Étienne Gailly

W dzisiejszym świecie Étienne Gailly stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu ludzi z różnych warstw społeczeństwa. Od pola akademickiego po miejsce pracy, Étienne Gailly wywołał debaty, refleksje i analizy, które wpłynęły na sposób, w jaki podejmujemy decyzje, odnosimy się do innych i postrzegamy otaczający nas świat. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i opinie na temat Étienne Gailly, aby zaoferować kompleksowe i zrównoważone spojrzenie na ten złożony i fascynujący temat.

Étienne Gailly
Data i miejsce urodzenia

26 listopada 1922
Beringen

Data i miejsce śmierci

21 października 1971
Genval

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Belgia
Igrzyska olimpijskie
brąz Londyn 1948 lekkoatletyka
(maraton)

Étienne Gailly (ur. 26 listopada 1922 w Beringen, zm. 21 października 1971 w Genval[1]) – belgijski lekkoatleta, długodystansowiec, medalista olimpijski z 1948 w biegu maratońskim.

Gailly uciekł w 1943 z okupowanej przez Niemców Belgii. Przez Francję przedostał się do Hiszpanii, gdzie został uwięziony na sześć miesięcy, a następnie zwolniony z nakazem powrotu do Belgii. Uciekł jednak do Wielkiej Brytanii, gdzie wstąpił do armii belgijskiej. Odbył szkolenie jako spadochroniarz i wziął udział w wyzwalaniu Belgii przez aliantów w 1944[2].

Poruszony ogromem zniszczeń wojennych obiecał sobie zdobyć złoty medal olimpijski dla Belgii. Wybrał bieg maratoński, gdyż podczas wojny i po jej zakończeniu trenował w Wielkiej Brytanii biegi lekkoatletyczne. Osiągał dosyć dobre wyniki w biegach długodystansowych, ale nie był znanym zawodnikiem[2].

Bieg na igrzyskach olimpijskich w 1948 w Londynie był pierwszym maratonem w życiu Gailly’ego. Postanowił z trenerem, że przebiegnie go w czasie 2:30:00[3]. Po starcie objął prowadzenie i utrzymywał je do 32. kilometra, kiedy wyprzedzili go Koreańczyk Choi Yoon-chil, a potem Argentyńczyk Delfo Cabrera (dla którego również był to debiut w maratonie). Choi Yoon-chil wkrótce opadł z sił i nie ukończył biegu, a Gailly wyprzedził Cabrerę i krótko przed nim wbiegł jako pierwszy na stadion. Miał do pokonania 400 metrów, ale zupełnie opadł z sił. Nie mógł utrzymać prostej linii biegu, potem zaczął iść. Cabrera, a potem Tom Richards z Wielkiej Brytanii wyprzedzili go przed metą. Na ostatniej prostej Gailly upadł na kolana, ale podniósł się i przekroczył linię mety jako trzeci, zdobywając brązowy medal[2][4]. Przypominało to dramat Doranda Pietriego na igrzyskach londyńskich 40 lat wcześniej. Gailly nie był w stanie stanąć do dekoracji, gdyż został odwieziony do szpitala[3].

Wystąpił w biegu maratońskim na mistrzostwach Europy w 1950 w Brukseli, gdzie zajął 8. miejsce[5].

Był złotym medalistą mistrzostw Belgii w 1947 (na dystansie 32 km) i 1948 (32,5 km)[6].

Wziął udział jako ochotnik w wojnie koreańskiej. 13 marca 1951 wszedł na minę i został poważnie ranny. Spędził kilka miesięcy w szpitalu. Nie odzyskał potem pełnej sprawności. Zmarł w 1971 potrącony przez samochód[3].

Przypisy

  1. ↑ Étienne Gailly , olympedia.org (ang.).
  2. ↑ a b c London 1948 Etienne Gailly – Athletics. Olympic.org. . (ang.).
  3. ↑ a b c 1948: LONDRES: La malédiction frappe encore dans le stade. marathoninfo.free. . (fr.).
  4. ↑ The 1948 London Olympics. h2g2.com, 2010-07-27. . (ang.).
  5. ↑ Mirko Jalava (red.): Göteborg 2006 Statistics Handbook. Göteborg: European Athletics, 2006, s. 105.
  6. ↑ National Marathon Champions for Belgium , ARRS (ang.).

Bibliografia