11 Pułk Piechoty (LWP)

Ten artykuł dotyczy 11 pp ludowego Wojska Polskiego. Zobacz też: inne pułki piechoty noszące numer „11”.

11 pułk piechoty

Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1944 i 1945
Rozformowanie	1945 i 15 sierpnia 1962
Tradycje
Nadanie sztandaru	21 września 1958
Kontynuacja	11 pułk zmechanizowany
Dowódcy
Pierwszy	płk Witalis Kondratowicz
Organizacja
Numer	JW 2597[1][2]
Dyslokacja	Kalisz; Leszno[3]; Krosno Odrzańskie
Rodzaj wojsk	Piechota
Podległość	Pomorska DP[3]

11 pułk piechoty (11 pp) – oddział piechoty ludowego Wojska Polskiego.

Sformowany we wsi Kijanica w rejonie Sum^[4] na podstawie z rozkazu nr 01 dowódcy 1 Armii Polskiej w ZSRR z 1 kwietnia 1944 w oparciu o radziecki etat pułku strzeleckiego nr 04/501.

Wchodził w skład 4 Pomorskiej Dywizji Piechoty im. Jana Kilińskiego z 1 Armii WP.

W czerwcu 1945 na bazie 11 pułku piechoty 4 DP w Stargardzie sformowano 13 specjalny pułk bezpieczeństwa (krótko potem przeniesiony do Szczecina). Jesienią 1945 rozformowano 13 pułk. Na jego bazie sformowano także 9 samodzielny batalion ochrony w Gdańsku (czasowo w Starogardzie Gdańskim).

dowództwo i sztab

• 3 bataliony piechoty
• kompanie: dwie fizylierów, przeciwpancerna, rusznic ppanc, łączności, sanitarna, transportowa
• baterie: działek 45 mm, dział 76 mm, moździerzy 120 mm
• plutony: zwiadu konnego, zwiadu pieszego, saperów, obrony pchem, żandarmerii

Razem: żołnierzy 2915 (w tym oficerów – 276, podoficerów – 872, szeregowców – 1765).

Sprzęt: 162 rkm DP, 54 ckm Maxim wz. 1910, 66 rusznic ppanc PTRD i PTRS, 12 armat ppanc 45 mm, 4 armaty 76 mm, 18 moździerzy 50 mm, 27 moździerzy 82 mm, 8 moździerzy 120 mm

Najcięższe walki toczył na Wale Pomorskim zdobywając Złotów i nacierając w pierwszym rzucie na południe od Nadarzyc. Uczestniczył w walkach o Kołobrzeg zdobywając węzeł kolejowy. W czasie forsowania Odry wszedł do walki w rejonie Wriezen. Walczył na terenie Brandenburgii i osiągnął Łabę w rejonie Arneburga.

11 Pułk Piechoty → 13 Specjalny Pułk Bezpieczeństwa → → 12 Pułk KBW Ziemi Szczecińskiej → 12 pułk Wojsk Obrony Wewnętrznej → 1968 rozformowany

W sierpniu 1945 odtworzono 4 Dywizję Piechoty (w tym 11 pp), formując ją w rejonie Poznania i Biedruska na bazie 3 i 5 Zapasowego Pułku Piechoty.

W wykonaniu rozkazu Ministra Obrony Narodowej nr 0045/org. z 17 maja 1951, 11 pułk piechoty w terminie do 1 grudnia 1951 przeformowany został na etat nr 2/120 o stanie 1974 wojskowych i 35 kontraktowych^[6]. W 1952, będąc w składzie 2 KA, stacjonował w Krośnie Odrzańskim^[7].

21 września 1958 – przekazano pułkowi nowy sztandar. Wręczył go w Krośnie Odrzańskim szef sztabu ŚOW gen. bryg. Włodzimierz Kopijkowski.

Z dniem 15 sierpnia 1962 – przeformowany na 11 Złotowski pułk zmechanizowany.

Miejsce stacjonowania jednostki

• Kalisz – ul. Łazienna 6 (od jesieni 1945 – do czerwca 1948)
• Leszno – (do marca 1949)
• Krosno Odrzańskie – ul. Obrońców Stalingradu (ul. Piastów)

 Z tym tematem związana jest kategoria: żołnierze 11 Pułku Piechoty (LWP).

Dowódcy pułku

• płk Witalis Kondratowicz – od 6 maja 1944 – do końca wojny
• płk Piotr Karpowicz – w sierpniu 1946
• mjr Jan Stachura – w czerwcu 1956
• ppłk Władysław Jakimow – we wrześniu 1958

Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[8]

1. ppor. Borys Kekin
2. szer. Michał Pietrasz
3. plut. Michał Robak
4. kpt. Feliks Szczepański

• Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej, T. 1, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek piechoty. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1965.
• Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945–1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
• Paweł Piotrowski: Śląski Okręg Wojskowy. Przekształcenia organizacyjne 1945-1956. Warszawa: „Trio”, 2003. ISBN 83-88542-53-2. OCLC 830528040.
• 4 Dywizja Piechoty – Zmechanizowana 1808-1994. Zarys dziejów, red. nauk. Grzegorz Nowik, Tadeusz Rawski, Ministerstwo Obrony Narodowej, Departament Stosunków Społecznych, Wydawnictwo „Bellona”, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08377-0, s. 159-164.
• E.J. Nalepa, Pacyfikacja zbuntowanego miasta: Wojsko Polskie w czerwcu 1956 r. w Poznaniu w świetle dokumentów wojskowych, Wyd. Bellona 1992 r., s. 87.
• E.J. Nalepa, Oficerowie radzieccy w Wojsku Polskim w latach 1943-1968 (Studium historyczno-wojskowe), Wyd. Bellona, 1995 r., s. 247.
• Kazimierz Radziwończyk. 4 Dywizja Piechoty im. Jana Kilińskiego. Formowanie i szkolenie. cz.I. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3, s. 101-128, 1986. Warszawa: Wydawnictwo Czasopisma Wojskowe. ISSN 0043-7182. 
• Jerzy Nafalski, Wiesław Szota: Wyszli z Kijanicy. Z dziejów 11 pułku piechoty. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1965.