Zygmunt Cybichowski

W tym artykule zajmiemy się kwestią Zygmunt Cybichowski, która w ostatnich latach zyskała duże znaczenie. Zygmunt Cybichowski to temat, który wzbudził zainteresowanie ekspertów i ogółu społeczeństwa, ze względu na jego wpływ na różne obszary społeczeństwa. W tym artykule omówimy różne aspekty Zygmunt Cybichowski, od jego początków po obecne implikacje. Podobnie przeanalizujemy różne perspektywy i podejścia opracowane wokół tego tematu, aby zaoferować szeroką i kompletną wizję Zygmunt Cybichowski. Bez wątpienia jest to ekscytujący temat, który może wywołać wzbogacającą debatę i rzucić światło na kwestie fundamentalne dla zrozumienia obecnej rzeczywistości.

Zygmunt Cybichowski
Ilustracja
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

23 listopada 1879
Poznań

Data i miejsce śmierci

30 maja 1946
Poznań

Profesor doktor habilitowany nauk prawnych
Specjalność: prawo międzynarodowe publiczne
Alma Mater

Uniwersytet we Wrocławiu

Doktorat

1902
Uniwersytet w Strasburgu

Habilitacja

1911
Uniwersytet we Fryburgu

Profesura

1912 – nadzwyczajny
1919 – zwyczajny

Doktor honoris causa
Columbia University – 1930
Nauczyciel akademicki
uczelnia

Uniwersytet Warszawski, Uniwersytet we Lwowie

Odznaczenia
Kawaler Orderu Świętego Sawy (Serbia)

Zygmunt Klemens Cybichowski (ur. 23 listopada 1879 w Poznaniu[1], zm. 30 maja 1946 tamże) – polski prawnik, specjalista i pionier „współczesnego” polskiego prawa międzynarodowego publicznego, profesor Uniwersytetu Lwowskiego i Warszawskiego, sędzia Stałego Trybunału Arbitrażowego w Hadze, polski polityk faszystowski, aktywny antysemita, w okresie okupacji niemieckiej członek kolaborującej z III Rzeszą Narodowej Organizacji Radykalnej.

Życiorys

Był synem Bronisława[1] (profesora gimnazjalnego filozofii i języka polskiego) oraz Marii Bischoff[1], bratem Stefana Cybichowskiego. W 1899 ukończył gimnazjum humanistyczne w Inowrocławiu, podjął studia prawnicze i ekonomiczne na uniwersytetach w Berlinie (1899–1900), Monachium (1900) i Wrocławiu (1900–1902). Wykształcenie uzupełniał na uniwersytetach w Strasburgu i Paryżu (1902). W 1902 w Strasburgu obronił doktorat z prawa (na podstawie pracy Artikel 76 der Reichsverfassung). W latach 1903–1905 i 1908–1910 odbył aplikację sądową w Poznaniu, Wrocławiu i Berlinie. W latach 1910–1911 był asesorem sądowym. W 1911 przedstawił na Uniwersytecie we Fryburgu pracę habilitacyjną Das antike Volkerrecht i został docentem w Katedrze Prawa Narodów i Międzynarodowego Prawa Prywatnego tej uczelni. Prowadził wykłady z prawa międzynarodowego publicznego i prywatnego. Rok później przeniósł się na Uniwersytet Lwowski, gdzie został profesorem nadzwyczajnym i kierownikiem Katedry Nauk Prawnych i Politycznych oraz Katedry Filozofii Prawa. Był członkiem Komisji Sejmowo-Konstytucyjnej Tymczasowej Rady Stanu[2]. W 1919 związał się z Uniwersytetem Warszawskim.

Na UW kierował (do wybuchu II wojny światowej) Katedrą Prawa Państwowego i Międzynarodowego. W 1919 został profesorem zwyczajnym. W latach 1919–1922 pełnił funkcję dziekana Wydziału Prawa UW. Od 1923 zasiadał w Stałym Trybunale Arbitrażowym w Hadze jako sędzia. Gościnnie głosił wykłady z prawa międzynarodowego publicznego na uniwersytetach w Lublanie, Zagrzebiu, Belgradzie (1925), Wiedniu (1927), Berlinie (1929), a także w Haskiej Akademii Prawa Międzynarodowego. W 1928 przewodniczył XXXV Światowemu Kongresowi Stowarzyszenia Prawa Międzynarodowego w Warszawie.

W 1932 został członkiem zwyczajnym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Należał także m.in. do Akademii Nauk Prawnych i Ustawodawstw w Madrycie (1928), Stowarzyszenia Prawa Międzynarodowego (1928–1930 prezydent) i Akademii Nauk Politycznych w Nowym Jorku. Był współzałożycielem i wiceprezesem Towarzystwa Przyjaciół Jugosławii oraz wiceprezesem Polskiego Instytutu Współpracy z Zagranicą.

Jako profesor zwyczajny Uniwersytetu J. Piłsudskiego został przeniesiony w stan spoczynku z dniem 1 lipca 1938[3].

