nr 050/Org. z 13 września 1971 roku

Przypisy

Bibliografia

  • Józef Zieliński (red.): Polskie lotnictwo wojskowe 1945–2010: rozwój, organizacja, katastrofy lotnicze. Warszawa: Bellona SA; Wojskowe Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne „SWAT”, 2011. ISBN 978-83-11-12140-9.