Żart muzyczny

Dziś chcemy głębiej zagłębić się w temat Żart muzyczny, temat, który w ostatnich latach zyskał na aktualności i który niewątpliwie budzi duże zainteresowanie wśród społeczeństwa. Żart muzyczny to temat obejmujący wiele aspektów i będący przedmiotem ciągłej debaty i analiz. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i podejścia związane z Żart muzyczny, aby zapewnić kompleksowy pogląd na ten temat. Od początków do dzisiejszego wpływu Żart muzyczny przyciągał uwagę naukowców, ekspertów i ogółu społeczeństwa, będąc przedmiotem badań i zainteresowań w różnych obszarach. Bez wątpienia Żart muzyczny stał się istotnym tematem we współczesnym społeczeństwie, dlatego istotne jest pogłębienie jego rozumienia i zakresu.

Żart muzyczny (KV 522) (niem.: Ein musikalischer Spaß) – divertimento na dwa rogi i kwartet smyczkowy Wolfganga Amadeusa Mozarta. Kompozytor umieścił utwór w swoim Verzeichnis aller meiner Werke (Katalog wszystkich moich dzieł) 14 czerwca 1787. Komentatorzy uważają, że ma on cel satyryczny – że „jego harmoniczne i rytmiczne gafy mają służyć parodiowaniu dzieł niekompetentnych kompozytorów”[1] – chociaż nic nie wiadomo o tym, żeby Mozart ujawnił swoje prawdziwe intencje.

Struktura i elementy kompozycji

przykład politonalności, w zakończeniu utworu
Ein Muskalischer Spaßdrⓘ

Kompozycja składa się z czterech części – form spotykanych w wielu klasycznych divertimentach:

  1. Allegro (forma sonatowa)
  2. Menuetto (Maestoso) – Trio
  3. Adagio cantabile
  4. Presto (forma ronda sonatowego)

Do elementów komediowych w tym utworze należą[2]:

Utwór ten ma znaczenie między innymi ze względu na to, że jest jednym z najwcześniejszych znanych przykładów politonalności (nie najwcześniejszym, ponieważ Heinrich Ignaz Franz Biber w swoim utworze Battalia zastosował politonalność). Daje to efekt kompletnej katastrofy w finale. Mogło to być zamierzone jako wrażenie bardzo nieczystego grania smyczków, ponieważ tylko rogi kończą na tonice. Dolne smyczki w zakończeniu zachowują się tak, jakby toniką stało się B-dur, podczas gdy skrzypce i altówki przechodzą odpowiednio do G-dur, A-dur i Es-dur[2].

Asymetryczne frazowanie, skale całotonowe i politonalność są obce muzyce epoki klasycyzmu. Stały się powszechne dopiero u kompozytorów wczesnego XX wieku jak Claude Debussy i Igor Strawinski, którzy poszukiwali nowego języka muzycznego. W tym późniejszym kontekście, były to uznane nowe techniki w muzyce poważnej. W czasach Mozarta te nieklasyczne elementy nadawały utworowi charakter komediowy, wyrażając humor kompozytora.

Tłumaczenie

Tytuł Żart muzyczny może być słabym odzwierciedleniem oryginalnego niemieckiego określenia: Spaß nie musi koniecznie oznaczać żartobliwości, gdzie słowo Scherz byłoby najprawdopodobniej użyte. Według Fritza Spiegla, dokładniejszym tłumaczeniem byłoby angielskie Some Musical Fun (Muzyczna zabawa)[3].


Inne zastosowania

Wersja początku ostatniej części, zaaranżowana przez Waldo de los Ríos była przez wiele lat używana jako muzyka tytułowa do Horse of the Year Show (BBC).

Przypisy

  1. ↑ Wolfgang Amadeus Mozart. W: Stanley Sadie: The New Grove Dictionary of Music and Musicians. Londyn: 1980. (ang.).
  2. ↑ a b Informacje związane z treścią utworu zostały skonfrontowane z zapisami nutowymi oraz nagraniami Żartu muzycznego (KV 522).
  3. ↑ (Radio broadcast). BBC Radio 3. Październik 1981.

Linki zewnętrzne