Poglądy polityczne

Znany był z poglądów antysemickich[4] i nacjonalistycznych[5]. Wyrażał się pochlebnie na temat włoskiego faszyzmu oraz niemieckiego narodowego socjalizmu[6]. Sam twierdził, że jest zwolennikiem tzw. „demokracji nacjonalistycznej”, która według niego powinna mieć antysemicki, antymasoński i antykomunistyczny charakter[7]. Jak sam pisał: „Demokracja nacjonalistyczna nie odrzuca współpracy mniejszości narodowych z wyjątkiem żydów, od których pragnie się odseparować, wysuwając program ich emigracji”[8].

Od 1934 r. był współpracownikiem Internationale Arbeitsgemeinschaft der Nationalisten, reprezentującej paneuropejski nurt ideologii nazistowskiej. W tym samym roku uczestniczył w zjeździe antysemickim w III Rzeszy. Trzy lata później związał się z Ruchem Narodowo-Radykalnym[9]. W 1939 został członkiem proniemieckiej, antykomunistycznej, antysemickiej organizacji o nazwie Narodowa Organizacja Radykalna[10].

Nagrody i odznaczenia

Dorobek naukowy

W pracy naukowej zajmował się prawem międzynarodowym publicznym i prawem państwowym. Był pionierem polskich badań nad zagadnieniami współczesnego prawa wojennego. Zgłosił propozycję określenia norm stanowiska prawnego telegrafii i telefonii w czasie wojny. Analizując zarządzenia władz rosyjskich podczas okupacji Lwowa w latach 1914–1915 wykazał bezprawie części działań. W określeniu cech przynależności państwowej kładł nacisk na takie elementy jak urodzenie, małżeństwo i naturalizacja, podważając znaczenie określonych praw i obowiązków obywatela. Wykazał, że wiele instytucji prawa międzynarodowego istniało już w starożytności. Interesował się problematyką rozstrzygania sporów prawnych między krajami Rzeszy niemieckiej w II połowie XIX wieku.

Jego uczniami byli m.in. Cezary Berezowski i Edward Muszalski.

Publikacje

  • Studien zum Internationalen Recht (1912)
  • Międzynarodowe prawo wojenne (1914)
  • O pojęciu i istocie przynależności państwowej (1920)
  • Prawa mniejszości (1922)
  • Pełnomocnictwo skarbowe rządu w oświetleniu konstytucji (1924)
  • Polskie prawo państwowe (1925–1929, 2 tomy)
  • Encyklopedia podręczna prawa publicznego (1926–1930, 2 tomy)
  • Międzynarodowe prawo karne (1927)
  • Prawo międzynarodowe publiczne i prywatne (1928)
  • Geneza i rozwój prawa międzynarodowego (1930)
  • Na szlakach nacjonalizmu. Rozważania prawno-polityczne (1939)

Życie prywatne

Był ojcem Jerzego, bojówkarza Ruchu Narodowo-Radykalnego Falanga[11].

Przypisy

  1. ↑ a b c Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, (Przedr. fotooffs., oryg.: Warszawa : Wydaw. Głównej Księgarni Wojskowej, 1938.), Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 114.
  2. ↑ Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 219.
  3. ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 6, s. 243, 20 czerwca 1938. 
  4. ↑ Antysemityzm pod przykrywką patriotyzmu Ruchu Narodowego • Racibórz , Nowiny.pl (pol.).
  5. ↑ Stefan Niebudek, Prawo na szlakach nacjonalizmu, „Prosto z Mostu”, 5 (36), 3 września 1939, s. 8, Cytat: Jako wybitny znawca zagadnień konstytucyjnych poddaje naukowej krytyce obecną konstytucję kwietniową, stwierdzając, iż dotychczasowe „konstytucje polskie mają charakter demoliberalny, nie zaś narodowy”.
  6. ↑ Zygmunt Cybichowski 1879-1946 , polskietradycje.pl (pol.).
  7. ↑ Maciej Marszał, Polskie elity wobec włoskiego faszyzmu 1922–1939, „Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska”, LVIII, 2011 (pol.).
  8. ↑ Zygmunt Cybichowski, Na szlakach nacjonalizmu. Rozważania polityczne, Warszawa: Gebethner i Wolff; „Drukarnia Polska”, 1939, s. 13 (pol.).
  9. ↑ J. Tomasiewicz: W kierunku nacjokracji. Tendencje autorytarne, totalistyczne i profaszystowskie w polskiej myśli politycznej (1933–1939): narodowcy – narodowi radykałowie – narodowi socjaliści. Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 2019, s. 205, 208.
  10. ↑ Stanisław Salmonowicz, Jerzy Serczyk, Z problemów kolaboracji w Polsce w latach 1939–1941, „Czasy Nowożytne, tom XIV/2003”, 2003.
  11. ↑ P. Zychowicz, Opcja niemiecka. Czyli jak polscy antykomuniści próbowali porozumieć się z okupantem, 2014, s. 34 (w formacie PDF).

Bibliografia

  • Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 1: A–J, Wrocław 1983
  • „Prof. dr. Zygmunt Cybichowski” Gazeta Administracji i Policji Państwowej (Warszawa) 7 (52): 1. . oai:jbc.bj.uj.edu.pl:230707

Linki zewnętrzne