Zengzi

W tym artykule przyjrzymy się różnym aspektom związanym z Zengzi, tematem, który przykuł uwagę i zainteresowanie ludzi na całym świecie. Od momentu pojawienia się Zengzi wzbudził ciekawość i debatę, a jego wpływ był odczuwalny w różnych obszarach społeczeństwa. W trakcie pisania tego tekstu będziemy zagłębiać się w analizę i refleksję na temat Zengzi, zajmując się jego konsekwencjami, ewolucją w czasie i obecnym znaczeniem. W tym artykule staramy się zapewnić wszechstronne i wzbogacające spojrzenie na Zengzi, mając na celu umożliwienie czytelnikowi głębszego i bardziej szczegółowego zrozumienia tego niezwykle istotnego tematu.

Zengzi
ilustracja
Nazwisko chińskie
Pismo uproszczone

曾子

Pismo tradycyjne

曾子

Hanyu pinyin

Zēngzǐ

Wade-Giles

Tseng-tzu

Wymowa (IPA)

Multimedia w Wikimedia Commons

Zengzi (ur. 505 p.n.e., zm. 435 p.n.e.) – wczesny uczony konfucjański.

Podobnie jak Konfucjusz, którego był bezpośrednim uczniem, pochodził z państwa Lu[1]. Należał do grupy pięciu uczniów, którzy przekazali nauki Konfucjusza następnym generacjom (inni to Ziyu, Zizhang, Zixia i Yuzi[2]). Wszyscy ci uczniowie są określani mianem zi (子), czyli „mistrz”, co ukazuje szacunek, jakim ich otaczano, ale fakt, że Zengzi jest zawsze określany w ten sposób, może zaznaczać jego wyższy jeszcze status. Jego wypowiedzi i czyny są często cytowane w księgach Xunzi i Mencjusza, a także w Dialogach konfucjańskich. Wspominają o nim Liji i Taitai Liji[1].

Był najmłodszym uczniem Konfucjusza. Przypisuje mu się autorstwo Wielkiej Nauki, w której porusza między innymi zagadnienia związane z wywieraniem wpływu moralnego na otoczenie[3]. Część badaczy przypisuje mu także zestawienie Dialogów konfucjańskich[4].

Znany jest z rozwinięcia koncepcji zhong („lojalności”) i shu („dobroci”), jaką miały zachowywać wedle siebie podporządkowana i nadrzędna osoba w hierarchii społecznej. W swoich wypowiedziach przejawiał wielką troskę o dobrobyt innych. Stąd też wiązany jest z wypracowaniem koncepcji xiao (nabożności synowskiej)[1]. Miał opracować Księgę nabożności synowskiej, bardzo popularną u schyłku cesarstwa.

Jego uczniem był między innymi Zisi[5].

Przypisy

  1. ↑ a b c Tseng-tzu. W: Rodney L. Taylor: The Illustrated Encyclopedia of Confucianism. T. 2. New York: The Rosen Publishing Group, Inc., 2005, s. 625-626. ISBN 0-8239-4081-0.
  2. ↑ Confucius' Disciples. W: Rodney L. Taylor: The Illustrated Encyclopedia of Confucianism. T. 1. New York: The Rosen Publishing Group, Inc., 2005, s. 154-155. ISBN 0-8239-4080-2.
  3. ↑ Yao 2009 ↓, s. 67.
  4. ↑ Yao 2009 ↓, s. 68.
  5. ↑ Yao 2009 ↓, s. 74.

Bibliografia

  • Xinzhong Yao: Konfucjanizm. Wprowadzenie. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2009, s. 68. ISBN 978-83-233-2602-1.